Filippo Sorcinelli - Quando rapita in estasi

یقینا فیلیپو سورسینلی مهمترین عطرساز و بهترین عطرساز این دهه ست. و یقینا یکی از با فهم ترین.هنرمندان زنده ی جهان.
تز جهان در تصرف دیوانگان.
"نعمت عین" همکلاسی دبستان من با شش جیب ارتشی گشاد , هیکل درشت , سر از ته تراشیده , عینک فریم درشت , چشمهای گرد بزرگ خندان, آورکت بلند بسیجی تا زانو آمده ش که برای توصیف یک پسر هشت ساله ی دبستانی منظره ی ترسناک و عجیبی بود. با چشمهای خیره و درشت و خندان و لب های همیشه ساکت ترسناکترین منظره ی کودکی من بود که سر کلاس دوم ب به ناچار بر یک نیمکت مینشستیم. او که به ناگاه سر میگرداند و مثل جغد به من خیره می شد , لبخند میزد , خیره میماند و بعد دوباره روو میگرفت. نعمت یک شب مرد. از درخت ِ اناب ِ خانه ی پر کاج و کلاغشان با کله پخش بر حیاط خانه ی کناری. جای خالی نعمت بر سرتاسر کودکی من ماند. جای خالی نعمت از کودکی من بسان انگل مکید و از رویاهای شیرین کودکی من نشخوار کرد. جای خالی نعمت چون گودالی در کودکی من دهان باز کرد. و از حای خالی نعمت , شب ها , در برق مهتاب , عنکبوت و رطیل بیرون میزد. عنبکوت و رطیل هایی که تا همیشه احتقان ترس و وحشت در زندگی من بود. چهره ای خندان, بی حرف, متعجب , چشمهای درشت , بی ذره ای از پیش بینی.
سورسینلی , نعمت جهان عطره. ترسناک در سکوت. رد پای آثار او زندگی شما رو خراش میده. بسان اولین باری که پینک فلوید گوش میدین. آناتما گوش میدین در زیرزمین ۴۰ متری ِ مخفی ای که بی اطلاع خانواده برای خودتان اجاره کردین. یا پارانورمال اکتیویتی رو در یک آپارتمان تازه دزد زده ی خالی ساعت ۳ شب میبینید.
ماریا کالاس اپرا خوان شهیر و دیوانه ای که نیروی انگیزش سورسینلی برای ساختن این عطر میشه. چه برهه ای از زندگی او? زمانی غرق در پودر سفید و گراس خیابانی. که ماریا کالاس براش اپرایی سروده. حس جنون وحشیانه ی کاراکترب که کالاس خلق کرد در اپرایی به نام همین عطر رو در یوتیوب نگاه کنید. میخکوب بشید.
نفوذ غلظتی از تاریکی لابدانوم و رزین حیوانی در بخور نرم و افیونی سرو و کاج.. فریاد از جنون و نشئگی. . جنون ناتمام سورسینلی چه زیبا شد که در عطرسازی جاری شد.

۱۰ از ۱۰

در جهانِ واژگونِ کابوس زمان چون خفاشی خونسرد و گرسنه وارونه برروی شاخه‌ای از درختِ زندگی آویزان شده بود و تاریکی به او تعظیم می‌کرد...!! شکستن استخوان رزین و پر کردن ژنومِ اثر با دود و دلهره. تماشای خنده‌ی خاموش‌شده‌ی گل‌های سفیدِ بربادرفته میان گذرِ بی‌رحم چوب، تیرگی گَس'نیمه‌حیوانی و تپشِ قلبِ کبودِ لبدانوم. پچولی مانند همیشه بی‌قرار، ردی میخک‌گون برروی صورتش و حافظه‌ای شیرین شده با خاطراتی میوه‌ای به‌مانند جانِ هلو'شلیل و یا حتی مغزِ تماما رسیده‌ و مالامال از شیره‌ی، خرما. در جهان این اثر حسی وجود دارد که برای من تلفیقی است از بی‌شمار رایحه. بوی وافورِ بازنشسته‌ای که از چوب درختِ منزویِ کَهور ساخته شده‌ + بوی تن پیرمردهای ییلاق نشین که دائما با پوست‌های حیوانی کار می‌کنند، بین علف‌های وحشی می‌خوابند و با چپق پیرِ خود تنباکوی تلخ و خشک را به‌دست آتش می‌سپارند + حسی شبیه به بوییدن ماشین برشته‌کاری که آخرین قهوه‌ها را جزغاله کرده! یک رفتار خودآزار از خماری‌های بی‌پایان و جان دادن برای یک لحظه نشئگی. سوپرانوی سقوط یک انسان در شیره‌کش‌ خانه‌ای نیمه سوخته و تا همیشه در خلسه‌ای سرخ معلق ماندن...!

