Filippo Sorcinelli - Reliqvia

آه... امان از کندر دود شده بر گورها.‌

دود اسپند بر فراز گورستان

من، گورکنم...
خاک را بهتر از آدم‌ها می‌شناسم.
خاک به وقت خودش می‌بلعد، اما انسان؟
انسان بعضی وقت‌ها زنده‌به‌گور می‌کند، با لبخند.

گورهایی دیده‌ام پر از گل، و گورهایی پر از ظلم.
می‌دانی رفیق؟
مرده‌ها دروغ نمی‌گویند، حتی وقتی لب ندارند.
ولی زنده‌ها... آه زنده‌ها...
گاهی صدایشان را باید با بیل خاموش کرد

"ای بیچاره مرگ، تو بنده ی تقدیر ، تصادفات زمانه، و مطیع اراده پادشاهان ستمگر و مردم دست از جان شسته ای و همواره جلیس و همکامه با زهر و جنگ و مرضی، و افیون و سحر نیز با تو در خواب کردن برابر و از تو مهربان تر و سبک دست ترند. چون چنین است این همه کبر و غرور چیست؟ خوابی سنگین ما را فرا می گیرد و پس از آن بیداری جاودان که در آن تو را راه نیست ما را پذیره خواهد بود. که مرگ خود مردنی و فنا شدنی و حیات ابدی و سرمدی است."
آنچه باقی می‌ماند حیات انسان است. نه تنها مسیح، که انسان باقی می‌ماند.

عاشق رایحه و فضایی که جناب افرا توصیف کردند "اسرار آمیز و ترسناک" و "کندر با اصالت" و پیچیدگی عجیب غریب رایحه شدم و فعلا توصیف دیگه ای ندارم و ماندگاری برای من بالاتر از معمول و راضی کننده بود.
به شخصه اتاقی زیر زمین را متصور میشم که اشیاء همه چوبی و شمعی یا دو روشن و کشیشی جوان جسدی مقدس را به لطف مرکبات معطر میکند.
از دوستی با علایق مشابه خودم پرسیدم نظرشون روی پوست من چیه که گفتند انگار کاسه ای چوبی نیمه پر با خون و معطر با شکوفه پرتقال را استشمام می‌کنند و لحظه ای از زمان و مکان غافل میشند.

عاشقشم ولی بیشتر انسان ها نیستند. این را در نظر بگیرید و بلایند بای نکنید.

درود...

شخصا دلم میخواد این عطر رو فول ور کنم و در انزوا فرو برم
یکی این کار و یکی شاهکاری بنام لوز...
کندر چقدر فضای نافذی داره!!باید زودتر به این دو عطر قائل میشدم. برای لحظات ملکوتی انسان ساخته شده.
جدا از تاثیر فضای کندر، طراحی سورچینلی بر تداعی فضای کلیسا و مصائب مسیح هم مزید بر این حالت روحانی میشه.

از پرفورمنس کار هم بگم،فکر میکنم تولیدات جدید اینجوری شده باشه نسبت به نمراتی که داده شده برای من پخش و ماندگاریش پایین تره.رایحه عطر هم ترکیبی از سکرست از لابراتوریو الفکتیو و لوز از همین لاین هستش که هر سه کار فضای کندری،دودی توشون مشهوده. لوز از لحاظ پرفورمنس بهتر عمل می‌کنه.

این عطر رایحه بشدت دارکی داره برای کسانی که تجربه ای از این دست روایح ندارند و صرفا از شیشه و اسمش خوششون اومده به هیچ وجه توصیه نمیکنم بوی صبحگاه قبل از طلوع درکنار آتش که مقداری کندر توش دود میکنه و باران نمناک و باد و صمغ درختان کاج و بوی ذغال نمناک رو تو ذهنتون تصور کنید!

کُندر...کُندر...کُندر....

