TRUSSARDI - I Vicoli Via Fiori Chiari

شروعی بسیار دوست داشتنی از روایح اسپایسی-آروماتیک-مرکباتی که ترشی نسبتا ضعیفی از لیمو رو به نمایش می گذاره و وایب قدرتمند هل و پچولی.
در دقیقه اول یک رایحه ی میوه ای که در صدر اون ها بوی نارگیل یا بهتر بگم روغن نارگیل هست به مشام می رسه که انگار با یک میوه استوایی آبدار هم ترکیب شده و مجموعا آغاز بسیار هیجان انگیزی رو رقم می زنه.

گل جعفری رو دقیقا نمی دونم چه بویی میده اما درای داون این عطر یک رایحه ی نسبتا غریب ای داره و قریب به یقین همین گل جعفری هست که با پچولی و لیکور(نوشیدنی الکلی) ترکیب شده.
برخلاف خیلی از عطرهای بوزی که نت های الکلی در شروع حضور دارند و ماندگار هم نیستند؛اینجا کمی بعد از خشک شدن عطر روی پوست رایحه ی بوزی باز میشه و ماندگاری نسبتا خوبی هم داره.

وانیل در میانه عمر عطر رایحه رو کمی شیرین تر می کنه و یک حس خاکی طور هم داره اما هرچی به انتها نزدیک میشیم رایحه ی وانیل قدرت می گیره اون هم با اجرایی نپخته و خام طور.شبیه کیک های وانیلی که بوی خام ای و زننده ای دارند.(ممکنه سلیقه ای باشه و بعضی ها این حالت از عطرای وانیلی رو دوست داشته باشند اما برای من اصلا خوشایند نیست.)

شروع و درای داون عطر بسیار خوبه ولی پایان اش رو دوست نداشتم و اگر این مورد جذاب تر اجرا میشد قطعا توی لیست خرید ام می رفت.

بیشتر مردانه است و مناسب فصول خنک.
ماندگاری خوب و پخش مناسبی داره.
تست اش کنید.

مخلص

فکر کنم خیلی مختصر و مفید درباره یک عطر توضیح بدیم خیلی قشنگ تر باشه و مخاطب هم خسته نمیشه از متن طولانی

پوست من به اندازه کافی خشک هست اما پاییز که میشه دیگه میشه کویر!
خدا میدونه چی به روز عطر‌ها میاد..
دیشب داشتم به آیدین فکر می‌کردم؛ با خودم گفتم چقدر صفر دو آیدینه!
جابر ازش پرسید تو دنبال چی میگردی؟ گفت دنبال خودم...
بعدش گفتم ای کاش یه جمله عاشقانه واسه‌ی صفر دو می‌نوشتم که حق مطلب ادا بشه. 'من کویر بودم وَ بوسه‌های تو سراب'...
....................

رفتم کوچه‌ی ویا فیوری؛ در یه خونه باز شد. خونه‌ی مادربزرگه! پشت دیوار، جریانِ جوی آب و دیوار سنگیِ مرطوب و سبزه‌های خیس خورده...
یه میز کنار پنجره، سرتاسر اش پارچه‌ی سفید پهن کرده بود و روش مرزه و ترخون خشک می‌کرد.. منم می‌رفتم می‌خوردمشون. بعد می‌رفتم توی اتاق، یه قوطی چایی خالی داشتم و سه تا سکه.. سکه‌هارو می‌انداختم تو قوطی، با یه کاغذ کادوی پلاستیکیِ زرد کادوش می‌کردم.. دستِ راستم می‌گرفتش و می‌دادش به دست چپم.. بازش می‌کردم و دوباره از اول.. تا شب ده بار اینکارو تکرار می‌کردم و هر بار برای باز کردن کاغذ کادو ذوق می‌کردم! بار یازدهم؛ با دستِ راستم دادمش به دست چپم، یکی مچمو گرفت و منو از خونه پرت کرد بیرون!
پاشدم رفتم سه پاف روی لباسم اسپری‌اش کردم و بهش گفتم منو از خونه مامان‌بزرگم انداختی بیرون حالا بمون تو همون چهاردیواریِ تار و پود این لباس حالت جا بیاد!
گفت اعتراف کنم آزادم می‌کنی؟
گفتم بازجو نیستم که اعتراف ازت بگیرم، برام قصه بگو!
....................

لئوبلیو رو یادت هست؟ گفته بودی دل‌ نازکه اما من با او مهربان نبودم!
تنِ مشک‌بوی اش لابه لای گِل می‌رقصید و قند در دلم آب می‌کرد.. رفتم جلو؛ بوی لاک الکل و ریزدانه‌های فلفل می‌آمد..
من باز یاد آیدین افتادم..سرمه بوی لاک الکل و چوب می‌داد و آیدین آن رایحه را دوست داشت...
رفتم جلوتر، در آغوش کشیدمش و اسیدِ دستانم را به وجود او ریختم! آنقدر به خودم فشارش دادم که استخوان‌هایش به صدا درآمدند و اشک از چشمانش سرازیر شد.. از میانِ دو کتف‌اش بوی هل آمد و من آن قطرات اشک را نوشیدم وُ نوشیدم..چشمانم بسته بود و با زبانم وانیل را مزه مزه می‌کردم!
بازشان کردم و او دیگر نبود! اما بر مچ دست چپ‌ام دو گلبرگِ یاس من را تماشا می‌کردند...
....................
- حالا آزادم می‌کنی؟
میخوام ولی قفل‌ این در باز نمیشه!
- چقدر باید اینجا بمونم؟
هفت هشت ساعت‌ بیدار باش، بعدش تا فردا بخواب..از خواب که پاشی دیگه اینجا نیستی ولی من قصه‌اتو با خودم مرور خواهم کرد...


*سمفونی مردگان، عباس معروفی