Filippo Sorcinelli - Quando rapita in estasi

عرض ادب و احترام
سکوت!!!تنها چیزی بود که بعد اسپری کردن این کار به چشم میومد.سکوت مطلق
وایستا ببینم این رایحه داره منو به کجا میبره؟وای امان از غم خاطرات.غم،غم و غم تنها چیزیه که بعد اسپری کردن این کار تمام وجودم‌رو پر میکنه.به این فکر میکردم چه روزایی رو گذروندم تا بتونم رنگ شادی‌رو یه بار دیگه ببینم.راستی مگه قوی تر از کسی که داره تنهایی با حال بدش میجنگه و بقیه ازش فقط یه لبخند میبینن داریم؟
سیگارمو رو لبام میزارم و اتش رو به پا میکنم.بوی دود اتش و سیگار با هم ادغام شده.بوی نم میاد،انگار خیلی وقت نیست که از بارش بارون گذشته و این بوی نم تو فضای دودی کاملا به چشم میاد.آه که چقدر این فضا قشنگه و مرور خاطرات،اشک هارو از دیده روان میکنه.
می‌روم بخوابم، خرد و خسته‌ام
تمام بعدازظهر بی‌محابا گریستم
تو را بیش‌تر در آغوش می‌گیرم.
تو هم بیش از پیش دوستم بدار، چون غمگین‌ام...
(از میان نامه‌ی ژرژ ساند به گوستاو فلویر)

space song
که پلی شد، زمان از ثانیه ۲۵ ام تا ۵۲ ام چندین ساعت کِش آمد..
خلسه ای در میدانِ نقطه صفر! خلاء!..
هیچِ مطلقی که یک پوچیِ مطلقا خالی نبوده و نخواهد بود! ذره ها دارد باردار؛ که به هنگام تولد، مرگ را به دو دیده تماشا می کنند..
متناقض نماییست بس زیبا همچون چشمانِ تیزِ میخکگونِ زنی در شبی غبارآلود.. دودِ آتش گرفته، ظاهرا مات و حالاتی یخ زده که در صحنه ی تئاتر اعجاب انگیزِ دیگری، آن چنان احساساتش را به زیر پوستت تزریق می کند که از چشمانت فوران کنند!
و آن زمان که همه چیز فدای هنر می شود و هنر فدای عشق، به ناچار سکوت خواهی کرد..
ردِ خشکیده ی اشک بر گونه های سرخ ات باقی ست.. کمی تلخ می شود همچون ریشه ی زنبقی به خواب رفته، متفکر و مضطرب!
مرثیه ای، از نو سَر داده می شود از برای سرابِ سدر و گُلی گُم گشته در لا به لای آن آشفته بازار و رقصِ بی محابای خس خس! و از نو حلاوت خواهد بخشید به هنگامی که رسوخ می کنی بر قلبِ او..
بازیگوشیِ سرکوب شده دخترکی خفته بر جان اش.. عطرآگین؛ گورماندی میوه ای..
و شب که به پایان رسد و روزی دیگر از راه، تو تنها ۲۷ ثانیه در حقیقی ترین تکه ات زندگی خواهی کرد و بعد از 'حال' و بعد از 'تو'، دیگر کسی تکرارِ تو نخواهد شد...:)

Was she ever found?
Somewhere in these eyes...
:)

من این هنرمند ، طراح و عطار بزرگ رو دوست دارم. در کانالش در یوتیوب دیدم که ارگ می‌نواخت. از معدود عطارهایی ست که عطاری خود را با هنرش یکی کرده ست. این عطرش رو دوباره تست کردم حقیقتآ کار خوبیه ولی واقعا این قدر جنجال نداره . شدیدا به کاراکتری نیاز داره که عطار بش فکر کرده . قدر مسلم اون کاراکتر به من شباهتی نداره . چیزی که باعث تعجب منه اینه که ایکاروس چهار خط راجع بش داستان میگه و باقی دوستان میان و چهل پنجاه خط داستان سر هم بندی می‌کنند. بابا شما نمی‌تونید مثل ایکاروس به عطر نگاه کنید . من هم نمیتونم . اوایل از سر نادانی سعی می‌کردم منم داستان تعریف کنم و اشتباه کردم . کار من نیست . کار شما هم نیست. حالا اگر دوست دارید باشه بی خیال ، هر کار که دوست دارید بکنید. در پایان این عطر کار خوب نه برای من و نه حتی زنان که کاراکتر عطر زنانه ست . شاید واقعا فقط برای ماریا کالاس ساخته شده باشد که باز هم فیلیپو دست مریزاد داره...چیزی که باعث میشه ایکاروس به عطری 10 بده تخصصی ست که هیچ کاربری حتی در میان خارجی‌ها اون دانش رو نداره. حالا خیلی ها صرف نمره ی 10 ایکاروس چنان به به چه چهی می‌کنند که خود فیلیپو هاج و واج میمونه....خیلی‌ها هم بلایند بای می‌کنند که دیگه خسر الدنیا و الاخره با این اوضاع گرونی و یک عطر 100 میل هفت میلیون....انشااله که خداوند همه ی ما رو رستگار کنه...یا حق