انگار که مدتها در معرض دود کندر بودید‌..
در یک مکان مرطوب که رطوبتش باعث شده دود بر لباستون بشینه...
عناصر دیگه هم به وضوح حس میشن البته ولی کندر به مراتب قوی تره.
جالب بود واسم رایحه اش..
از اون روایحی که زمان روشون تاثیر نداره. عطری طراحی شده که زمان رو از گذشته تا به امروز و آینده قراره حمل کنه.
مثل دود کندر...ritualistic..ancient
درسته که بر پایه ی محیط کلیسا و المنت های اون طراحی شده ولی کندر باستانی تر از این حرفهاس.
به اولین بار که روی آتش رفت...
نمیدونم چندهزار سال پیش و چه کسی اولین بار رایحه ی‌ صمغ سوخته ی کندر و دودش به مشامش خورد و آیا بر حسب اتفاق بود یا که چی... هرچی که بود، ماندگار شد...
و نسل هاس که در همه ی مراسم ها، از کلیسا گرفته تا معابد مخصوص آیین های paganism حضور داشته. از شرق به غرب..
از اسپند دودکن مادر بزرگم تا..... دیگه نگم برات...
این عطر هم قراره ماندگار بشه.. فقط و فقط بخاطر کندر سوخته اش... که گویا یکمی هم خیس شده.

🕯🙏🏻🕯

لذتی از سر خستگیِ مفرطِ جویدنِ کندری تلخ!

کندرِ خوراکی نرم است، لابه لای شیار دندان جا خوش می کند، هرچه بیشتر جویده تلخ تر خواهد شد.
میخِ میخکگون فرو می رود بر دیوارِ افکار؛ کندری آنقدر جویده، سنگ شده، فورانِ رگه های تلخ بر حلقی گرفته؛ و کسی چه می دانست آنجا چه خبر بوده و است؟!
تلخی اما کفایت نمی کند!
باید پر شود تمامِ او از فریادش! باید که زندگی کند در او و رگ و پی و پیشانی اش!
دود و بخورش از جا بلند شد.. آن یکی را محکم تر میانِ دندان هایش فشرد.. صدای دندان قروچه با فریادِ چوب آمیخت.
چوبی به آتش کشیده که شعله اش خیالِ خفتن نخواهد داشت!
دگر بار رنجی شیرین و لبخندِ دلفریبِ شکوفه ی پرتقال بر لبانی تشنه!
لذتی از فرطِ خستگی و جویدنِ کندری تلخ!
غلتان میان افکارِ افسار گسیخته، گم گشته میان دامنه بی حد و مرز احساسات آدمی!
.........
برای بوییدنِ رِلیکویا باید دانست که نصیبه ی بشر از ازل تا به امروز رنج بوده و درد و مصیبت!
تلخ، شیرین، بی انتها!

هنگامی که در جلجتا مسیح را می‌بردند که بر صلیب کشند ، العاذر مرده ای که به معجزه ی مسیح زنده شده بود در صف تماشاگران ایستاده بود و سخت با خودش چالش داشت که منجی مرا دارند می‌برند که بر صلیب کشند و من کاری برایش نمیکنم که در نهایت با کشمکش فراوان با خودش زیر لب زمزمه کرد : مگر خود نمی خواست ور نه می‌توانست....یعنی او خودش می‌خواهد که بر صلیب کشیده شود و گر نه کسی که مرا از نو زنده کرد ، نمی‌تواند خود را نجات دهد...
و این حقیقت تمامی قهرمانان بنی بشر است . ابر انسان‌هایی که خود سبک زندگی‌شان را انتخاب می‌کنند. بهشت شان جنگل شوکرانهاست و شهادتشان را پایانی نیست.
به ابتذال زندگی می‌خندند و به شکوه رنج ، درد ، مبارزه و مرگ میبالند...
این عطر داستان شهیدان تاریخ است علی الخصوص مسیح...اگر زندگیتان شبیه شهداست ، این عطر عطر شماست ور مرد خواب و خفتی رو سر بنه به بالین تنها مرا رها کن....

