مولکول02 ..... خلاقیت گزا شون یا ....؟

سلام جناب سام

واقعا ممنون بابت کامل کردن متنی که به سرعت نوشته بودم و کمی نگران بودم که نکنه نتونسته باشم حق مطلب رو به درستی ادا کنم که با نوشته ارزشمند شما بخوبی تکامل پیدا کرد.

البته در اون بخش که اشاره فرمودین به بحث خودشناسی، کاملاً درسته. می‌دونین که همه ما بیشترین آسیب در زندگی رو از والدین دریافت کردیم، به عبارت دیگه این جمله‌ام سرکلاس‌ها معروفه:

«انسان تنها گونه جانداریست که قادر است فرزند خود را بدبخت کند!!!»

بسیاری از گونه‌های جانداری دنیا حتی فرزند خودشون رو می‌خورن. مثل ماهی و گربه و همستر و .... ولی تابحال ندیدیم و نشنیدیم که هیچ گونه جانداری فرزند خودش رو «بدبخت» کرده باشه!

این بدبخت شدن می‌تونه اشاره به همون مواردی باشه که شما در متن بهتر از بنده توضیح دادین. همون بسته شدن چهارچوبهای ذهنی و گرفتن حسّ زیبایی شناسی و ... (از بین بردن خلاقیت)

و همونطور که فرمودین ما در سنین بزرگسالی با خودآگاهی و خودشناسی می‌تونیم شروع به ترمیم خود کرده و به گفته پروفسور آلپورت تغییرات خودمون رو در راستای بهبود این آسیب‌ها انجام بدیم. اما متاسفانه در بین این آسیب‌ها تا جایی که دیدم و خوندم و از اساتیدم شنیدم برای بهبود «خلاقیت» کاری از دستمون ساخته نیست. البته امیدوارم این مورد آخر در تضاد فرمایشات شما برداشت نشه. جسارتاً قصد داشتم کمی ساده‌تر کنم موضوع رو :) 

امان از این زبان آلمانی!! فرزندانم در یک کشور آلمانی زبان مشغول زندگی هستن و بعضی وقتا عباراتی میگن که مغزم هنگ می‌کنه :)

بازهم ممنون. موفق باشید و برقرار 

درود فراوان بر دوست گرامی Telecaster عزیز

راستش اگه بنده رو تا حدی بشناسی احتمالاً می‌دونی که تا حد امکان با قطعیت حرف نمی‌زنم. اما در اینجا با نهایت قاطعیت عرض می‌کنم که خیر، مطلقاً مقاله علمی نبود. یک دلنوشته ساده برداشت بفرمایید. مقاله علمی تعریف متفاوتی داره و اگر هم بخوام خدای نکرده، گوش شیطون کر، روم به دیفال!(دیوار) مقاله علمی بنویسم، یقیناً قادر به این کار نیستم. تعارف که نداریم، شما هم که از خودمون هستی، نه سوادش رو دارم و نه قادرم جلوی بسیاری از سوگیری‌های ذهنی خودم رو بگیرم(دو شرط از بین چندین شرط اصلی برای نوشتن مقاله علمی) 

از همه مهم‌تر اینکه اصلا قیافه من به نوشتن مقاله علمی نمی‌خوره :)

در مورد استعداد، کاملاً باهات موافقم. نه تنها بنده، بلکه مرحوم جانسون اوکانر(Johnson O'Connor) هم با شما موافقه:) که تست استعدادیابی ایشون همچنان در دنیا دارای اعتبار هست و استعداد رو مادرزادی می‌دونه که دقیقاً طبق گفته شما یکی میره سراغش و پشتکار داره و یکی دیگه نمیره سراغش که داستانش جداست.

مثل 2 کودکی که در یک زمان میرن در یک کلاس و نزد یک استاد، شروع به یادگیری موسیقی می‌کنن. بعد از مثلا 4 سال، کودک اول، کنسرت برگزار می‌کنه، اما کودک دوم (شاید هم تلاش بیشتری کرده باشه) قادر به تشخیص تفاوت کوبیدن درِ قابلمه و صدای پیانو نیست!!! طفلک تقصیری هم نداره. چون با ادبیات جانسون اوکانر، اون کودک دوم بصورت مادرزادی «استعداد درک صدا» [که خودش هم به سه دسته توان تشخیص فرکانس، حافظه تُن صدا و حافظه ریتم طبقه بندی میشه] نداره.

بر همین اساسه که طرف میره فوق لیسانس حسابداری می‌گیره، اما حسابدار خوبی نمیشه چون «استعداد سواد عددی» رو نداره

میره مهندسی عمران یا معماری می‌خونه، اما در شغلش موفق نمیشه، چون «استعداد تجسم فضایی» رو نداره 

میره حقوق می‌خونه اما نمی‌تونه وکیل خوبی بشه چون «استعداد استقرا» نداره

و ...

(استعدادهایی که داخل گیومه «» گذاشتم نظر شخصیم نبود، استعدادهایی بود که خود جانسون اوکانر در موردشون گفته)

لذا والدین دلسوزی که در بسیاری اوقات وقتی فرزندشون رو در یک کلاس مهارتی ثبت نام می‌کنن و بعد از چندسال نتیجه نمی‌گیرن، این رو میذارن به حساب تنبلی و  بازیگوشی کودک! غافل از اینکه شاید بهتر بود قبل از هرچیز استعداد مادرزادی کودک تشخیص داده میشد و از اون مهم‌تر، قبل از انتخاب رشته تحصیلی که می‌تونه کیفیت یا لایف استایل زندگی انسان رو تا آخر عمر متفاوت کنه.

