YVES SAINT LAURENT - Opium for men

اصن یه جور عجیبی حالم گرفته شد... "برای اولین و آخرین بار...."
:(

فریار عزیز,,

از اینکه افتخار دوستی و همصحبتی با شما رو دارم به خودم میبالم . از اینکه میبینم ,هر دو از یک جنس و نسل , با خاطراتی مشترک ,, تک تک کلمه های یکدیگر رو با همه ی وجود حس میکنیم بسیار لذت میبرم...شگفت انگیزه.. فریار عزیز, شاید نسل بعد از ما , بیست سال بعد , در دو نقطه ی مختلف جهان ,, به یک "بغض مشترک " نرسند. ..
مکان هایی که نام بردید , با تمام جزییات در حافظه ام ثبت شدند . با مرور و قلم زیبای شما انگار دقیقا کنار اونها ایستادم. دوباره از شما سپاسگزارم.
پایدار باشی فریار عزیز.

درود بر شما خانم ملودی ,
متاسفم از اینکه متن موجب ناراحتی شد , امیدوارم همیشه شاد باشید .

هيچ كس براى من تو نشد
واى كه اين من بى تو چه مى كند ...
پرفکت!!!

درود بر سام عزیز
فریار خوش سخن و باقی عزیزان
واقعا عالی بود، خود من هرزمان شی یا حتی صحنه ای که مربوط به اون دوره باشه میبینم بی اختیار تمام اون سالها برام مرور میشه، به قول فریار عزیز میخکوب میشم یه جا، همیشه به حس دو لبه، هم بغض میکنه ادم و حسرت میخوره، هم ته دلش لبخندی میزنی که چه دورانی سپری شد. عزیزان امیدوارم همیشه سالم و سلامت باشید.

سام عزیز چه کردی با ما
حال و هوای اون دوران برام زنده شد
کلا نسل خاطره بازی هستیم
به خصوص وقتی پای چیزی مثل عطر وسط باشه که آدمو تو کسری از ثانیه پرت کنه و به زمان و فضای دیگه

سام عزیز داشتم موزیک bed time از کریس فیلیپس گوش میدادم که مطلب شما رو خوندم.عجیب هم خونی داشت و تک تک کلماتت با آهنگ به جان آدم مینشست. آدمو میبره به فضای گذشته و خاطراتی که فریار عزیز برامون زندش کرد. با این که هر کدوممون از سن و نسل متفاوتی هستیم ولی حرفاتون عجیب ب دلم نشست.

با ارادت به دوستان عزیز,,

از لطف همه ی شما عزیزان سپاسگزارم .
ضمنا در مورد opium pour homme مردانه , برای دوستانی که opium اصلی و قدیمی ( parfum ) رو تجربه کردند, باید بگم ربطی از جهت شباهت به او نداره و به نوعی دیگه از این dna پرداخته. فکر میکنم از نسل خودش جلو تر بود و هنوز دوست داشتنی هست.
opium قدیمی Opium Parfum زنانه بود,۱۹۷۷ لانچ شد ,, که در سال ۲۰۰۹ همون عطر اما فرمول جدید و کامل تر , EDT و EDP عرضه شد , که من این پرداخت او رو هم دوست دارم , برای دوستان علاقمند پیشنهاد میکنم تست کنند , چه EDP و EDT جز از لحاظ ماندگاری , تفاوت دیگری ندارند. هرچند که EDT هم ماندگاری در اندازه ی فوق العاده داره و من فکر میکنم این فرمول با سلیقه ی دنیای امروز شاید حتی میتونه unisex باشه..
اون زمان در ایران , با توجه به آپشن های محدودی که وجود داشت . opium مجلسی ترین عطر زنانه شناخته میشد . من یادمه نقطه ی مقابل او Maxi بود ! opium زنانه چه قدیمی ۱۹۷۷ و چه ۲۰۰۹ عطر آسونی نیست, یا میشه خیلی دوستش داشت و یا کاملا برعکس . پر هست از بالسامیک و دود و اسپایس . فیلم یک دقیقه ای تبلیغ این عطر در سال ۲۰۰۹ من فکر میکنم یکی از دقیق ترین و درست ترین شخصیت پردازی ها و رنگ آمیزی ها در تبلیغات عطر بود . رنگ های سیر و بالسامیک ,, قهوه ایی,, طلایی,, ,, شخصیت پردازی یک زن مدرن و زیبا , با کاراکتری , قوی...""مغرور"" و سرکش .. برای به تصویر کشیدن او , برگرفته از افسانه های شرقی و جنس عطر,,, این شباهت اسپیریت با پلنگ سیمبولایز شده. این یک دقیقه خود ِ خود opium هست .
همیشه برای این جنس عطر که هیچ اهمیتی برای جلب توجه به هر قیمتی ,, قائل نیستند,, و فقط از یک نوع پرسونالیتی و کاراکتر خاص "بیانیه" میدند , بسیار احترام قائلم . عطر هایی که حاضر نیستند بازخوردی به جز آنچه که به تصویر میکشند بگیرند. opium زنانه به یک جنس کاراکتر به "درستی" میپردازه .

