رایحه های بومی

درود بر شما دوستان گرامی 

هر کدام از ما بسته به این که در چه منطقه ای زیست می کنیم،رایحه هایی بومی را تجربه می کنیم که فراوانی کمتری نسبت به دیگر رایحه ها دارند.از سرزمینی که خود در آن زیست می کنم چند مثال برایتان می آورم: 

کِلخُنگ(گویش محلی):میوه ای کروی شکل و کوچک،کمی از دانه ی فلفل بزرگتر،دارای پوستی به رنگ سبز تیره که براق و شبیه چرم است و مغزی ای با طعم نزدیک به طعم پسته دارد.این میوه اغلب در مناطق کوهستانی بر روی درخت و به صورت خوشه ای(شبیه به انگور) می روید.پوست این میوه در حالت رسیده،بویی صمغی،نیمه چرمی و آروماتیک دارد که در حالت نرسیده وجه آروماتیک آن پررنگ تر است.مغز این میوه،بویی مشابه بوی پسته دارد.

لازم به ذکر است که صمغ«سَقِز» از درخت این میوه گرفته می شود.این درختان در فصل تابستان می توانند تا روزی ۱ کیلوگرم صمغ از خود ترشح کنند که در صورت گذر از کنار این درختان،بویی بسیار خوش و دلنشین شامه ی شما را نوازش خواهد کرد.بویی صمغی،گیاهی،خاکی و کمی دودی.

چَویل:گیاهی که در مناطق سردسیر و کوهستانی می روید.بویی تازه و آروماتیک،کمی گلی و کمی مرکباتی دارد.این گیاه،نماد خوشبویی است که در ادبیات محلی قابل جست و جو است.حسی که با بوییدن این گیاه در شخص ایجاد می شود واقعا خاص و به غایت زیبا است که جز با تجربه کردن قابل توصیف نیست.احساس می کنم اگر اولیویه کرید این گیاه را می شناخت حتما از آن در ساخت «سیلور مَونتِن» بهره می گرفت!زیرا تداعی گر هوای تازه ی کوهستان است.

پونه:این گیاه در مناطق معتدل و نزدیک رودخانه ها می روید و از سرده ی نعناعیان است.بویی شبیه به نعنا دارد؛با این تفاوت که رایحه ای تند و تیز تر و مرطوب تر دارد.این گیاه عطری قوی دارد که تا چند متر در اطرافشان پخش می شود؛مخصوصا هنگامی که جوانند و مرطوب.حس گذشتن از کنار یک بوته ی نم گرفته پونه در کنار یک رودخانه،بسیار زیباست!

سرزمینی که من در آن زندگی می کنم به جرأت می گویم که بهشتی است برای عاشقان روایح! طبیعت پربار با رودخانه ها و دریاچه های فراوان که همواره آواز پرندگان بومی و مهاجر از آن ها به گوش می رسد.

حال شما بگویید از رایحه های بومی خود که مشتاق شنیدن آن ها هستم🌱😊