«برمی‌خیزم و در دردهای شب قدم می‌زنم»
یکی از غیرپوشیدنی‌ترین و سنگین‌ترین عطرهاییه که به زندگیم بو کردم. حس میکنم داره از مچ دستم دود بلند میشه، دود سوختن کندر. "آنچه باقی می‌ماند"؛ بازمانده، عتیقه... اونطور که الیاده می‌گه اشیایی که زمانی متصل به بدن مقدس بودن بعد از این دارای "امر قدسی" شده‌‌ان، مارسل موس در نظریه عمومی جادو هم به تماس به عنوان یکی از ابزار جادو برای انتقال امرقدسی اشاره داره؛ نکته این‌جاست که از این منظر امرقدسی در عین تقدس، ناپاک و ممنوعه.
از همون آغاز بوی کندر و صمغ (چنان‌چه در نت‌ها اومده صمغ درخت مصطکی) چنان توی صورتت میزنه که انگار داری توی زیرزمین‌ها، توی کاتاکومب‌های متروک و تاریک یه کلیسای رها شده پشت سر یه اسقف کور و قوزی راه میری که از قصه‌های بورخس یا اکو بیرون اومدن، اینقدر تاریکه که فقط میتونی مسیر بو رو دنبال کنی، گویا از شکوفه درخت پرتقال و پرتقال شیرین و انگور سیاه هم استفاده کرده، نه این‌که نتونی استشمام کنی، اما در مقابل این همه چوب و دود، اینا شبیه روزنه‌های استوانه‌ای نوریه که کم رمق از خلل و فرج سقف به راهرو پیشِ روت میتابه تا در فضا حجم دود رو بیشتر ببینی، نه چیزی دیگه. و این فضا نقش مهمی در فهم این عطر بازی می‌کنه.
بعدتر بدون اینکه ذره‌ای از بوی کندر کم بشه میتونی کشمیر رو هم حس کنی و این حس فقط معطوف به شامه نیست، انگار اسقف برای اینکه اشتعال عودسوزش کم نشه مدام توش چوب میریزه. این نور سوختن، تنها نوریه که میتونی توی این تاریکی عمیق ببینی. باقی فقط روزنه‌های فرعیه.
این عطر اینقدر بُخوری ادامه پیدا میکنه که واقعا قابل پوشیدن نیست ولی قطعا اعتیادآوره. به نظرم عطریه که فقط و فقط باید در انزوای روحی و در شهودی‌ترین حالت بو کرد و با ردا پوشید(شبیه تعریفی که آروو پرت از موسیقی خودش ارائه میده). اینقدر بخوری که من بعد از چهل دقیقه تازه بوی صندل به مشامم رسید، اون موقع انگار تازه رسیدی به محراب. بعد اسقف برمیگرده و تو خودت رو میبینی، هم در چهره‌ی اسقف، هم در چهره‌ی مسیح وقتی دارن به گور میسپارنش، و از جای زخم کهنه‌ی چشم‌ها و دست مسیح خون نیومده ، صمغ ماسیده و داره چکه مي‌کنه، چکه مي‌کنه روی مچ دستت، چکه می‌کنه روی گردن،‌چکه مي‌کنه روی چال زیر گلو، این چکه همون رلیکویاست... (پیشنهاد می‌کنم حین تست کردن عطر به قطعه‌ي hierosgamos از پروژه‌ی Metatron omega گوش بدید.)
در نهایت هم این جملات طاهربن جلون رو علاوه میکنم:
"برمی‌خیزم و در دردهای شب قدم می‌زنم
حزن من چون قدیسه‌ای است که پشت چرخ نخ‌ریسی نشسته است
خاطرات آن زندگی که آن‌را نزیسته‌ام
ظاهر می‌شوند چون درختانی که از برای افروختن از ریشه درآمده‌اند..."

عجب حلوای قندی تو ، امیر بی گزندی تو

عجب ماه بلندی تو ، که گردون را بگردانی

اين روزا دل و دماغي براي استفاده ي عطر نيست، براي هيچي نيست.
روزي ك اينو تست كردم برام غير قابل تحمل بود حس ميكردم توي دخمه گير افتادم. اين عطر براي اين روزاس