سام عزیزم درود بر شما. متقابلا از داشتن رفیق باشخصیت و فرهیخته ای چون شما بسیار خوشحالم. از نوشته های شما و قلم روانتون لذت بسیار می برم و برای شخصیت والای شما احترام ویژه ای قائلم. من رو بابت تاخیر در پاسخگویی ببخشایید. پاینده و پیروز باشی.

سام عزیزم درود بر شما. متقابلا از داشتن رفیق باشخصیت و فرهیخته ای چون شما بسیار خوشحالم. از نوشته های شما و قلم روانتون لذت بسیار می برم و برای شخصیت والای شما احترام ویژه ای قائلم. من رو بابت تاخیر در پاسخگویی ببخشایید. پاینده و پیروز باشی.

عرض ارادت به دوستان عزیز,,
فریار دوست داشتنی , شما zino رو با قلم شیوای خودتون, کاملا در ما ادامه دادید . بعد از توصیف زیبای شما دوباره تصمیم به خریدش گرفتم. مگر میشه من شما رو ببینم و تکه ای از خاطرات اون دوران در ما زنده نشه فریار جان :) cool water و zino بی زمان و مکان در نسل ما بزرگترین قدم ِ سلیقه بودند . cool water در طول زمان و رقبایی که ادامه اش دادند ,, در امروز تقریبا متوقف شده ,, اما zino هنوز ایستاده ! خوشبختانه هنوز میشه از فروشگاه های درست تهیه اش کرد و در سایت های دستفروش دنبالش نگشت . بعد از توصیف زیبای شما, دوباره خریدمش.
ssh عزیز ,,
فیلمی که پیشنهاد فرمودید رو تماشا کردم . بسیار زیبا بود. ممنونم. این گذشته ... امکان نداره , بگذره ! فقط ای کاش اون تعداد که ایشون ارشادشون میکرد و رهاشون میکرد,, با طراحی لباس به ترتیبِ نسل از شلوار زیکو و nike های نقره ایی ( به فضایی معروف بود ),,,سپس کاپشن های پف کرده و شلوار کرپ با کتانی های ساق دار,, نفر بعدی با کت شلوار پاکو با آستین های تا خورده ,, نفر بعدی شلوار های معروف به راسته با آستین یک وجب بلند تر از دست از اتومبیل پیاده میشدند,!!! یک نسل از مد طراحی اون دو دهه مصور میشد !! !
اما من "عطر ترین" فیلم ایرانی که تا بحال دیدم " در دنیای تو ساعت چند است " بوده که پیشنهاد میکنم حتما تماشا بفرمایید .

و خوشحال از حضور sherlock ,, نوید و deadhead عزیز ..

برقرار باشید دوستان.

سام عزیز درود
شلوارهای ایزی و استلیتو و بعدها اوشن هم بود.
کفشهای کلیم کره ای.
يادش بخیر اونوقتها همه چی اصلی بود و هنوز کالای چینی همه دنیا را تسخیر نکرده بود.
فیلمی که فرمودید چشم. خواهم دید.