خارج از دایره‌ی سلیقه و تمایلات درونی باید گفت سورچینلی بی‌نقص نیست اما هنر و رهاییِ سبک‌بالِ این جریانِ بنفش را عمیقا درک کرده است. او لمس، تماشا و گوش می‌کند. بو می‌کشد. مزه‌ی نامعلومِ جهان را دائما می‌چشد... و ناگهان اتفاق می‌افتد. جوشش و خروشی از درون که حاصل‌ش ایو نون هو مانی می‌شود یا کمی آن‌طرف‌تر اپوس؛ شاید همین‌جا؛ نزدیک‌تر. کواندو راپیتا این استازی! برای دوست‌داشتنِ این دست هنرها باید سودای خودِ هنرمند و شوریدگی‌های درونیِ مشابه داشت و این صرفا مختص به عطر نیست. برای بودن و ماندن درکنارشان باید مهم‌ترین پاتوق شخص، سرزمینِ درون‌ش باشد بطوری‌که گویی جهان بیرون اصلا وجود ندارد! در چنین گرانشی بد یا خوب، گران یا ارزان، بازخورد و... معنا ندارد بلکه دلیلِ ارتباط عاملی است نامرئی و ننامیدنی. بایست شبیه به عاشقِ زاری بود که هیچ نقصی در معشوقه‌ی خود نمی‌بیند! به مجنون گفت روزی عیب جویی،، که پیدا کن به‌از لیلی نکویی،، که لیلی گرچه در چشم تو حوری‌ست،، به هر جزوی ز حُسن او قصوری‌ست،، ز حرف عیب‌جو مجنون برآشفت،، در آن آشفتگی خندان شد و گفت،، اگر در دیده‌ی مجنون نشینی،، به غیر از خوبیِ لیلی نبینی... مجنون بایست بود تا زیبایی‌های لیلی دید. زنی که در میان‌سالی با مزه کردنِ آن‌چه از تتمه‌ی عشق‌ برایش باقی مانده، تمامِ تلخی‌های مردِ ترک‌خورده، بدخلق و ناسازگارِ زندگی خود را نادیده می‌گیرد. او شب‌ها در رودخانه‌ی خاطرات شناور و باخود مرور می‌کند : این مردِ ناگوار که امروز زیر چرخنده‌ی مهلک زندگی از هم پاشیده و معوج شده، کسی که سرطانِ نابرابری‌ و نرسیدن‌های پی‌درپی قلب‌ش را تبدیل به توموری بدخیم و رفتارش را حاد کرده و دیگر نمی‌خندد روزی در نوجوانی‌های ازیادرفته... شیرین، گیرا و شوخ و شنگ ترین پسری بود که می‌شناخت. این‌چنین می‌شود که مرد اخم می‌کند و زن لبخند می‌زند! بله. داشتن عطرهای این‌چنینی از این دست عشق‌های پلاتونیک می‌خواهد. کشش‌های خودآزاری که باعث چشم‌پوشی از هر کمبودی می‌شوند و حاصلش هميشه یک شاخه رز سفید است!

خلاصه که خلق و ایجادِ هنر نیاز به تلاش کردن ندارد؛ شکیبایی می‌خواهد و اشتیاقِ بدون انقضا. آن‌جاست که نیمه‌شب از خواب می‌پرید و بی‌اختیار شروع به نوشتن، ساخت عطر و... می‌کنید! خود فوران می‌کند و درحال‌حاضر سورچینلی یکی از فعال‌ترین آتشفشان‌ها را درون خود دارد.