درود مسیح عزیز
بعد از خواندن یادداشت بسیار زیبایت و لذتی که از قوام قلمت بردم، دیشب فرصتی دست داد تا دوباره بعد از سالها فیلم شهدا را تماشا کنم. زبان روایتگرِ زمخت و بی پرده پاسکال لوژیه در ساخت تصاویر سراسر خشونت بار فیلم و نشان دادن تاثیر اتفاقات گذشته بر حالات روحی اکنون انسان ها، همچنین نشان دادن پاسخ متفاوت انسان ها در برابر درد و رنج. درهم شکستنشان در برابر درد مکرر، تسلیم شدن در برابر رنج، لذت بردن از درد کشیدن و در نهایت عروج روحانی انسان کامل از بستر سیلاب درد و زجر، احوالم را دگرگون کرد. هنگامی که شاپرکِ ذهن بر جریانِ سیالِ فیلم بال گشود، رایحه ای سنگین، خشن، عور، غلیظ، زجر دهنده ولی لذتبخش از لابلای سکانس های فیلم به بیرون تراوش میکرد. رایحه ای شبیه به اینترلود.
اما مخلوقات پُر ایهامِ سورچینلی عطرهای سکوت وُ تفکر وُ تنهایی اند. اگر قرار باشد انچه که سورچینلی در هنر هشتم خلق کرده است با هنر هفتم به تصویر کشیده شود، کارهای کیم کی دوک کارگردان و فیلسوف فقید کره ای میتواند برایم یاداور اثار سورچینلی باشد.کیم کی دوک فیلم نمی سازد، گویی در حال سرودن شعر و یا کشیدن تصویری واقعی ،گاهی فراواقعی، عریان، نمادگرایانه از نیازها، ترس ها، خشم ها، خباثت ها، جنایات و رستگاری انسان بر بوم نقاشی است. مکاشفه عطرهای سورچینلی همچون غرق شدن در دنیای هذیانی کیم کی دوک پر از دویدن و کمتر رسیدن است.

پ ن: فارق از انچه در پیرامونمان می گذرد انچه اصیل و درست هست همیشه ماندگار خواهد شد، صنعت نوپای عطر (منظور انچه در دسترس عموم مردم به عنوان کالا قرار میگیرد) با طلوع هنرمندانی که با درک ادبیات ، موسیقی، نقاشی و دیگر هنرهای پایه اقدام به ساخت عطر می نمایند احتمالا در گذر زمان تبدیل به یک هنر مستقل خواهد شد. انچه در این راه سوخت موتور محرک این فرایند خواهد بود توجه دوستداران کنجکاو و شیدای عطر(عطرباز) به این هنر خواهد بود . چه باک ازینکه همچون کل تاریخ پیروانِ ابداعات بدیع به صلیب کج فهمیِ عوام کوبیده شوند.

امروز پنجم شهریور زادروز محمد بن زکریای رازی کاشف الکل است.علاوه بر کمک در علم طب به ما عطربازها و نیز عطرسازها خیلی کمک کرد.یادش گرامی و نامش ماندگار

در جهانِ واژگونِ کابوس زمان چون خفاشی خونسرد و گرسنه وارونه برروی شاخه‌ای از درختِ زندگی آویزان شده بود و تاریکی به او تعظیم می‌کرد...!! شکستن استخوان رزین و پر کردن ژنومِ اثر با دود و دلهره. تماشای خنده‌ی خاموش‌شده‌ی گل‌های سفیدِ بربادرفته میان گذرِ بی‌رحم چوب، تیرگی گَس'نیمه‌حیوانی و تپشِ قلبِ کبودِ لبدانوم. پچولی مانند همیشه بی‌قرار، ردی میخک‌گون برروی صورتش و حافظه‌ای شیرین شده با خاطراتی میوه‌ای به‌مانند جانِ هلو'شلیل و یا حتی مغزِ تماما رسیده‌ و مالامال از شیره‌ی، خرما. در جهان این اثر حسی وجود دارد که برای من تلفیقی است از بی‌شمار رایحه. بوی وافورِ بازنشسته‌ای که از چوب درختِ منزویِ کَهور ساخته شده‌ + بوی تن پیرمردهای ییلاق نشین که دائما با پوست‌های حیوانی کار می‌کنند، بین علف‌های وحشی می‌خوابند و با چپق پیرِ خود تنباکوی تلخ و خشک را به‌دست آتش می‌سپارند + حسی شبیه به بوییدن ماشین برشته‌کاری که آخرین قهوه‌ها را جزغاله کرده! یک رفتار خودآزار از خماری‌های بی‌پایان و جان دادن برای یک لحظه نشئگی. سوپرانوی سقوط یک انسان در شیره‌کش‌ خانه‌ای نیمه سوخته و تا همیشه در خلسه‌ای سرخ معلق ماندن...!

