AMOUAGE - The Library Collection Opus VII Reckless Leather

•رایحه “بصری”ست!

•آمواژ اوپوس هفت؛
اثری بسیار اصیل با پرداختی هنرمندانه.
ارائه‌دهنده‌ی نورپردازی، دمای رنگ و میزانسن.
مقدمه‌چینی نمی‌کند. کیفیت استثنایی در اجرا، بی‌درنگ مؤلف و اثر را معرفی می‌کند.
رامبرانت
کاراوجو
داستایوفسکی و تولستوی عزیز من
اما نه خود آنها!
بلکه “مخرج مشترکی” فضایی-بصری، که در آثارشان بازنمایی می‌شود.

موقعیت،فضا و اتمسفر:
آسمان تاریک بود؛ شب. اواسط پاییز و هوایی سرد.
شهر خسته بود و شهروندان بازگشته به اتاق‌ها.
اما داخل؛
نور گرم بود، موضعی. فضا بواسطه‌ی آباژور و شمعی، به قسمت‌های سایه-روشن تقسیم می‌شد.
پلکان، چارچوب پنجره‌ها، میز، صندلی و کفپوش همگی چوبی بودند.
میز تحریر چسبیده بود به دیوار. درست زیر پنجره‌ی‌ مشرف به خیابان. خودنویسی هم بود. روی جلد ضخیم و کدر کتابی قهوه‌ای.
مقابل پنجره روی همان صندلی چوبی نشست. کفش‌هایش از چرمی مرغوب بود که در سایه‌ی زیر میز هم انعکاسی از نور محیط بر رویش دیده می‌شد.
آباژور پشت سرش بود. در گوشه‌ی اتاق.
شمع لبه‌ی پنجره، مدتی بود که می‌سوخت. انعکاسی خفیف از چهره‌اش بر روی شیشه به او نگاه می‌کرد.
با مثلثی از نور روی گونه‌ی مخالفش. همان “شاخصه‌ بصری” نورپردازی رامبرانت در پرتره‌هایش.

•نور، دمای رنگ، متریال، موقعیت، فصل، چیدمان و شخصیت، همه ظرفیتی برای ترسیم فضا در این اثر دارند. نورپردازی‌های رامبرانت و کاراواجو. خیابان‌های داستان‌های داستایوفسکی و تولستوی.

معاصرتر در:
سینما: شخصیت جِی‌.کِی. سیمونز(مدرس موسیقی) در Whiplash در زمان تنهایی بعلاوه‌ی اتمسفر فضایی-رنگی اثر.
موسیقی: Gary Moore و گیتار آسمانی‌اش.

رایحه:
شروع، اسپایسی-چرمی است و توانمند. با حفظ درونگرایی خود. فضا با نجوای چوبی-ادویه‌ای در پس‌زمینه عمیق‌تر شده بی‌آنکه غلبه‌ی لحنی در تاپ‌نت شنیده شود.
از میانه تا انتها، چرخشی تدریجی به سویه‌ای چوبی-ادویه‌ای، چوبی-صمغی-امبری شکل می‌گیرد.
اتمسفری خاکی-غبار‌آلود با تناژی از قهوه‌ای سوخته و مشکی.
جلوه‌ای چوبی-خاکی(به تشخیص بنده) که فوق‌العاده است!
قویا دلنشین و اعتیادآور!

رایحه: ۷.۵-۸
ماندگاری: ۱۰ تمام از ۱۰

دوستان عزیزم سلام
اول از هرچیزی اینو بگم که نمره ۳/۳ این کار تو فرگرنتیکا کاملا چرت و مزخرفه.نمیدونم چطور عطرهای دیزاینری میان رده نمره های بالای ۴ دارن اما چنین کار با کیفیتی این نمره خنده دار بهش تعلق گرفته
رایحه:
حقیقتش رو بخوام بگم،تفاوت چندانی بین این کار و اوپوس ۷ قدیمی که دیسکانت شده احساس نکردم
این کار فضایی به شدت ادویه ای داره و قشنگ حس و حال حضور تو عطاری رو براتون تداعی میکنه(به مانند نسخه اولیه،بویی شبیه به زردچوبه رو در این کار هم احساس میکنم که پرقدرت از ابتدا تا انتها حضور داره)
اونقدر حالت اسپایسی سنگینه که پیدا کردن سایر نت هارو خیلی سخته میکنه :))
علاوه بر این حالت اسپایسی شدید،عود و چرم رو هم در این کار احساس میکنم ولی همونطور که گفتم این کار تماما ادویه ایه و به نوعی سایر نت ها در حاشیه سیر میکنن
پخش و ماندگاری:
یه نکته ای رو اینجا بگم تا سو تفاهم پیش نیاد.وقتی میگن عطری فلان ساعت پخش بو داره،منظورم پخش بوی اون کار از روی پوسته.برای مثال اگر عطری مثل تونی ایومی از روی پوست ۵ ساعت پخش بو داشته باشه،این رقم روی لباس به راحتی به یک روز میرسه.من معیارم پوسته و فقط راجب عملکرد عطر روی پوست صحبت میکنم
پخش بوی انفجاری در ۳ ۴ ساعت ابتدایی به همراه ماندگاری حدودا ۱۵ ساعت روی پوست
به مانند سایر کارهای امواژ،با کاری بسیار قدر از لحاظ پرفورمنس رو به رو هستیم
ارزش خرید:
حقیقتا به شخصه این حجم از ادویه ای بودن رو نمیسپندم و این دسته از عطرها در درازمدت برام خسته کننده میشن.به سبب کیفیت بالایی که داره احترام زیادی برای این کار قائلم اما بعید میدونم که باتل کامل رو تهیه کنم
تستش رو به شدت پیشنهاد میدم چرا که به مانند سایر کارهای امواژ تجربه بویایی متفاوتی براتون خواهد بود
بهترینهارو براتون ارزو میکنم