سام مهربان و دوست داشتنی درود بر شما.zino مبارکت باشه برادر عزیزم.خاطرات سالهای دور رو با شما و سایر یاران قدیمی مرور میکنم و در میان لبخند و اشک سرگردانم. ابتدا از شلوار زیکو بگم. هنوز عکسی از خاطرات دوران دبستانم دارم که در اون شلوار زیکو به پا دارم. همین الان رفتم آلبوم خاطراتم رو ورق زدم و چشمم به عکس جشن تولدی افتاد که مربوط به سی و اندی سال پیش هست.نمیدونم کلاس دوم، سوم یا چهارم دبستان بودم. اون زمان منزل ما میدان گلها خیابان تیرگر کوچه هیراد بود(الان نام کوچه تغییر کرده). به مدرسه ای میرفتم که یک کوچه پایین تر از منزل ما بود به نام فرهنگ و هنر. در حیاط مدرسه علاوه بر فوتبال یک بازی گروهی انجام میدادیم به نام " گانیه" که من عاشق این بازی بودم.دوستی داشتم به نام بهروز نوعی پور که تازه از شیراز به تهران نقل مکان کرده بودند و در یک برج، دو تا کوچه بالاتر از ما(نبش بزرگراه شهید گمنام) منزل داشتند. عکسی که راجع بهش گفتم مربوط به جشن تولد بهروزه. در اون عکس بهروز نوعی پور، مانی کسراییان(که در همون سن نقاش بسیار چیره دستی بود و بعدها هنرپیشه شد و الان در آمریکا اقامت داره) برادر دوقلویش مزدا کسراییان و دو سه تا دوست دیگه و من (در حالی که شلوار زیکو به پا دارم)،فارغ از سایه سنگین جنگ و وحشتی که در اون دوران حاکم بود(حتی جشن تولد کودکان نوعی تابو محسوب میشد) به حرکات موزون مشغولیم.در همون دوران مثل سایر برو بچه های هم سنم یک کتونی نایک داشتم که به قول بچه های اون دوره زمونه" چسبی "بود و تازه مد شده بود( بند نداشت و زبانه های کفش بر روی -چیزی-واژه بهتری پیدا نکردم:) - چسب مانند چفت و محکم میشد و بعدها نیم بوتش هم اومد. یادش بخیر دوچرخه سواری و مسابقه در کوچه پس کوچه های محله، برف بازی در روزهای برفی به خصوص اگه مدرسه ها تعطیل اعلام میشد، بازی ای به نام هفت سنگ که ما در کوچه عریض بالای خونمون سنگها رو روی هم میچیدیم و با توپ بازی تنیس که بهش میگفتیم" ماوتی"(بعدها فهمیدم چون روش مینوشتند "Mutti" چنین لقبی پیدا کرده) به سنگها میزدیم و بازی رو شروع میکردیم، و البته دو سه بار با بر و بچه های کوچه بالاییمون سر این موضوع دست به یقه شدیم و کتک کاری کردیم. بعضی شبها(و البته روزها) هم آژیر مشمئز کننده زرد و سپس قرمز بمباران هوایی، نفس رو تو سینه ها حبس میکرد. ما به زیر زمین پناه میبردیم و اغلب در زیر نور ماه یا مهتاب صدای پدافند هوایی و بعدش گله به گله روشن شدن آسمان( ناشی از آتش گلوله های توپ های ضد هوایی) رو تماشا میکردیم و آنگاه صدای زشت انفجار. بگذریم. برسیم به چهار شنبه سوری های قشنگ و بیاد موندنی که ما یک ماه زودتر به استقبالش میرفتیم و در یک دوره تنها سلاح ما برای بازی چند تا ترقه بی بخار و "دارت" بود. یادش بخیر باد.سام عزیزخاطره من از cool water مربوط میشه به بهار یا تابستون 1378 که با دوستان به نمک آبرود رفته بودم. دو دوست بسیار عزیز به نام شهرام و شهروز داشتم که خواهرشون این عطر رو از آمریکا براشون سوغات آورده بود و در اون دوره این عطر برای خودش به اصطلاح بچه های امروز ،شاخی بود. استفاده از cool water متعلق به رفقا درهوای شرجی و مرطوب شمال بسیار برام لذت بخش بود و لحظات زیبایی رو در ذهنم حک کرد. دفعه قبل که به فروشگاه رفتم یک شیشه دویست میلش رو به یاد اون روزها خریدم و پوشیدنش برام عجیب خاطره انگیزه . مجبورم کردی دوباره سری به آلبوم خاطراتم بزنم و عکس های بهار و تابستون 78 رو یک بار دیگر مرور کنم. سام مهربان، همشهری قدیمی من خیلی خاطرت برام عزیزه. استوارباشی. یا حق.

