JOVOY PARIS - Psychedelique

واقعا مطالبی که شما بیان می کنید حرفه ای و کامل و با نگارش بسیار زیباییست که بابت این موضوع بسیار بسیار از شما ممنونم
بنده خودم چند وقتی بود که در مورد این مساله که ما برای توصیف روایح اکثرا از حواس دیگرمون بهره میگیریم و دلیل این مساله رو هم از لحاظ روانی و هم فیزیولوژیکی تا حدی بررسی کردم . ولی به این موضوعی که شما اینجا فرمودید که ما برای هفت گروه تعبیر مستقیم بویایی داریم ، جایی بر نخورده بودم و این مطلب شما بسیار کمک کننده بود
ببخشید جناب ایکاروس بنده در مبحث عطر تقریبا تازه کار هستم و بسیار مشتاق به یادگیری و میخواستم ازتون بپرسم که شما برای این مطالبی که میفرمایید جدا از تجربه ی فراوان خودتون ، از چه منابع و سایت هایی که مقاله های معتبر بگذارند استفاده میکنید؟
ممنون میشم پاسخ بدید

عرض ادب خدمت ایکاروس عزیز
سایکدلیک رو هرکسی باید خودش کشفش کنه ،،،، این جمله از جناب ایکاروس تو ذهن من حک شده فکر نکنم توصیفی از این قشنگتر راجب سایکدلیک وجود داشته باشه دقیق ، روان و خلاصه

امیر حسین عزیز ممنونم.
اکثرشون حاصل تجربه و تماس فیزیکی با عطرهاست. و خب اینکه فکر میکنم بیش از یکهزار مقاله و بیش از یکصد کتاب راجع به عطر خونده باشم. من به اینترنت به چشم یک قتلگاه وشکارگاه برای تجارت دیگران نگاه میکنم و سعی میکنم ساده لوحانه گول فرگرنتیکا یا سایت های این چنینی که راجع به نت ها و غیره اطلاعات میدن رو نخورم. بخوام راجع به عود بخونم میرم مقالاتش رو میخونم. اما هیچ کدام به اندازه قرار گیری در مکان درستش روی من تاثیر نزاشته. و البته کار مستقیم با نت ها و تست فراوان عطرهای تخصصی به هر کسی یک بینش میده که گره میخوره با بینش قبلی خودص از جهان، علم، هنر ، ادبیات و ..
برای شروع نمیخواد کتابی رو خریداری کنید. نت های عطر خودشون یک آموزگار حرفه ای و شامه و قدرت بویایی انسان خودش یک آموزنده ی بسیار باهوش هست. با خود عطرها سر و کله بزنید و مرتبا استشمامشون کنید.

درود بر بانو پرنیان عزیز و محترم
توصیف بسیار شیوا و روح انگیز شما قابل تحسین بود . لذت بردم . خوش بو باشید 🌹

سلام رضای عزیز. خیلی به من لطف داری و خوشحالم واقعا که لذت بردی. زنده باشی و معطر

.
■ آلن رب گری یه ، برگمان، فورد،رنوار ، تروفو ، اوزو ، هرتزوگ ، بونوئل، وایدا ، میزوگوچی ، ویلیام وایلر، لینچ ، مورنئو، دسیکا، پازولینی ، زاک تاتی و..
.
■ نولان، تارانتینو ، پولانسکی ، تورناتوره، فینچر ، ایناریتو، اسکورسیزی، جیمز کامرون ، پیتر جکسون، ریدلی اسکات و..
.
.
یک دسته ی سوم و چهارم و پنجمی هست که جای مناقشه و دعوا ندارن ور این بحث فعلا.
.
دسته ی دوم به نظر اسامی پر شکوهی در بینشون هست. کی میتونه ادعا کنه از دیدن اینسپشن لذت نبرده؟ اما این دسته ی دوم ماگزیمم کیفیتی هست که سینمای امروز داره خلق میکنه.
صحبت بر سر این هست که چی میشه که از صد نفری که این کامنت رو میخونن احتمالا کمتر از پنج نفر از کارگردان های دسته اول فیلم دیدن. البته دیدنشون فخر تیست. اما سوال فقط این هست که چرا این دسترسی عقیم مونده؟ چرا مستقیما قلب یک پیغام رو تاچ نمیکنیم ؟ واضحه. صنعت سرمایه داری. این صنعت ما رو در حد سطحی ترین پدیده از یک مصرف کننده ی over the counter تقلیل میده. قفسه های خودش رو پر زرق و برق میچینه و قفسه هایی که براش به معامله ختم نمیشه رو به انبار منتقل میکنه. ما با سطحی ترین شکل از هرچیزی در جهان کنونی رو در روییم. تهرانی های قدیم یک ضرب المثل دارند که وقتی سیل بیاد آشغالا میان بالا. یک سیل از سرمایه داری آمد و الان تا چشم کار میکنه همه حا آشعال ریخته. شعر اشغاله. موسیقی اشغاله. فیلم آشغاله.