من سمپل اون رو گرفتم . رایحه ی اون بیشتر مطلوب کشورهای عربی هست. خیلی تند و سنگین و پر بو

اگر نمی زَنیدَم (!🤭) باید بگویم که از رویکرد جدید "آمواج" استقبال می کنم. لانچ های اخیر، با تغییر مدیر هنریِ جدید، به سلیقه ی مدرن پسندِ من نزدیک تر شده است. جدا از اینکه کالکشن های این دو سه سال اخیر، راحت پوش تر و شفاف تر شده اند، اما هنوز آن ژنِ ماتِ "آمواج" در روایح می رقصند...
تغییر در این برند کاملا محسوس است و همین تصمیم به تغییر، شجاعانه و قابل تحسین است. آنها ترکیبِ بَرنده را تغییر داده و با حفظ ارزشهای منحصر به فردشان، امروز مدرن تر شده اند.
کالکشنِ جدید، که بازطراحیِ ۴ تا از OPUS های قدیم، به اضافه ی یک عضو جدید است، واقعا جذاب و دلپذیر از کار در آمده... (عضوِ جدید، رویال توباکو... جذاب ترین عطر تنباکویی است که دیده ام... با پخش و ماندگاریِ فوق العاده... بسیار شیک و دوست داشتنی، حتی اگر طرفدارِ عطرهای تنباکویی نباشید)
هر ۵ عضو این مجموعه (Library Collection) عالی هستند... اما جذاب ترینشان برای من "چرمِ بی پروا" (Reckless Leather) است.
تلفیقِ عناصرِ کاملا متفاوت در هنر برای من همیشه جذاب بوده... همنشینیِ تاریکی و روشنی مثلا... "رِکلِس لدر" با چنین همنشینی ای آغاز می شود. همزمان که هِل، جوز و گالبانوم، سایه های عمیق و سبز ایجاد می کنند، حال و هوای با کیفیتی از روشنی در آن جریان دارد... زیباست. اما در ادامه ی این اُپِنینگِ پُرشور... تازه چرم است که خودنمایی می کند... و انگار که آغوش باز کرده باشد. لذت بخش و دوست داشتنی ست.
چرمِ این کار، کمی خامه ای و پودری ست و یادآورِ چرم های خانه ی "مِمو پاریس" است در نظرِ من... اما همچنان غَنی و پُرمایه می نَماید...
"آمواج"، یک برندِ قابلِ تحسین است. آنها جنبه های مختلفِ ارائه کردن یک اثر را پیش بینی می کنند، و به بهترین شکل ممکن انجامش می دهند... از بسته بندی و نقشِ روی آن، تا جنسِ باتل و رنگِ آن، همِگی مُلهِم از مفهومِ مجموعه ی مورد نظر است. (در اینجا از کتاب، دانش و دانایی الهام گرفته شده)... و حتی در سبکِ نقاشی ها و رنگ های کار شده در بسته بندی، رویکردِ مدرن دو سه سالِ اخیرِ برند نمود پیدا کرده است.
بعدها، از دیگر اعضای کالکشنِ کتابخانه 2022 هم خواهم نوشت... خصوصا "سیلوِر عود"، (این محصولِ 500 دلاری 🤯 که هم رنگِ باتل و هم قیمتِ متفاوتی نسبت به دیگر اعضا دارد) ساخته ی "سیسیل زاروکیان" بزرگ، که دیدگاهِ مرا نسبت به یک عطرِ عودمحور تغییر داد.