IMAGINARY AUTHORS - A City On Fire

سلام
از دوستان کسی این عطر رو test کرده اگر کسی هست لطفا در موردش مختصری توضیح بده/
با سپاس

این عطر را بنده تست کردم دقیقا بوی باروت روی چوب کبریت را میده برای خریدش دو دل شدم حتما قبل از خرید تستش کنید من بجاش Cape Heartache از همین برند رو گرفتم که ماندگاری خوب و پخش بوی متوسطی داره و باز خوردش هم خوب بود

اسم اینکارو باید کالباس دودی یا کباب باربیکیو میذاشتن. شایدم شهری در آتش (اسم این عطر) اشاره به سوختن آدمها داره! نمیدونم، هرچی هست اولین کار این برند بود که اصلا خوشم نیومد، یعنی اینقدر از بوش بدم اومد که اصلا درگیر کیفیت اجرا و هرم نوتهای عطر نشدم و فقط میخواستم فراموشش کنم.

کار جدید این برند به اسم o, unknown رو هم تهیه کردم، در واقع یه بلایند بای بود. یه عطر پودری چوبی که واقعا هرکاری میکنم ویژگی خاص و برجسته ای توش نمیبینم. تنها کلمه ای که در توصیفش به ذهنم میرسه mediocre هست! نکته جالبش وجود یک نوت ناشناخته توش هست، یعنی خود برند میگه نوتی توی این کار استفاده شده که بهتون نمیگم چیه!
آخه جاش مییر عزیز، این لوس بازیا چیه دیگه؟! اینهمه از خلاقیتت و کارهای قبلیت تعریف کردیم و تعریف شنیدیم تا آخرش اینطوری مسخره بازی در بیاری؟!
خلاصه نه خود کار چیز شاخیه نه ایده نوت ناشناخته اش کار جالبی، تستشم نکردین چیزی از دست ندادین.

چه اسم و چه حال و چه حس آشنا و مشترکی داره این عطر با حال امروز ما
دود و دم و باروت
خفگی سنگین
اضطرابی عظیم
آتش و آتش و آتش
حسی عجیبی از سوختن و تباه شدن در این عطر هست که بسیار متفاوت از سوختن چوب خشک هست، سوختن جسمی جاندار شاید درختی نوبار ، شاید انسانی زنده، شاید حیوانی جاندار و شاید بوی سوختن روح های خسته و زجر کشیده و شاید های دیگر و دیگر و دیگری که ذهن های داغونمون در حال حاضر راحت میتونه تصورش کنه.
خراش های تیز و خشک اسپایسی و هاله ایی خاکی آنچنان تازیانه به رایحه این کار می زنند که اضطراب و نا امنی رو برای مخاطب دوچندان میکنه.
((شهر در آتش و دود و اضطراب است و شامه ها و روح ها درگیر این حجم از تاریکی هستند))
عبور و نجات از این جهنم، قدرتی اینترلود گون و پایداری و ژرفایی همچون مگاماره میخواهد.
به امید نت هایی پر شور و هیاهو ، شاداب و امید بخش مثل اوپوس 1144
به امید رایحه ایی روشن و استوار و پر از شادی ، حس آرامش ، شاید یه چیزی مثل اونتوس

جنوبیها بیشتر متوجه میشن چی میگم، مخصوصا استان بوشهریها..
تنباکوی محمود احمدی یا بنیاد وقتی قشنگ بشوریش و اصطلاحا شیرینش کنی وقتی نیمه سوز شد و میخوای بریزیش دور، ان تنباکو نیمه سوز را که هنوز مرطوب هست را وقتی بوش کنی، این عطره.

آن‌چه در آتش می‌سوزد، نه شهری جدید، که مدینه‌ای است باستانی، به بیان دیگر گمان مي‌کنم آن‌چه از استشمام این عطر به ذهن خطور می‌کند، نه چون ایستادن بر بلندای تل و نگریستن به شعله‌های آتشی که شهر را مي‌بلعد( آن‌طور که گفته‌اند «و واقع شد چون ایشان را بیرون آورده بودند که یکی به وی گفت: جان خود را دریاب و از عقب منگر و در تمام وای مایست، بلکه به کوه بگریز، مبادا هلاک شوی... اما زن او [لوط] از عقب خود نگریسته، ستونی از نمک گردید»)، بل‌که چون خاطره‌ای است که دوباره زنده می‌شود، خاطره‌ای که دیگر زهرش ریخته، خاطره‌ای دور و دیرین، یا به قول افلاطون شهری است «که در روایت ساخته‌ایم، شهری که در واژگان منزل دارد؛ چرا که کمان نمی‌کنم چنین شهری جایی بر کره‌ی خاکی وجود داشته باشد»، سوختگی‌اش معطر است، سیاهی‌اش لزج نیست، عبوس نیست، شبیه پا گذاشتن به شهری کهن است که بنابر افسانه‌ها سوخته و کنون بر سوخته‌هایش گیاهان معطر حاکم شده‌اند، یادمان است، حتی با اندکی شجاعت می‌شود گفت نوستالژی است (نوستوس به معنای بازگشت و آلژ‌يا به معنای درد)؛ «بر لب نهرهای بابل نشستیم و گریه نیز کردیم». در این سه چهار ساعتی که مقدار اندکی از آن در محیط رطوبی بیخ دریا بر ساعدم نشت کرده هنوز پا پس‌ نکشیده و دودش به منخرینم روان است. از آن دسته عطر‌هایی است که نه «خوب» است، نه «بد» است، نه «پوشیدنی» است و نه «نپوشیدنی»، مسئله‌اش ایجاد فضا و روایت است.