این واضحا توهین به کسی نیست. این اتفاقی هست که در جهان سرمایه داری رخ میده و مرتبط با قشر خاصی نیست. شما دی یدی از گرلن رو استشمام کنید متوجه میشید چه کلاه بزرگی سر همه مون رفته که مجبوریم امروز برای یک شیشه عطر دیزاینری چهارصد هزار تومان پول بدیم. شما arpes londe رو استشمام کنید ، میتسوکو، ول د نوی و چه و چه.. چرا که تا اون زمان سرمایه داری هنوز به هنر ناخنک نزده بود. اما الان یکی از شکارگاهای اصلیش هنر هست. باز هم میگم اینکه امروزه همه چی در کیفیت " آشغال" تجمع پیدا کرده توهین به کسی نیست. این اتفاقی هست که عملا داره رخ میده. گرلن از 1930 تا 1950 هرچی خلق کرده شاهکاره. الان سی تا فلنکر آلبالو داره. سیتا فلنکر مختلف شالیمار داره که یکیش هم به حوالی شالیمار اصلیش نمیرسه. سوای مباحثی که در مورد محدودیت استفاده از بعضی نت ها میدانیم علت اصلی این سقوط کیفیت، عدم تعهد نطام یرمایه داری برای خلق یک کالای مناسب هست. او زبان بشر رو به واسطه سینمای مضحکش به کلماتی خلوت و بی کیفیت تقلیل میده تا ارتباطش رو برای خوانش داستایوفسکی و کنراد و بورخس و جیمز جویس از بین ببره و سرگرم ادبیات بی مایه ی امروزی کنه. و الا که مگر میشود بیش از یک قرن از ادبیات قرن نوزده بگذره و هنوز ولو یک اثر چشمگیر در اون کیفیت خلق نشه.

این وسط ذوق نا از دیدن لاوز اونوم به همین خاطر هست. دوق ما از بوئیدن انوبیس پاپیلون ارتیزان. اینکه افرادی بدون احتیاطات سرمایه داری و جمع و منهای سود و صررشون دارن تنها برای عشق شون فعالیت میکنن. و الا که یک شیشه لاوز با کیفیت اکستریت در یک قانون سرمایه داری بایستی رقمی معادل 5 تا 6 برابر این رو میداشت.
.

تا وقتی میتسوکو گرلن هست دیاگلیو روجا داو کجاست؟ حالا اثر روجا پقفوم شارپ‌تر باشد؛ به نظر شما گرلن نمی‌توانست میتسوکو را آنچنان شارپ بسازد که قیمت تمام شده‌اش سر به فلک بزند؟ اینکه شما خارج از بدنه صنعت سینما بتوانید فیلم بسازید حالا هر چقدر بدون صحنه‌های پرخرج خیلی با ارزش‌تر از این است که وسط هالیوود با تمام پول و امکانات آن فیلمی بسازید که تکنولوژی از سر کولش بالا برود.

کریس نولان در شوالیه تاریکی برمی‌خیزد توی اون سکانس حمله به وال استریت؛ داره می‌گه انقلابی‌های جنبش ۹۹٪ امریکا تروریست هستند!!! کل فیلم بیانیه‌ی کاپیتالیسم علیه حرکت‌های اعتراضی - و به طور مشخص - اشغال وال‌استریت است. اون سکانس خیلی گل درشت؛ دغدغه نولانی: وال استریت بسته شه هالیوود بسته می‌شه دیگه من نمی‌تونم بلاک باستر بسازم. وای که من بی‌زارم از بلاک باستر. بلاک باستر چیست؟ فیلم‌های بسیار پر خرج و عظیم که معمولن طولانی‌تر از زمان فیلم‌های عادی هستند و پر آب و رنگ ساخته می‌شوند و از دکورهای عظیم استفاده می‌کنند. این فیلم‌ها با توجه به هزینه‌ای که در بر داشته‌اند باید فروش سرسام‌آوری بکنند تا به سوددهی برسند. بلاک باستر هم معنای پرخرج را با خود دارد و هم معنای پر فروش را. برای مثال فیلم هایی مانند برباد رفته ( 1939- Gone With The Wind )، تایتانیک ( 1998- Taitanic)، جنگ ستارگان ( 1977- Star wars ) و ... .