space song
که پلی شد، زمان از ثانیه ۲۵ ام تا ۵۲ ام چندین ساعت کِش آمد..
خلسه ای در میدانِ نقطه صفر! خلاء!..
هیچِ مطلقی که یک پوچیِ مطلقا خالی نبوده و نخواهد بود! ذره ها دارد باردار؛ که به هنگام تولد، مرگ را به دو دیده تماشا می کنند..
متناقض نماییست بس زیبا همچون چشمانِ تیزِ میخکگونِ زنی در شبی غبارآلود.. دودِ آتش گرفته، ظاهرا مات و حالاتی یخ زده که در صحنه ی تئاتر اعجاب انگیزِ دیگری، آن چنان احساساتش را به زیر پوستت تزریق می کند که از چشمانت فوران کنند!
و آن زمان که همه چیز فدای هنر می شود و هنر فدای عشق، به ناچار سکوت خواهی کرد..
ردِ خشکیده ی اشک بر گونه های سرخ ات باقی ست.. کمی تلخ می شود همچون ریشه ی زنبقی به خواب رفته، متفکر و مضطرب!
مرثیه ای، از نو سَر داده می شود از برای سرابِ سدر و گُلی گُم گشته در لا به لای آن آشفته بازار و رقصِ بی محابای خس خس! و از نو حلاوت خواهد بخشید به هنگامی که رسوخ می کنی بر قلبِ او..
بازیگوشیِ سرکوب شده دخترکی خفته بر جان اش.. عطرآگین؛ گورماندی میوه ای..
و شب که به پایان رسد و روزی دیگر از راه، تو تنها ۲۷ ثانیه در حقیقی ترین تکه ات زندگی خواهی کرد و بعد از 'حال' و بعد از 'تو'، دیگر کسی تکرارِ تو نخواهد شد...:)

Was she ever found?
Somewhere in these eyes...
:)

امروز پنجم شهریور زادروز محمد بن زکریای رازی کاشف الکل است.علاوه بر کمک در علم طب به ما عطربازها و نیز عطرسازها خیلی کمک کرد.یادش گرامی و نامش ماندگار

من این هنرمند ، طراح و عطار بزرگ رو دوست دارم. در کانالش در یوتیوب دیدم که ارگ می‌نواخت. از معدود عطارهایی ست که عطاری خود را با هنرش یکی کرده ست. این عطرش رو دوباره تست کردم حقیقتآ کار خوبیه ولی واقعا این قدر جنجال نداره . شدیدا به کاراکتری نیاز داره که عطار بش فکر کرده . قدر مسلم اون کاراکتر به من شباهتی نداره . چیزی که باعث تعجب منه اینه که ایکاروس چهار خط راجع بش داستان میگه و باقی دوستان میان و چهل پنجاه خط داستان سر هم بندی می‌کنند. بابا شما نمی‌تونید مثل ایکاروس به عطر نگاه کنید . من هم نمیتونم . اوایل از سر نادانی سعی می‌کردم منم داستان تعریف کنم و اشتباه کردم . کار من نیست . کار شما هم نیست. حالا اگر دوست دارید باشه بی خیال ، هر کار که دوست دارید بکنید. در پایان این عطر کار خوب نه برای من و نه حتی زنان که کاراکتر عطر زنانه ست . شاید واقعا فقط برای ماریا کالاس ساخته شده باشد که باز هم فیلیپو دست مریزاد داره...چیزی که باعث میشه ایکاروس به عطری 10 بده تخصصی ست که هیچ کاربری حتی در میان خارجی‌ها اون دانش رو نداره. حالا خیلی ها صرف نمره ی 10 ایکاروس چنان به به چه چهی می‌کنند که خود فیلیپو هاج و واج میمونه....خیلی‌ها هم بلایند بای می‌کنند که دیگه خسر الدنیا و الاخره با این اوضاع گرونی و یک عطر 100 میل هفت میلیون....انشااله که خداوند همه ی ما رو رستگار کنه...یا حق