خارج از دایره‌ی سلیقه و تمایلات درونی باید گفت سورچینلی بی‌نقص نیست اما هنر و رهاییِ سبک‌بالِ این جریانِ بنفش را عمیقا درک کرده است. او لمس، تماشا و گوش می‌کند. بو می‌کشد. مزه‌ی نامعلومِ جهان را دائما می‌چشد... و ناگهان اتفاق می‌افتد. جوشش و خروشی از درون که حاصل‌ش ایو نون هو مانی می‌شود یا کمی آن‌طرف‌تر اپوس؛ شاید همین‌جا؛ نزدیک‌تر. کواندو راپیتا این استازی! برای دوست‌داشتنِ این دست هنرها باید سودای خودِ هنرمند و شوریدگی‌های درونیِ مشابه داشت و این صرفا مختص به عطر نیست. برای بودن و ماندن درکنارشان باید مهم‌ترین پاتوق شخص، سرزمینِ درون‌ش باشد بطوری‌که گویی جهان بیرون اصلا وجود ندارد! در چنین گرانشی بد یا خوب، گران یا ارزان، بازخورد و... معنا ندارد بلکه دلیلِ ارتباط عاملی است نامرئی و ننامیدنی. بایست شبیه به عاشقِ زاری بود که هیچ نقصی در معشوقه‌ی خود نمی‌بیند! به مجنون گفت روزی عیب جویی،، که پیدا کن به‌از لیلی نکویی،، که لیلی گرچه در چشم تو حوری‌ست،، به هر جزوی ز حُسن او قصوری‌ست،، ز حرف عیب‌جو مجنون برآشفت،، در آن آشفتگی خندان شد و گفت،، اگر در دیده‌ی مجنون نشینی،، به غیر از خوبیِ لیلی نبینی... مجنون بایست بود تا زیبایی‌های لیلی دید. زنی که در میان‌سالی با مزه کردنِ آن‌چه از تتمه‌ی عشق‌ برایش باقی مانده، تمامِ تلخی‌های مردِ ترک‌خورده، بدخلق و ناسازگارِ زندگی خود را نادیده می‌گیرد. او شب‌ها در رودخانه‌ی خاطرات شناور و باخود مرور می‌کند : این مردِ ناگوار که امروز زیر چرخنده‌ی مهلک زندگی از هم پاشیده و معوج شده، کسی که سرطانِ نابرابری‌ و نرسیدن‌های پی‌درپی قلب‌ش را تبدیل به توموری بدخیم و رفتارش را حاد کرده و دیگر نمی‌خندد روزی در نوجوانی‌های ازیادرفته... شیرین، گیرا و شوخ و شنگ ترین پسری بود که می‌شناخت. این‌چنین می‌شود که مرد اخم می‌کند و زن لبخند می‌زند! بله. داشتن عطرهای این‌چنینی از این دست عشق‌های پلاتونیک می‌خواهد. کشش‌های خودآزاری که باعث چشم‌پوشی از هر کمبودی می‌شوند و حاصلش هميشه یک شاخه رز سفید است!

خلاصه که خلق و ایجادِ هنر نیاز به تلاش کردن ندارد؛ شکیبایی می‌خواهد و اشتیاقِ بدون انقضا. آن‌جاست که نیمه‌شب از خواب می‌پرید و بی‌اختیار شروع به نوشتن، ساخت عطر و... می‌کنید! خود فوران می‌کند و درحال‌حاضر سورچینلی یکی از فعال‌ترین آتشفشان‌ها را درون خود دارد.