۵۰ سال از مرگ یاسوجیرو اوزو گذشته است. حالا دیگر در توکیو ـ شهری که شیفته‌‌اش بود و داستان‌‌ آن را چونان ارمغانی جلیل در سرگذشت سینما باقی گذاشت ـ نیز هیچ نشانی از او نمی‌توان یافت. واپسین اثر اوزو، پیش از مرگ، نام سحرآمیز «بعدازظهر پاییزی» را بر تارک خویش داشت. آن‌جا، در پایان، از زبان هیرایاما می‌شنویم: «آخرش تنها شدم!» این آخرین کلامی است که از بوطیقای سینمایی اوزو بر جای مانده است! در کدام فیلم او بود که مردی تنها در تاریکی می‌نشست و برای خودش چای می‌ریخت یا خودش را باد می‌زد یا سیبی را پوست می‌گرفت؟ و در کدام فیلم‌ِ دیگرش‌ بود که شبِ ناشادِ زنی درظاهر خو‌ش‌بخت اما در دل اندوه‌زده را نشان ‌داد که دعوت به کنسرت بتهوون را نپذیرفت و در قعر شب، تنها در خیابان، راهیِ خانه شد؟

باری، «تنهایی» رازِ بوطیقای او بود. بوطیقای ناامیدی که در آن «همه می‌ترسند: از مرگ دیگری، از آینده، از حقیقت و از زندگی. به یکدیگر وابسته‌اند، چون از تنهایی در هراس‌اند؛ اما میان جمع هم نگران تنهایی از کف‌رفته خویش‌اند.»... و این، سینما است در شکل متعالیِ آن: بوطیقای تنهایی؛ بوطیقای ملال... فرانتس کافکا، آن پیشگوی بزرگی که اندکی پیش از کارل درایر، رنوآر، اوزو، آنتونیونی، تروفو، برگمان، برسون و بعدها فون‌تریه، لینچ، هانکه، بلا تار، لئو کاراکس، آندری زویاگینتسف، و آقای وودی آلن، از منظومه شوم انسان دوران ما پرده برداشت در خاطراتش چنین نوشته است که: «ما می‌‌خواستیم برج بابل بسازیم اما به جای آن چاه بابل را حفر کرده‌ایم.»

از سرگذشت دهشت‌ناک سده‌ای که به تازگی گذشته است، آشکارا پیداست که کافکا حقیقت را گفته بود. او از جداافتادگی و تنهایی انسان زمانه ما نوشت؛ فروپاشی عواطف و روابط انسانی، و معناباختگی و ژارگونیِ زبان را هشدار داد‌؛ از دشواری‌ها و شکنجه‌‌های زیستن در برهوت رابطه، و از سرگردانی و ملالِ ابدیِ آدمی ـ آن‌جا در قعر بابل پرده برکشید. یکی از مشهورترین داستان‌های کافکا نام‌اش «حُفره» است؛ داستان حیوان بی‌نامی که با وسواس تمام سرگرم حفر سوراخ و بنا گذاشتن پناه‌گاهی زیرزمینی است، که نرم‌نرمک به جای جان‌پناهی امن و محکم، تله‌ای از کار درمی‌آید بی هیچ راهِ گریز. زیر پوست حیوان و آن‌سوی حالات حیوانی، کافکا کمدی سیاه سرگردانی تاریخی و تراژدی شکست هستی‌شناسانه ابناء بشر، و اگر دقیق‌تر بگوییم: سرنوشت فرجامینِ انسان دوران ما، را جست‌و‌جو می‌کرد.

همانقدر که با کتاب سازی مخالفم با عکس‌سازی هم مخالفم؛ عکس‌سازی روح عکاسی می‌کشد؛ فقط به درد لایک گرفتن می‌خورد وگرنه هیچ ارزش هنری ندارد. اگر هدی رستمی عکاسه پس بهمن جلالی چیه؟ اگر نولان کارگردانه پس اوزو کیه؟

کریس نولان کارگردان نیست یک تکنولوژیست است. اگر سرمایه تهیه کننده‌‌های هالیوود نبود هیچ وقت فیلم‌های بلاک باستر ساخته نمی‌شدند برای همین است در اسکار جایزه بهترین فیلم می‌دهند به تهیه‌کننده. ولی در ونیز؛ کن؛ لوکارنو؛ سن سباستین و ساندنس جایزه بهترین فیلم می‌دهند به کارگردان. قرمز و سرخ باهم فرق دارند. ماتیک قرمز؛ لاک قرمز و... ولی خون سرخ؛ شهید سرخ؛ لاله سرخ؛ رفیق سرخ؛ گل سرخ.