درود مسیح عزیز
بعد از خواندن یادداشت بسیار زیبایت و لذتی که از قوام قلمت بردم، دیشب فرصتی دست داد تا دوباره بعد از سالها فیلم شهدا را تماشا کنم. زبان روایتگرِ زمخت و بی پرده پاسکال لوژیه در ساخت تصاویر سراسر خشونت بار فیلم و نشان دادن تاثیر اتفاقات گذشته بر حالات روحی اکنون انسان ها، همچنین نشان دادن پاسخ متفاوت انسان ها در برابر درد و رنج. درهم شکستنشان در برابر درد مکرر، تسلیم شدن در برابر رنج، لذت بردن از درد کشیدن و در نهایت عروج روحانی انسان کامل از بستر سیلاب درد و زجر، احوالم را دگرگون کرد. هنگامی که شاپرکِ ذهن بر جریانِ سیالِ فیلم بال گشود، رایحه ای سنگین، خشن، عور، غلیظ، زجر دهنده ولی لذتبخش از لابلای سکانس های فیلم به بیرون تراوش میکرد. رایحه ای شبیه به اینترلود.
اما مخلوقات پُر ایهامِ سورچینلی عطرهای سکوت وُ تفکر وُ تنهایی اند. اگر قرار باشد انچه که سورچینلی در هنر هشتم خلق کرده است با هنر هفتم به تصویر کشیده شود، کارهای کیم کی دوک کارگردان و فیلسوف فقید کره ای میتواند برایم یاداور اثار سورچینلی باشد.کیم کی دوک فیلم نمی سازد، گویی در حال سرودن شعر و یا کشیدن تصویری واقعی ،گاهی فراواقعی، عریان، نمادگرایانه از نیازها، ترس ها، خشم ها، خباثت ها، جنایات و رستگاری انسان بر بوم نقاشی است. مکاشفه عطرهای سورچینلی همچون غرق شدن در دنیای هذیانی کیم کی دوک پر از دویدن و کمتر رسیدن است.

پ ن: فارق از انچه در پیرامونمان می گذرد انچه اصیل و درست هست همیشه ماندگار خواهد شد، صنعت نوپای عطر (منظور انچه در دسترس عموم مردم به عنوان کالا قرار میگیرد) با طلوع هنرمندانی که با درک ادبیات ، موسیقی، نقاشی و دیگر هنرهای پایه اقدام به ساخت عطر می نمایند احتمالا در گذر زمان تبدیل به یک هنر مستقل خواهد شد. انچه در این راه سوخت موتور محرک این فرایند خواهد بود توجه دوستداران کنجکاو و شیدای عطر(عطرباز) به این هنر خواهد بود . چه باک ازینکه همچون کل تاریخ پیروانِ ابداعات بدیع به صلیب کج فهمیِ عوام کوبیده شوند.

خوابم نمیبرد !
شبها برای خوابیدن حیف اند لیک چه میتوان کرد که بهشت بر ما اجبار گشته است !!
جوانی گذشت به انزوا ، چه شبهایی که میشد زیر نور ماهتاب ، زیر سوسوی ستاره ها خاطره ساخت به شادی !
روزگارمان میگذرد به تماشای " زندگی " ی دیگر بندگان خدا در دیگر سرزمین ها .
همه ی آسمانها یک رنگ است ؟؟
همه ی مردمان ، یک خدا دارند ؟؟
پاسخ اش ساده ست که خود کرده را تدبیر نیست .
این شبها به مرور و تفکر گذشت چنان که سر ام بر گردن ام سنگینی دارد !!
و چه فایده ، که کماکان نمیفهمم !
پاسخ این پرسش که چگونه اینگونه شد ، ساده ست لیک اینکه تا چه حد ادامه دار است ، مشکل !
همه شاد و خوش و نغمه زنان !!
...

برخیزم که دور فلک را مجال نیست .
حافظ ، خیام ، سعدی
جز فلاطون خم نشین شراب
سِر حکمت بما که گوید باز !
همیشه اینگونه مخاطرات را با روایح توازن بخشم و تلخی ی افکار به شیرینی ی عطور ، متعادل .
فرصت نشد قسمت سوم و پایانی ی خاطره ی اخیر دوران خدمت را معروض کنم که دوستان مشرف شوند به نتیجه که میتوان با عطر ، تلخی را به صبوری شیرین و سیاهی ی تونل های تیره و تاریک ذهن را به نور روایح روشن کرد گاهی !
اما گاهی چو این بار ، غم آنچنان عمیق و تاریک است که همه ی عطور جهان هم یارای تقابل ندارند !
کدام رایحه میتواند تلخی ی غم عمر گذشته به ابطال را توازن دهد ، جوانهایی که میتوانستند چرخ را سالها به پیش برانند که لایق ترین بودند .
اکنون اما ، عده ای رفته اند و مابقی محزون و مسموم به گوشه ی عزلت نشسته اند به غمخواری ی چرخ ِشکسته و گاری ی عقب مانده که قرار بر پیروزی اش بود در مصاف و سنگینی ی غم اش آنچنان است که یارای دوش کشیدن ندارند !
تلخ است از زندان عزلت ، تماشای پایکوبی ی کسانی که شاد بودن از تو آموخته اند !
بیشه از شیرها خالی ست !
درب منزل دوستان میکوبم به غمخواری ، لیک از اقبال آنهم در شبی که متفاوت است بر من از تلخی ، امشب دوستان غایب اند که گویا روزگار قفلی بر درب زده و باشگاه اجالنا عاری از حضور معطریون و عاری از باش است !
این اتفاق تلنگری ست بر ما به مصداق این دنیا ، که چون بانگ بر آید احدی از خیل حاضر نباشد ، تو گویی هرگز نبوده ست محضری به حضار و حاضری به حضور !