بگذریم

(نکته مهم: مطالبی که در این کامنت عرض کردم بسیار گسترده بوده و بنده فقط تیتروار به بعضی موارد اشاره کردم)

 خب از این خزعبلات بگذریم و بریم سر اصل مطلب: 

احتمالا تا 3 - 4 روز دیگه دکانت‌های نسخه اصلی «پینو سیلوستره» ، «لالیک پور هوم» و «بیژن مردانه» به دستم میرسه :)

شاید باورت نشه. این اولین بار در زندگی بود که پول به دکانت دادم. معمولا دکانت‌های اخوی رو کش میرم!!!! 

جفری بین رو شنیدم خیلی تلخه. روی بیژن مردانه هم کمی دودل هستم و بعید می‌دونم دخترم بتونه باهاش ارتباط برقرار کنه. دست روی دلم نذار برادر فقط خودم نیستم که! دخترم روی عطر باباش خیلی حساسه. از تلخ بدش میاد. از معطر آبزی بیزاره و ... (برعکس همسرم که به تلخ علاقه داره) خلاصه گیری افتادیم این وسط :)))

بهرحال همونطور که بارها عرض کردم «عطر من» فقط آرامیس دوین هست و لاغیر. بین این سه تا کار کلاسیک هم اگه بتونم یکی پیدا کنم دیگه بسه. شیشه اصلیش رو می‌خرم و برمی‌گردم سراغ اسانس‌بازی‌هام :) 

مانا باشید و برقرار

البته (بجز دوین) معمولا بقیه عطرها رو برای محل کار بصورت لایر استفاده میکنم و هرگز با یک عطر به محل کار نمیرم. قبلا هم بارها عرض کردم که معلمها بهتره که بجای استفاده از یک عطر، از روش لایرینگ استفاده کنند که تداعی کننده هیچ خاطره ای برای دانشجویان نباشه.

بیژن هم قطعاً برای لایرکردن جهت محیط کار سفارش دادم نه مصرف تنها.

 آقا هرچقدر تلخ باشه وحشتناکتر از «شوموخ» نیست که:)))

شوموخ (البته اسانس ژیوادانش رو عرض می‌کنم وگرنه خود شیشه اصلیش قابل فروش نیست و عنوان گرانترین عطر جهان رو داره) تلخیش طوریه که یک محله رو میتونه تخلیه کنه! ولی زمانی که فقط یک پاف(و نه بیشتر) روی آستین کت بزنیم و بذاریم هوای آزاد، یکروز بعد چنان بوی خوشایند چوب گرانقیمتی داره که حظ میکنم.

عطرهای داخل منزل بنده فقط وان من شو و دوین هست. حالا این سه تا دکانت (مخصوصا پینو سیلوستره و لالیک شیر) برسه ببینیم داستانش به چه شکله. یه حسی بهم میگه میتونم باهاشون ارتباط بگیرم. 

راستی بروت رو هم گذاشتم کنار. هرگز فکر نمیکردم اینقدر با بوی مُشک مشکل داشته باشم. فعلا برادر گرامی به جبران تمام دکانتهایی که ازش کش رفتم(!) با چشم ناپاکی به بروت من نگاه میکنه:))) احتمالا بهش هدیه بدم 

راستش دوست عزیز. آزارو پورهوم رو خیلی تعریفش رو شنیدم. حتی یادمه شما هم خیلی در موردش تاکید داشتین. تابحال تست قابل اتکایی ازش نداشتم و تنها دفعه‌ای که تست کردم جایی بود که سفارش چندتا عطر 6 میل سلطان الرحاب اصلی امارات داده بودم(برای ساخت عطر دست ساز شیخ شیک نو 70 که انصافاً هم خوب دراومد) و فروشنده نمیدونم چرا 5 میل اسانس آزارو پورهوم برام به عنوان اشانتیون ارسال کرده بود! که بعد از ترکیب، نتیجه خوبی ندیدم و خوشم نیومد(قطعا از این اسانسهای مترویی تقلبی بوده) که نهایتا تمام شیشه رو ریختم داخل ماشین لباسشویی و چه عطر خوبی گرفتن لباسها :)))  

(قبلا هم عرض کردم که خرید عطر توسط بنده فقط و فقط آنلاین هست و هرگز اخلاقم طوری نیست برم فروشگاه و عطر تست کنم) 

ممنون از شما

خبر دکانتهای جدید رو بهتون میدم

درود بزرگوار

شاید منظورم رو بد رسونده باشم. ترکیب شیشه همراه قرار نیست به ما «عطر بهتر» یا «عطر قویتری» بده. اون ترکیب شیری رنگ اصلاً بویی نداره :)

 ما عطرمون رو داخل خونه میپوشیم و تا زمان رسیدن به مقصد، تنها چیزی که برامون باقی میمونه «ماندگاری» عطریست که در خونه زدیم.

برای عزیزانی که «پخش بو» براشون مهمه، شیشه همراه تنها کاری که میکنه، بیدارکردن رایحه قبلی از روی پوست هست. همین. قرار نیست بویی به ما اضافه کنه. 

در مورد عطر دست ساز و حتی اسانس هم میشه این کار رو انجام داد. ولی داستان و اما و اگرهای خودش رو داره که شاید سر فرصت مطلبی طولانی نوشتم به این امید که پرونده اسانس(اگر نگیم برای همیشه) اما تا حد زیادی جمع بشه. 

بازهم اگر سوالی بود در خدمتم