در عصر بلاک باسترهاست که مارلی و رامون مولویزار فروش می‌روند. دیگر کسی برای گرلن و هرمس تره هم خورد نمی‌کند. زنده باد لاکچری.

اوه اوه عجب مصیبت و فلاکتی امیدوارم دیگه یه همچین اتفاقی نیافته ولی راجب این عطر گاها اشتباهاتی میشه و اشتباه میکنیم من خودم بعضا تا هشت پاف میزدم و کسی ازم نمیپرسید تا یه روز خواهرم گفت دارم از سر درد میترکم تازه تو هوای ازاد از 8/9 متری بوش به مشامش خورده بود و بهم گفت کم تر اسپری کن این عطر خیلی وابسته به مشامه وقتی اسپری میشه رو لباس سریعا نت هاش راه نفوذی استنشاق و میبندن و دیگه زیاد احساسش نمیکنیم و فکر میکنیم عطر از رمق افتاده دریغ ازینکه بوش کل محوطه رو مستولی کرده و بعضا نباید بخاطر اینکه باز خورد نمیگیریم از عطری اینو مدنظر بگیریم که عطر بی جون شده چون یک عطر خاص و فقط یه ادم خاص میتونه ازتون بپرسه و ازش تجلیل کنه و موجب بازخورد بشه پس نباید هر عطریو همیشه تجدید و تمدید کرد بخاطر اینکه بینی خودمون دیگه احساس نمیکنه و از کسی باز خورد نمیگیریم پس همون دو تا چهار پاف برای این عطر بنظرم کفایت میکنه در سرما و عطر پر باز خوردیم نیست با توجه به رایحه خاصش موفق باشید.

خیلی عجیبه. مشکل من با عطرهام اینه که چرا بازخورد نمیکیرم و گاهی انقدر عصبی میشم که دوست دارم عطرمو بزنم بشکنم. هرچند دلم میسوزه برا عطرم وقتی این حس رو بهش پیدا میکنم. برام عجیب بود نوشتین عطری که قیمتش انقدر بالاست براتون بازخورد نداشت. دنیای عطرها واقعا دنیای عجیب غریبیه

پول بیشتر، عطر عجیب تر.
بیشترین بازخورد مثبت برای عطرهای نه چندان گرون هست. چون فقط خوشبو هستن، نه بیشتر.

اخ اخ بحث هیپی ها و لایف استایل های عجیب و دهه ۶۰ ۷۰ میلادی شد، جا داره بگم که رواج صنعت پ..ن و بیشتر این فساد های اخلاقی غرب که توی رسانه ها میبینیم و توی زندگی مردم رواج پیدا کرده و الان شده ‘’روشن فکری’’ و ‘’آزادی’’ که اگه باهاش مخالفت کنی به عنوان یه انسان عقب مانده و متحجر بهت نگاه میکنن حدودا در بازه دهه های ۵۰ تا ۷۰ میلادی کلید خورد،کتاب هایی که جناب Alfred Kinsey نوشت و باعث خیلی اتفاقات شد و امثال
Hugh hefner بنیان خانواده رو سست کردن، چه اسیب های روحی و جسمانی و فردی و اجتماعی که وارد نکردن به مردم،حالا توی همین جوامع یه چیزی مثل قصاص بده چون جان افراد با ارزشه اما جلوی این مسائل که باعث از هم پاشیدن خانواده ها و طلاق و مشکلات روانی و ... میشه گرفته نمیشه، الان متاسفانه کشور ما هم به‌همین سمت داره میره از لحاظ فرهنگی،روز به روز داره احترام و حیا نسل جدید کمتر میشه،
در مورد سایکودلیک هم بگم که خیلی عجیبه من هر بار تست میکنم بوش یجوره متفاوته یه بار شیرینیش بیشتره یه بار کمتر،حالا یا مشکل از بینی منه یا شرایط محیط و لباس و ... تاثیر میذاره

خدا امواتت رو بيامرزه،لذت بردم

چقدر خوبه که به اجزای سازنده عطر، بسنده نکنیم و با تامل در اسم اون، با فلسفه اون عطر هم بگیریم.
تشکر از متن ارزشمندتون