BYREDO - Byredo

دانای واژگان را پرسیدم
عقل!؟
خندید:
بندی بر زانوی شتر
پس گوهر جنون را دانستم
که ازاده و گشاده
ویرانگرای و ویرانگر
در سینه می وزد
این یعنی
کازاد و سرکشی
که آیینه ای شده ست نگاهت
که در یقین بلورینش
تاریک ها روشن
و
دور ها نزدیک
تصویر می شود.

شعر از استاد خویی

بیری'یِدو بودولِغ [موجودنیست!‌] می‌خواهم در زمینی گِل آلوده و پُرحلزونبه دستِ خود گودالی ژرف بِکنمتا آسوده استخوان‌هایِ فرسوده ام را در آن بچینمو چون کوسه ای میانِ موج، در فراموشی بیارامَممن از وصیت‌نامه و گور بیزارمپیش از آن که اشکی از مردمان طلب کنممرا خوش‌تر آن که تا زنده ام، زاغان را فرا خوانمتا از سراپایِ پیکرِ ناپاکم خون روانه کنندای کرم‌ها؛ همرَهانِ سیه رویِ بی چشم و گوشبنگرید که مرده‌ای شاد وُ رها به سویتان می‌آیدای فیلسوفانِ کامروا، فرزندانِ فسادبی سرزنش میانِ ویرانه‌ی پیکرم رَوید و بگوییدهنوز هم، آیا رنجِ دیگری هست؟ برای این تنِ فرسوده‌ی بی جانمرده‌ای میانِ مردگان!شاغْل پیئِغ بودولِغ [رایج : شارل پیر بودلر] شاعر'مترجمِ رادیکال، ضدجریان، ساختارشکن، عاصی، تیره اندیش، نافرمان و بسیار غمگین(شده‌ی!!!) فرانسوی است که به نظرمن یکی از اعجوبه های شَرزده‌ی قرن نوزده به حساب میاد. کسی که تو...↓ بیشتر