شرابی تلخ میخواهم که مرد افکن بود زورش
که تا یک دم بیاسایم ز دنیا و شر و شورش
کدامین شربت است که هم شیرین کند و هم معطر ، تلخی ی این شب تیره ی مرا که همزمان هر دو را درین هنگامه استدعاست .
یاد لودانوی پدربزرگ می افتم !
شربت ، هر چه تلخ تر ، سرانجام اش شیرین تر
و هر چه نوشیدن اش سخت تر ، عاقبت اش گوارا تر !
پس این مینوشم .

مدتی بعد دل تمنای عطر بیشتر میکند ، آنچه فکر کردم بر کدامین که تناسب بر این لحظات مسموم دارد ، هیچ به یاد نیامد .
ناگهان به یاد دوستی افتادم که سال پیش از سفر خارجه مراجعت و به این بهانه مجلسی مهیا و لذتی پیشکش کردم به رفع خستگی ی دوری از وطن و قبل وداع شیشه ی کوچک سه میلی ای را در دستم گذاشت و گفت : این رایحه ی توست ! از روایحی ست که میدانم مورد پسندت است از عطار مورد علاقه ات از برند اونوم و این میزان آورده بودم که حین جلسه در موردش صحبت کنیم و آنالیز کنی که فراموش شد . اسمش را روی پاکت نوشته ام .
آنشب هشیار نبودم ! امشب هم نیستم ! و همین شد که پس از مدتها این ماجرا به یاد آمد .
چقدر گشتم تا پیدا شد بماند اما بهترین موقع بود برای دوستی با رایحه ای جدید ، در دل تاریکی و سکوت و غم !
روایح اگر درست و در زمان خویش انتخاب شوند جزء داروها دسته بندی و مرهمی میشوند بر زخم ها .
فرقی ندارد ، هر رایحه زمان خود میخواهد که در آن هنگامه نقش اکسیر دارد بر درک زمان و مکان شما !
صد البته که روایح خاص ، موقعیتی خاص نیز میطلبند .
مثل مرور همین خطاب با موسیقی ای محزون !
که اکنون میشنوم .

چه مصداقی دارد این عطر بر امروز ما !
هر آن اندیشمندانی که از جنس معطریون اند و محزون از بابت آنچه که بر مام ما و فرزندان رشید اش رفته ست میبایست این رایحه ببویند خصوص هنگامی که مرور میکنند این قصه ی پرغصه و حزن انگیز را .
جنگلی سبز از سرو و کاج که میسوزد !
خاکی حاصلخیز و بی همتا که لباس خاکستر بر تن کرده ست . چشمی که گریان است بر وداع گلهای خندان .
تنه ی درختان انبوه میوه که چون ذغال گداخته اند .
آتشی که بوی درختان میوه ، سرو و کاج در خود دارد .
آتشی که بوی گُل میدهد !
زیباست بوییدن این سوختن لیک دیدنی نیست که از پی اش نابودی ی رنگهاست .
از پی اش تنها سیاهی و خاکستری ست .
این رایحه ای تراژیک است اگر توسط شخصی آشنا به " اندیشه " بوییده شود ، آشنا به سینما ، آشنا به تصویر و تصور ، آشنا به بودن و نابودی ، آشنا به نور و تاریکی .
آشنا با اهورا و مزدا !
و داستان های ایشان !
این رایحه ایست که مروارید اشک را میهمان دریای چشمان تیزبین و ریزبین شما خواهد کرد !
این رایحه ای ست از دنیا و قوانین اش .
این رایحه ای ست از خدا .