سام مهربان و دوست داشتنی درود بر شما.zino مبارکت باشه برادر عزیزم.خاطرات سالهای دور رو با شما و سایر یاران قدیمی مرور میکنم و در میان لبخند و اشک سرگردانم. ابتدا از شلوار زیکو بگم. هنوز عکسی از خاطرات دوران دبستانم دارم که در اون شلوار زیکو به پا دارم. همین الان رفتم آلبوم خاطراتم رو ورق زدم و چشمم به عکس جشن تولدی افتاد که مربوط به سی و اندی سال پیش هست.نمیدونم کلاس دوم، سوم یا چهارم دبستان بودم. اون زمان منزل ما میدان گلها خیابان تیرگر کوچه هیراد بود(الان نام کوچه تغییر کرده). به مدرسه ای میرفتم که یک کوچه پایین تر از منزل ما بود به نام فرهنگ و هنر. در حیاط مدرسه علاوه بر فوتبال یک بازی گروهی انجام میدادیم به نام " گانیه" که من عاشق این بازی بودم.دوستی داشتم به نام بهروز نوعی پور که تازه از شیراز به تهران نقل مکان کرده بودند و در یک برج، دو تا کوچه بالاتر از ما(نبش بزرگراه شهید گمنام) منزل داشتند. عکسی که راجع بهش گفتم مربوط به جشن تولد بهروزه. در اون عکس بهروز نوعی پور، مانی کسراییان(که در همون سن نقاش بسیار چیره دستی بود و بعدها هنرپیشه شد و الان در آمریکا اقامت داره) برادر دوقلویش مزدا کسراییان و دو سه تا دوست دیگه و من (در حالی که شلوار زیکو به پا دارم)،فارغ از سایه سنگین جنگ و وحشتی که در اون دوران حاکم بود(حتی جشن تولد کودکان نوعی تابو محسوب میشد) به حرکات موزون مشغولیم.در همون دوران مثل سایر برو بچه های هم سنم یک کتونی نایک داشتم که به قول بچه های اون دوره زمونه" چسبی "بود و تازه مد شده بود( بند نداشت و زبانه های کفش بر روی -چیزی-واژه بهتری پیدا نکردم:) - چسب مانند چفت و محکم میشد و بعدها نیم بوتش هم اومد. یادش بخیر دوچرخه سواری و مسابقه در کوچه پس کوچه های محله، برف بازی در روزهای برفی به خصوص اگه مدرسه ها تعطیل اعلام میشد، بازی ای به نام هفت سنگ که ما در کوچه عریض بالای خونمون سنگها رو روی هم میچیدیم و با توپ بازی تنیس که بهش میگفتیم" ماوتی"(بعدها فهمیدم چون روش مینوشتند "Mutti" چنین لقبی پیدا کرده) به سنگها میزدیم و بازی رو شروع میکردیم، و البته دو سه بار با بر و بچه های کوچه بالاییمون سر این موضوع دست به یقه شدیم و کتک کاری کردیم. بعضی شبها(و البته روزها) هم آژیر مشمئز کننده زرد و سپس قرمز بمباران هوایی، نفس رو تو سینه ها حبس میکرد. ما به زیر زمین پناه میبردیم و اغلب در زیر نور ماه یا مهتاب صدای پدافند هوایی و بعدش گله به گله روشن شدن آسمان( ناشی از آتش گلوله های توپ های ضد هوایی) رو تماشا میکردیم و آنگاه صدای زشت انفجار. بگذریم. برسیم به چهار شنبه سوری های قشنگ و بیاد موندنی که ما یک ماه زودتر به استقبالش میرفتیم و در یک دوره تنها سلاح ما برای بازی چند تا ترقه بی بخار و "دارت" بود. یادش بخیر باد.سام عزیزخاطره من از cool water مربوط میشه به بهار یا تابستون 1378 که با دوستان به نمک آبرود رفته بودم. دو دوست بسیار عزیز به نام شهرام و شهروز داشتم که خواهرشون این عطر رو از آمریکا براشون سوغات آورده بود و در اون دوره این عطر برای خودش به اصطلاح بچه های امروز ،شاخی بود. استفاده از cool water متعلق به رفقا درهوای شرجی و مرطوب شمال بسیار برام لذت بخش بود و لحظات زیبایی رو در ذهنم حک کرد. دفعه قبل که به فروشگاه رفتم یک شیشه دویست میلش رو به یاد اون روزها خریدم و پوشیدنش برام عجیب خاطره انگیزه . مجبورم کردی دوباره سری به آلبوم خاطراتم بزنم و عکس های بهار و تابستون 78 رو یک بار دیگر مرور کنم. سام مهربان، همشهری قدیمی من خیلی خاطرت برام عزیزه. استوارباشی. یا حق.