سلام
یه فروشگاه معروف عطرفروشی توی خیابون ارژانتین تهران این عزیز مرموز رو موجود داره.
ولی قیمت واقعا عجیبی داره که خب بلاخره معمولا چیزی که کمیابه ارزشمند هم میشه...
موفق باشید

سلام و عرض ادب خدمت دوستان.
دوستان من مدتی پیش به سختی دکانت این کار رو تهیه کردم. تو اپنینگ رایحه ای هربال و کمی دودی داشت. اما خیلی زود تبدیل به یه رایحه میوه ای شیرین و گرم زنونه و حتی تین ایجری( تا حدی شبیه بلک اپیوم) شد.
تا جایی که شک کردم دستریز رو درست فرستادن یا نه. اما فرگرنتیکا رو هم که میبینم عطرای زنونه و بچه گونه زیادی رو مشابهش نوشتن و نت های هلو و وانیل و لیلی و.‌‌‌..هم تا حدی رایحه رو تایید میکنن و البته ایده و نام کار هم کاملا بیس زنانه داره.
دوستانی که تجربه تست این کار رو داشتن میشه توضیح بفرمان که ایا رایحه به همین شکلی که بنده دیدم هست یا احتمال اشتباه تو ارسال دکانت هست؟

آنگاه که در خلسه غوطه ور است

ماریا کالاس  ( تولد ۲ دسامبر ۱۹۲۳ – فوت ۱۶ سپتامبر ۱۹۷۷) خواننده یونانی-آمریکایی در محدوده صدایی سوپرانو بود.

سوپرانو نام بازه‌ای از صدا در موسیقی و گونه‌ای از صدای بسیار زیر (متضاد بَم) زنانه در خوانندگی و اپرا است.


او یکی از مشهورترین خوانندگان آمریکایی در سال‌های پس از جنگ جهانی دوم به‌شمار می‌آید. وی که ملقب به ملکه اپرای قرن بیستم می‌باشد، علاوه برداشتن صدایی پر قدرت و با شکوه، دارای استعداد شگرفی در ایفای نقش روی صحنه بود. به گفته کارشناسان، خوانندگان اپرای قبل از او در هنگام خواندن تنها به حرکات محدود دست یا برداشتن چند قدم اکتفا می‌کردند؛ در حالیکه ماریا با صدای منحصر به فرد و تمام روح و جسم خود، سعی در انتقال احساساتش به تماشاچیان می‌کرده تا شخصیت داستان در نظر آن‌ها واقعی جلوه کند.
عطر کواندو راپیتا این استاسی ادای احترام به ماریا کالاس بزرگ میباشد که به او لقب :
La divina
یعنی الهی داده شد.

باتل این عطر از پوشش لباس این خواننده زمانی که برای اجرای آواز " جنون" در اپرای لوسیا دی لامرمور توسط آهنگساز گائتانو دونیزتی به صحنه رفت ، الهام گرفته شده.

عطری چوبی دودی با طبع گرم

روایح دودی ، زنبق ، مواد افیونی در یک اپرای کاملا مدهوش کننده ...

" با کشتن خود ، زنده شد "

بیست و یک ، سی و یک ، چهل و یک ، پنجاه و یک ، ...

مردی که اسیر ذهن تاریک خودش شده بود و دائم یاد آن شبی میفتاد که پیرزنی عجوز اما عجیب ، سن مرگش را بلند برایش هجا میکرد . در واپسای شنیدن آن کلمات فریاد عمیقی ناشی از ترس ، درون ذهنش منعکس شد ولی قسمت اول کلمات رو از دست داد و فقط اون موند و کلمه " یک " ... بیست و یک ؟ سی و یک ؟ چهل و یک ؟ ...
هنگامی که پای بر جنگلی تاریک گذاشت تا جسدی را خاک کند ، نسیمی سرد به تن بی جانش وزید و با عرق هایی سرد و کشنده که دوست و یاور پیشانی اش شده بودند ، به راه خود ادامه میداد و جسد را به دنبال خود میکشید . هنگامی که قدم های بی جانش را برمیداشت با خود تکرار میکرد مگر چقدر آن فرد حقیر و بی ارزش است که اینجوری او را به دنبال خود میکشم؟ دائم در ذهن تاریکش تکرار میشد .

