هزار و دویست دلار یا ده دلار؟

۱۲۰۰ دلار یا ۱۰ دلار؟ دو عطر با ژانر شیپغ، یکی روایح سبز و صابونی داره که روی بیسی از لابدانوم و کستوریوم و چوب ساخته شده و یکی گلی و مرکباتیه که روی بیسی از سیوت و خزه و روایح چوبی ساخته شده. هر دو از عطرای مورد علاقه من با تم حیوانیه، اما سوال اینجاست،آیا روژا صد و بیست برابر بهتر از بوگارته؟ خیر، به هیچ وجه. حتی دو برابر هم از لحاظ کیفیت بهتر نیست، لذت و دوپامینی هم که هر دو عطر به من میدن در یه حده. اگه از من بپرسید، برای لذت بردن از دنیای روایح هزینه کردن حداکثری لازم نیست، فرقی نمیکنه عطری که خریدید چه قیمتی داره، بهتون قول میدم هزینه ساخت مایع داخل همه عطرا کم و بیش یکسانه،‌ یا بهتره بگم تو یه بازه مشخصیه( بین یک تا نهایت ده دلار). حالا یه برند هزینه برند و پرستیژشو میگیره و یه برند هزینه واقع نگرانه محصولشو. حالا میپرسید چجوری برندای لوکسی مثل روژا عطری که هزینه تولیدش پنج دلاره رو دویست برابر ارزش واقعیش مثل نقل و نبات به خریدارای خوشحالش میفروشه و روز به روز پولدار تر میشه؟ برای بدست آوردن حیاط خونمون گربه ها همیشه سرش دعوا میکنن و همو تا حد مرگ تیکه پاره میکنن، آخر سر اونی که قوی تره و بزرگ تره و سالم تره برنده میشه و تو قلمرو خودش میخوابه و پادشاهی میکنه و کنار گربه های خانومش احساس برتری میکنه، ما آدما هم با این گربه ها فرقی نداریم، چون تو تمام عرصه های زندگی ما هم سعی میکنیم از بقیه جلو بزنیم و از همه بهتر باشیم، چون قانون طبیعت همینه، ضعیف از بین میره و قوی میمونه و میتونه خودشو ادامه بده. یه برند میدونه که ادما ذاتا دنبال برتر دونستن خودشون نسبت به همدیگه هستن و سعی میکنن با طرق مختلف اینو به همدیگه ثابت کنن، ممکنه این اثبات توهم "برتری" با خرید و تو چشم بقیه کردن ماشین گرون قیمت ساخته بشرشون که مشتی آهن بی احساسه باشه، موقعیت اجتماعی کسب شدمون باشه که با خوندن جزوه های آکادمیک طی سالیان سال با زندانی کردن خودمون و حروم کردن عمر و چشممون تو اتاقی کوچیک باشه، لباسی که مشتی پارچه بیش نیست با نوشته برندی به خصوص که هیچ ارزش واقعی نداره باشه،  تلفنی که سیب کرم خورده صد و پنجاه میلیونیش خوب پشت آینه سلفی بیوفته باشه، بچشون که پنج سالشه و بزور فرستادن تا پیانو بزنه تا چشم فامیلو کور کنه باشه و ... .بله، دلیل وجود اینجور برندا همین نیاز برتر دونستن ادمیه، برندی که میاد با ساختن پرستیژ و ایجاد توهم "احساس ارزش مصنوعی" برای برندش از این غریزه آدمی سو استفاده میکنه تا محصول خودش رو صد ها برابر ارزش واقعیش بفروشه، فرقی هم نمیکنه جناب روژای پرنده باشه، سرژژووف باشه ، لویی ویتاااااان باشه یا ....، و چه خوب هم موفق میشن و در آخر برنده های واقعی همینان و مای بازنده میمونیم با توهم پوچ خودمون. برگردیم به عطر، نوت سیوت یا کستوریم؟ برای من با اختلاف کم سیوت با حس گرم و غریزی و عرق کردش در مقابل حس چرمی کستوریم برندس.

#روژا داو دیاگیلو Diaghilev  #جکس بوگارت وان من شو One Man Show