فریار جان ,,
من هم هر بار به این صفحه نگاه میکنم سراغ آلبوم عکس میرم فریار عزیز,, حالا اتفاقا بیشتر با شما نفس میکشم......چون,
اولین "منظره ای " که به opium مربوط شد .. ,اتفاقا از محله ی کودکی شما آغاز شد. یک خیابان آنطرف تر , در فروشگاه پاپیون ! خاطراتی مشترک از کیوسک روزنامه فروشی کنار میدان گلها تا خرید کاست های جدید sony EF دوباره از یک خیابان اونطرف تر از محله ی شما ,,تخت طاووس روبروی بانک یا رستوران هانی ( به قول معروف اون دست خیابان ) ! و بهترین چهار شنبه سوری های دنیا در خیابان هفدهم امیر آباد روبروی پنجره ای که چشم از آن بر نمیداشتم... ثبت نام با هم ,, در تور اسکی فروشگاه ورزشی کنار پمپ بنزین امیر آباد ,, تا ته ته ِ موزیک Enigma در برف و زیبایی های دیزین ...سردرگمی بین چهار ه گزینه ی benetton ...jazz .... Quorum و یا Open Roger !! فیلم سینمایی پرتگاه و مد شدن موتور های DT !! تا اوج ِ The wall ,,, تا عمق Dire Straits ,,,تا سطح ِ سیب نقره ای . .. سکوت و تیزر تلوزیونی فیلم پاییزان و ترانه ای که از کودکی تا هنوز در گوش من میخواند...پاییزان .. شوق عبور یاران ,, تا شهر مهر ورزان .. پاییزان..
براستی ...اسم این صفحه رو باید کوچه ی دهه ۵۰ و شصتی ها بگذاریم ,,
بر قرار باشی فریار عزیز..

سام عزیز اون کیوسک روزنامه فراموشی فکر میکنم همچنان برقراره. همینطور فروشگاهی که در خیابان ولی عصر، نزدیک به تقاطع تخت طاووس (ضلع شمال غربی رستوران هانی) کاست ها و CD های موسیقی می فروخت . سعی میکنم در گذر دوباره از اون حوالی موضوع رو دوباره بررسی کنم. اتفاقا یکی از اقوام در خیابون شانزدهم امیر آباد( شهید فرشی مقدم) سکونت داشتند و من افتخار حضور در چند چهارشنبه سوری خوفناک خیابون هفدهم و همینطور گردهمایی جوونها در روز هشتم آذر 76(پیروزی تیم ملی فوتبال ایران بر استرالیا) در اون محله رو داشتم. نمیدونم یادت هست یا نه یک سوپر مارکت کوچولو در خیابان هفدهم بود به اسم" سوپر محله" یک سال چهارشنبه سوری بر اثر شدت انفجار شیشه هاش فرو ریخت. سام عزیز مغازه پاپیون دقیقا کجا واقع بود؟ اسمش آشناست اما هر چی فکر میکنم یادم نمیاد. اگه تونستی راهنماییم کن. پاینده باشی .یا حق.

فریار عزیز,,
پاپیون یک فروشگاه قدیمی و معروف لباس در امیر آباد بود. این نام قدیمیش بود که به پروانه ها تغییر کرده بود .من تمام جغرافیای اون منطقه رو یادمه. بله سر خیابان هجدهم امیر آباد سوپر مارکت بود,, داخل هجدهم هم یکی بود ,, اونطور که یادمه. مهمتر از همه یک کیوسک تلفن هم سر هجدهم بود ,کنار بانک ! بین هفدهم و هجدهم هم یک آژانس تاکسی سرویس بود , بنام پیام و یک رستوران که مشتری اون گویا فقط ما دو نفر بودیم !! دو منطقه در تهران چهار شنبه سوری آنچنانی داشت ,, یکی هفدهم و دیگری رازان میدان محسنی بود.

خیلی ممنونم سام عزیز. عشق باعث شده عاشق به کوی معشوق معرفت پیدا کنه و پس از گذشت قریب بیست سال وجب به وجب خاک کوی معشوق رو بشناسه. حافظ میفرماید/ یک قصه بیش نیست غم عشق و این عجب/ کز هر زبان که میشنوم نامکرر است. بسیار سپاسگزارم. پاینده باشی.

سام عزیز بانک ملی بود و نزدیکش تاکسی سرویس پیام و یک مقدار اون طرفتر یک خشکشویی و داروخانه. بالاتر هم سازمان انرژی اتمی بود. اگر اشتباه نکنم پاپیون پایین تر حوالی پمپ بنزین بود. امروز خیلی لذت بردم. مراقب خودت باش.یا حق.