به مسیر خود ادامه داد تا اینکه حس کرد سرما در رگهایش جاری شده است . کم توان شد و جسد را ول کرد در یک گوشه و با چوب های سروی که از قبل کنار جنگل افتاده بودند اتشی سوزان روشن کرد . جلوی آتش زانو بر زمین گذارد و پشتش را به جسد کرد و از گرمای اتش جان تازه ای گرفت . ته ذهن مریضش یک مهربانی ای بود که دائما بهش گوشزد میکرد که چرا جلوی درخت سرو ، اتشی از چوب سرو روشن کرده است . به سان درختی میبود که ناخواسته تبر خود شده بود اما نمیتوانست کاری انجام دهد . به گرما نیاز داشت تا بتواند جسد را خاک کند . انگار در گوشه ذهنش مختصات نقطه ای از جنگل حک شده بود که میبایست جسد را در انجا خاک کند . جسد را به دوش کشید و رفت . ادامه داد تا در سکوت تلخ و تاریک جنگل ، صدای برداشته شدن قدم هایی در ذهنش تکرار شد . قد و قامت یک مردی را میدید که پالتویی خاکی به تن داشت اما از دیدن صورتش محروم ماند چرا که تاریکی بسیار بی رحمانه ای حکم فرمای جنگل بود .
کیستی ؟
خمارم
اینجا چه میکنی ؟
آمده ام تا به تو کمک کنم
من به کمک تو نیازی ندارم !
چاره ای نداری ... برای دفن و انجام ماموریتت به من نیاز داری ...

از لحن اشنای مرد اینطور برداشت کرد که قصد کمک کردن را دارد . پس پذیرفت و در حالی که صورت مرد را نمیتوانست ببیند یک سر جسد را به او داد و به مسیر ادامه داد . حتی یک کلمه هم صحبت نمیکردند ... گویی نه زبانش توان حرف کردن را داشت و نه گویی گوش هایش پذیرای شنیدن صدای آن مرد بودند .
"همینجاست .همینجاست آن جایی که من باید این جسد را خاک کنم " . مردی که پشت سرش قدم برمیداشت بالاخره سکوتش را شکوند و گفت از کجا فهمیدی؟ از گلایل های خسته ای که به این درک رسیده اند که زندگی برایشان قدر یک کفن کفاف ریشه نمیدهد .
ناگهان جسد از نیمه پشت رها میشود . به عقب برمیگردد و نگاه میکند اما مرد نیست . انگار ماموریتش این بود که تا نقطه دفن ان رو همراهی کند . شروع به کندن قبر میکند و جسد را به داخل قبر می اندازد . قبل از اینکه خاک را رویش بریزد حس کنجکاویش بالا میزند و کفن را کنار میزند تا صورتش را ببیند . خودش بود ...... بله ، خود خودش بود . او کی مرده بود ؟ چرا داشت خودش را خاک میکرد ؟ چرا با تنفر خودش را حمل میکرد تا خاک کند؟ و هزاران چرا در دور باطل ذهنش تکرار میشد

یه حس عجیبی او را هل میداد نزدیک جسد و انگار مثل اهنربایی میبود که از جفتش دور شده باشد . به جسد میچسبد و قصد ندارد از خودش جدا شود : از بخشی از خودش که قصد دفنش را داشت ... ناگهان همان لحظه است که میبیند همان فردی که در تاریکی کمکش میکرد تا خودش را حمل کنه ، شروع میکند و روی هردوشان خاک میریزد ... باز از خودش پرسید ...چرا دارم روی خودم خاک میریزم ؟ چرا اینقد بی رحمانه با خودم رفتار میکنم ؟ بدون اینکه جوابی پیدا کند روی خودش خاک میریخت و به خودش خیره میشد و زیر لب تکرار میکرد با خودش : بیست و یک ، سی و یک ، چهل و یک ، ...

**
در زندگی آن مرد چهره ها و بعد های متنوعی وجود داشت که هیچ موقع نمیتوانست تکلیفش را با خودش مشخص کند . تلفیقی از گناه و عذاب وجدان . تلفیقی از مهربانی و تنبیه . تلفیقی از راست گویی و دروغ . در بسیاری از مسیر های زندگی سعی میکرد خودش به خودش کمک کند اما هر لحظه شکست میخورد تا اینکه در نهایت توسط یک بعد جدی و جدیدی از خودش توانست هر دو شخصیت و بعد قدیم خود را خاک کند و به زندگی خود فرصت تازه ای بدهد . اینجاست که میتوان گفت " با کشتن خود ، زنده شد . "

**

کواندو بهترین عطر این برند نیست اما پخته ترین عطر این برند هست یا بهتره بگیم متکامل ترین عطر سورچینلی . عطری که بوییدنش هر تشنه تاریکی ای رو سیراب میکنه و بوییدن مکررش ارضا میکنه ذهن رو . رایحه ای بخوری و افیونی با هم قدمی چوب سرو و پای بندی صمغ المی به کل داستان رو میزبان هستیم که لحظه به لحظه تغییرات اون گسترده تر میشه و پوسته های اون باز و بازتر میشه و هربار بوییدنش یک پرده جدیدی از حقیقت جنون امیز پشت عطر رو برامون میدره .
9.5/10