بوی دود غلیظ اما نه دود حاصل از سوختن چوب. بلکه ترکیبی از سوختن چوب، گوشت و کمی پلاستیک حاصل میشه. تا حدودی شبیه عطر باریکیو اما نه باربیکوی خوارکی ای که توی سس ها یا چیپس ها استفاده میشه، یه باربیکوی تلخ ....
نیم ساعت پیش عطر رو تست کردم (دکانت) هنوز منتظرم یه راحیه گلی یا میوه و یه چیز امید بخش و شاداب به کار اضافه شه و منو از نامیدی در بیاره، فعلا که همون بوی مرگ -به قول دوست عزیز «م. س.» انگار کل شهر با آدمهاش سوختن- رو میده ....
من عاشق بوی دودم مخصوصا تو غروبای پائیز تو خونه باغ و.... رو اون حساب فکر میکردم این عطرو دوست داشته باشم، اما نپسنیدیم، به دوستان حتما پیشنهاد میکنم قبل خرید تست کنید. حتی خرید دکانت بیش از 1 میلش رو هم توصیه نمیکنم. چون به نوعی عطر سخت پوش که نه غیرقابل پوششی هست. انم اضافه کنم که رایحه خطیه

با سلام .در گروه بویایی این عطر ذكر شده : چوبی معطر
نظر قطعي من اين است: چوبی غير معطر

در مشخصات رايحه گروه بویایی چوبی معطر ذكر شده است .به نظر من صحيح، چوبی غير معطر است. بسیار خاص است .به نظر من اصلا بازخورد نخواهد داشت. تصوري از اينكه برای چه مکانی می توان از ان استفاده کرد در ذهنم پدیدار نگردید.نت دودی یا اسموکی معمولا رايحه را جذاب مي كند اما اين تلخي در این عطر واقعا گزنده است.اصلا نباید بلایند بای گردد.

از کودکی تا همین چند سال پیش؛پدرم من رو خیلی بیرون می برد.از استخر گرفته تا کوه و بیابون و دشت و صحرا.
هروقت که می رفتیم کوه نوردی یا صحرا گردی،من توی جیب ام یه کبریت داشتم و عاشق سوزوندن بوته های خار و علف بودم و هیچ جایی از دست من در امان نبود و خلاصه آتش ای بر می افروختم.
یک سری بوته خار بود که بسیار پرپشت و عریض بود و ارتفاع کمی هم داشت و فرم ای شبیه به ساز هنگ درام داشت.آتیش زدن اون ها کار نسبتا سختی بود اما وقتی آتیش می گرفت و باد هم همراهی اش می کرد صحنه خیلی زیبایی رو خلق می کرد.
جیز جیز صدا می داد و ناگهان آتیش زبونه می گرفت و مرتفع میشد.
وقتی این عطر رو بو کردم؛من رو برد به همون سال ها.به آتیش بازی توی کوه با پدر.
فضای دودی و آروماتیک این کار دقیقا شبیه به سوختن اون بوته خار هست با این تفاوت که بعد از چند دقیقه انگار که وسط اون بوته یک سری میوه گذاشتی و بوی میوه ای هم به مشام می رسه اما در انتها بسیار کم رنگ میشه.

خیلی باهاش ارتباط گرفتم.برای من خاطراتی رو زنده کرد که هیچ فیلم و صحبت ای نمی تونست این چنین تصویر سازی کنه.
ترکیبی استادانه که به هیچ طرفی غش نمی کنه و مسیر اش رو به زیبایی طی می کنه.
هم چنین ترکیب نت های اسپایسی با فضای دودی اون رو تلطیف و زیبا تر هم می کنه.

اما یک نکته جالب؛وقتی این عطر رو روی پیراهن اسپری کنید و فردا سراغ اون پیراهن برید و ببوید اش؛ شبیه بوی پیراهنی است که با اون به پیک نیک یا گردشی رفتید که دور آتیش نشسته اید و حسابی بوی دود گرفته اید.همین قدر طبیعی.

خلاصه که حتما تست اش کنید و یک تجربه زیبا به حافظه بویایی تون اضافه کنید.

نمیشه برچسب مردانه یا زنانه بهش زد چون خیلی پوشیدنی نیست به نظرم اما روی مردانه اش قوی تر است.
پرفورمنس کاملا مناسب و متعادلی داره و بیش از این باعث خراب شدن فلسفه کار میشه به نظرم.

مخلص