اسم امیر آباد آوردین رفقا.
سال ۸۰ یا ۸۱ بود که مسیر برگشت از مدرسه (چهار راه لشگر) به خانه(قلهک) رو همیشه دور تر میکردم‌. میرفتم خیابان هفدهم امیر آباد. خانه ی پدربزرگم. گاهی هم مادرم دنبالم میومد و با هم میرفتیم. خانه ای ویلایی با حیاطی بزرگ.
هر روز استکان های ِ چایی ِ لب پر ِ سرد رو از انباری جمع میکردیم میریختیم توی جوب.
- کدوم احمقی این درو باز گذاشته؟
آقا بزرگ این رو گفت و در حیاط رو بست .‌ من رو دید توی باغچه نشسته م تا شانه دستم توی خاک ه. وانمود کرد منو ندیده.‌ طفلک همیشه نگران باز موندن در بود. مستقیم رفت توی‌انباری ِ دااخل ِ حیاط. روی چارپایه ی کوچکی نشست. خرت و‌پرت ها رو کنار زد. همه رو پخش‌کرد روی زمین‌. اهی کشید و زیر لب گفت:
- آخ..
دزدکی می پاییدمش. کلاهی رو از بین وسایل درآورد. با خودش گفت:
- نگفتم نرو؟ نگفتم نرو؟ چشممو باز کردم دیدم کلاه از سرم افتاده، شده هفتاد سالم. نگفتم نرو؟
مادرم سینی چایی رو برد توی انباری جلوی‌آقا بزرگ گذاشت.
مادرم صدام زد.‌گفت بیا این کاسه انجیر رو ببر برای آقا بزرگ..
کاسه رو گذاشتم جلوش.
خیره به گلیمِ لوله‌ شده ی ایستاده ی گوشه انباری بود. با خودش گفت:
- یه روز‌ اومدن دو سرشو‌گرفتن بردن بشورن. من بردن گلیمو دیدم. الان نوبت گلیم شده که بردنِ منو ببینه.
دست برد برای چای.اما دستش گرفت به کاسه انجیر.
گذاشت زیر زبان.‌مزه کرد.‌ مزه مزه کرد و گفت:
- ریحان! کِی پاییز شد؟
ریحان اسم مادربزرگم بود. گفتم یه هفته ست آقا جان.
اشک ریخت.
گفت :
- ریحان؟
گفتم:
- جانم ؟
گفت: تشک مردا رو بنداز تو هال، مال زنا رو‌پهن کن تو اتاق.
بعد بیا توو‌ تراس حرف بزنیم.

آخرش هم حرفش زمین ماند. ده سال قبل از همه ی این حرفها ، یک روز رفتیم سراغش دیدیم درِ خونه بازه .
دو سرِ آقا بزرگ رو گرفته بودند برده بودند بشورن.
مادرم گفته بود:
- به روی آقا بزرگ نیارین مرده. بفهمه مرده ناراحت میشه.
استکان لب پُرِ سرد ِ دهن نزده رو برداشتم بردم ریختم توی جوب.
ده سال تمام هر‌روز این کارم بود. ده سال تمام.

--

به نام خدا
درود
ایکاروس جان خیلی ناراحت شدم. روح مرحوم شاد

سام عزیز.ممنونم از لطفتون.
شما و فریار داغونم کردید با این خاطره ها.چه خاطرات تلخ و شیرینی که تو ذهنم مرور شد دوباره با شماها...
ممنونم ازتون عزیزان...

ایکاروس عزیز,,
چندین بار این متن رو خوندم,,,,... نمیدونم چی بگم.. متاسفم..
به روی آقا بزرگ نیارین,,, ..
اگر ترانه ایستاد ... ملودی تا همیشه ادامه خواهد داشت..

ایکاروس عزیزم....
اگر آقابزرگ نیست،روحش ،شرافتش و بزرگواری و عشق و انسانیتش در نوه اش که شما باشید جاری و ساری هست.
همیشه با خودم میگم بعد از مرگ عزیزانمون چه باید کرد؟
خودم به خودم میگم :تمام شرافت،بزرگواری و عشقی رو که به ما دادند ،ما به بقیه میدهیم.
و نهراسیم از مرگ
مرگ پایان یک کبوتر نیست
مرگ مسؤول قشنگی پر شاپرک است
و بدانیم اگر مرگ نبود دست ما به دنبال چیزی میگشت....