دوستان عزیزم سلام
امید که لبخند میهمان چشمها و لبهای شما باشد
غمگین ام
لیک امید به شادی ی شما

آنگاه که در خلسه غوطه ور است

ماریا کالاس  ( تولد ۲ دسامبر ۱۹۲۳ – فوت ۱۶ سپتامبر ۱۹۷۷) خواننده یونانی-آمریکایی در محدوده صدایی سوپرانو بود.

سوپرانو نام بازه‌ای از صدا در موسیقی و گونه‌ای از صدای بسیار زیر (متضاد بَم) زنانه در خوانندگی و اپرا است.


او یکی از مشهورترین خوانندگان آمریکایی در سال‌های پس از جنگ جهانی دوم به‌شمار می‌آید. وی که ملقب به ملکه اپرای قرن بیستم می‌باشد، علاوه برداشتن صدایی پر قدرت و با شکوه، دارای استعداد شگرفی در ایفای نقش روی صحنه بود. به گفته کارشناسان، خوانندگان اپرای قبل از او در هنگام خواندن تنها به حرکات محدود دست یا برداشتن چند قدم اکتفا می‌کردند؛ در حالیکه ماریا با صدای منحصر به فرد و تمام روح و جسم خود، سعی در انتقال احساساتش به تماشاچیان می‌کرده تا شخصیت داستان در نظر آن‌ها واقعی جلوه کند.
عطر کواندو راپیتا این استاسی ادای احترام به ماریا کالاس بزرگ میباشد که به او لقب :
La divina
یعنی الهی داده شد.

باتل این عطر از پوشش لباس این خواننده زمانی که برای اجرای آواز " جنون" در اپرای لوسیا دی لامرمور توسط آهنگساز گائتانو دونیزتی به صحنه رفت ، الهام گرفته شده.

عطری چوبی دودی با طبع گرم

روایح دودی ، زنبق ، مواد افیونی در یک اپرای کاملا مدهوش کننده ...

عرض ادب و احترام
سکوت!!!تنها چیزی بود که بعد اسپری کردن این کار به چشم میومد.سکوت مطلق
وایستا ببینم این رایحه داره منو به کجا میبره؟وای امان از غم خاطرات.غم،غم و غم تنها چیزیه که بعد اسپری کردن این کار تمام وجودم‌رو پر میکنه.به این فکر میکردم چه روزایی رو گذروندم تا بتونم رنگ شادی‌رو یه بار دیگه ببینم.راستی مگه قوی تر از کسی که داره تنهایی با حال بدش میجنگه و بقیه ازش فقط یه لبخند میبینن داریم؟
سیگارمو رو لبام میزارم و اتش رو به پا میکنم.بوی دود اتش و سیگار با هم ادغام شده.بوی نم میاد،انگار خیلی وقت نیست که از بارش بارون گذشته و این بوی نم تو فضای دودی کاملا به چشم میاد.آه که چقدر این فضا قشنگه و مرور خاطرات،اشک هارو از دیده روان میکنه.
می‌روم بخوابم، خرد و خسته‌ام
تمام بعدازظهر بی‌محابا گریستم
تو را بیش‌تر در آغوش می‌گیرم.
تو هم بیش از پیش دوستم بدار، چون غمگین‌ام...
(از میان نامه‌ی ژرژ ساند به گوستاو فلویر)

سلام و عرض ادب خدمت دوستان.
دوستان من مدتی پیش به سختی دکانت این کار رو تهیه کردم. تو اپنینگ رایحه ای هربال و کمی دودی داشت. اما خیلی زود تبدیل به یه رایحه میوه ای شیرین و گرم زنونه و حتی تین ایجری( تا حدی شبیه بلک اپیوم) شد.
تا جایی که شک کردم دستریز رو درست فرستادن یا نه. اما فرگرنتیکا رو هم که میبینم عطرای زنونه و بچه گونه زیادی رو مشابهش نوشتن و نت های هلو و وانیل و لیلی و.‌‌‌..هم تا حدی رایحه رو تایید میکنن و البته ایده و نام کار هم کاملا بیس زنانه داره.
دوستانی که تجربه تست این کار رو داشتن میشه توضیح بفرمان که ایا رایحه به همین شکلی که بنده دیدم هست یا احتمال اشتباه تو ارسال دکانت هست؟