خدا پدربزرگ دکتر و همه رفتگانو رحمت کنه.
خدا مرحوم داود رشیدی هم بیامرزه.
برای اینکه از این فضا در بیایید.
روز9بهمن سال65 بود. مدرسه رهنمایی (فکر کنم) شهید رجایی ماهشهر.
اون موقع من همراه دوتا از پسرعموهام کلاس سوم راهنمایی و همکلاس بودیم. فکر میکنم بین زنگ دوم و سوم بود. مسابقات گل کوچیک دهه فجر هم زمان زنگ تفریح انجام میشد. اکثر بچه ها ریخته بودند توی حیاط و تماشا میکردند. اونموقع سر هر کلاس چهل پنجاه نفر مینشستند و مدرسه ما حدود300 دانش آموز در 6کلاس داشت. بابای مدرسه که فامیلش چاروسایی بود نخود آبپز میفروخت کاسه ای 5تومن که البته هرکسی از عهده خریدش برنمیومد.
حدود 100متر پشت مدرسه ما مخازن بزرگ آب بود. بین مخازن و مدرسه بترتیب جاده آسفالت، فضای خاکی، لوله های آب و مجددا جاده آسفالت بود.
اون موقع بدلیل کثرت شنیده شدن آژیر خطر و صدای بمباران، واقعا مردم از شنیدن صدای آژیر و انفجار ترس آنچنانی نداشتند و عادی شده بود. میگفتیم حتما دوباره میخواد پتروشیمی بمباران کنه.
خلاصه عده کمی از بچه ها مثل ما قید تماشای فوتبال زده بودند و در کلاس استراحت میکردند.
صدای آژیر قرمز بلند شد که البته ما بیخیال موندیم. کمی بعد صدای انفجاری از فاصله دور آمد که بازهم اهمیتی ندادیم و حتی باهم شوخی هم میکردیم. اما چند ثانیه بعدش صدای مهیبی گوشمونو کر کرد. مدرسه لرزید و تمام شیشه ها خورد شد. ماهم درحال جیغ زدن از کلاس فرار کردیم بیرون. کی دیگه اونموقع یادش بود که برای همچنین مواقعی چی یادمون دادن. از کلاس که زدیم بیرون و به راهرو رسیدیم دیدیم یکی از بچه‌ها در اون موقعیت نشسته پای دیگ نخودها و داره تند تند نخود میخوره. حالا ما نمیدونستیم به فرارمون ادامه بدیم یا همونجا شکممون بگیریم و از خنده روی زمین ولو بشیم.
خداراشکر بمب دقیقا در فضای خاکی خورده بود و تلفاتی نداشت. حالا دیگه نمیدونم خلبان نامرد حیاط مدرسه هدف گرفته بود یا مخازن آب. بهرحال جمع چندصد نفری دانش آموزان مطمئناً از بالا قابل رویت بود.
مدرسه بمدت 2هفته تا 23بهمن تعطیل شد.
خواستم یه چیز تعریف کنم که شاد بشید ولی یاد دوستان و همکلاسیهایی افتادم که در سن کم به جبهه رفتند و شهید شدند.
خدا همه را بیامرزه.

ایکاروس فرزانه درود بر شما. خدایشان بیامرزاد. کمافی السابق از دانش شما بهره میبرم. ایکاروس عزیز از خانه ویلایی آقا بزرگتان(چقدر این واژه پر معناست) با حیاطی بزرگ و باغچه ای در اندرون حیاط سخن گفتید که از دگردیسی به قفسهایی تنگ به نام آپارتمان جان به در برده بود و البته همه ما کم و بیش گوشه هایی از خاطرات تلخ و شیرین ساختار ذهنمون در گوشه گوشه یه همچین خونه هایی ریشه دوونده. احساسم اینه اگر نه همه، لیکن اغلب عاشقان عطر به گونه ای عمیق ، عاطفی و نازک طبع هستند و من این غلیان احساس رو در نوشته های دوستانم به نیکی لمس میکنم. بگذریم.چون زیاد از امیر آباد صحبت شد بد ندیدم بگم نام این محله از لقب میرزا تقی خان فراهانی ملقب به امیر کبیر برگرفته شده. در اوایل دوره ناصری میرزا تقی خان این بخش از تهران رو که اون دوره قریه ای خارج از حصار شهر تهران محسوب میشده به قیمت هزار یا دو هزار تومان خریداری میکنه و منتسب به ایشان ، موسوم به امیر آباد میشود . در کتابی مربوط به اون دوره سندی دیدم که میرزا تقی خان این خانه را به اصطلاح قدیمی ها به عنوان مهریه انداخته بود پشت قباله همسرش عزت الدوله( خواهر ناصرالدین شاه). در جنگ جهانی دوم هم دهکده امیر آباد که بالنسبه خوش آب و هوا بوده و حتی در اون زمان هم دهکده ای خارج از تهران محسوب میشده در اختیار نیروهای آمریکایی قرار میگیره و اونها در محل فعلی "خوابگاه کوی دانشگاه تهران "که باغ مهذب و مصفایی بوده اسکان داشتند. سپاسگزارم پاینده و پیروز باشید. یا حق.

سپاس از ssh عزیز و فریار دوست داشتنی...

تقدیم به همه ی دوستان خوبم که خاطرات زیادی رو برامون زنده کردند:
پا به پای کودکی هایم بیا
کفشهایت را به پا کن تا به تا
قاه قاه_خنده ات را ساز کن
باز هم با خنده ات اعجاز کن
خاله بازی کن به رسم کودکی
با همان چادر نماز پولکی
طعم چای و قوری گلدارمان
لحظه های ناب بی تکرارمان
مادری از جنس باران داشتیم
درکنارش خواب آسان داشتیم
یا پدر،اسطوره ی دنیای ما
قهرمان باور زیبای ما
قصه های هرشب مادر بزرگ
ماجرای بزبز قندی و گرگ
غصه هرگز فرصت جولان نداشت
خنده های کودکی پایان نداشت
هرکسی رنگ خودش بی شیله بود
ثروت هر بچه قدری تیله بود
ای شریک نان و گردو و پنیر
همکلاسی، باز دستم را بگیر

ای کاش صفا و دلخوشی های قدیم در زندگی امروز رنگ میگرفت....
پاینده و دلشاد باشید دوستان.

سپاس از تو سام عزیزم بابت نوشته هات، دانشت، و والاتر ازهمه اینها مهر و ادبت. بهروز باشی.

نوید جان ابوطالبی رفیق گلم. چه شعر زیبایی. قربان احساسات لطیفت.پاینده باشی.

نوید عزیز,,,
بسیار سپاسگزارم از شعر زیبای شما,,
نوید جان ای کاش بیشتر این احساس و استعداد رو با ما تقسیم کنید..
برقرار باشی نوید عزیز.

سام عزيز اپيوم مردانه به درد ٢٧ ساله مي خوره؟ بوش تم كلاسيك مثل كوروس و ابسشن و لاگرفلد كلاسيك هست يا امروزي محسوب ميشه؟ ممنون ميشم درباره رايحش راهنماييد كنيد، كاري به پخش و موندگاريش ندارم. در ضمن نسخه تويلتش چون من بيشتر ديدم تو بازار. با تشكر فراوان

بطور کلی Opium ها در " ریشه ی اصلی " و مادر خودشون, عطر های زود آشنایی با هر سلیقه نیستند. قطعه ی شگفت انگیز Requiem از موتزارت رو اگر گوش کنید , یعنی در واقع Opium رو بو کردید !
اما چند فلنکر Opium زنانه رو که تست کردم خیلی معاشرتی تر بودند. ورژن مردانه هم این DNA رو داره اما بلد هست طیف زیادی از سلیقه رو جذب کنه. در ادامه ی متن در موردش کاملا نوشتم . این عطر ( مردانه), هنوز در امروز میتونه زندگی کنه و نفس بکشه. برای هر سنی. من ورژن EDP و رو عاشقانه دوست دارم. پیشنهاد میکنم EDP رو تست کنید. به سلیقه ی من عطری بشدت مغرور و عمیق هست.

با سلام
عالییییییی بود سام عزیز
با تشکر از مدیریت عطر افشان

درود و سپاس اشکان عزیز.

بسيار متن تاثيرگذار و ناشي از دردي عميق از بخاطر سپردن خاطرات قديم با بويي اصيل و شرقي و گرم
اما تلخ با ماندگاري حسرت از روزهاي خوب گذشته
كه همچنان ماندگار است با پخش بويي قوي كه
خط بوي ان را خود ادم به خوبي در دل احساس
ميكند و نهايتا با باز هم نت پاياني ان درد است و درد
ممنون سام عزيزم