این البته جایگزین اقتصادی نیست واقعا، حتی در غرب. یعنی کایالی کلا برند ارزونی نیست.

کامنتتون پر از غلط های ویرایشی هست و نقطه گذارتون درست نیست. وسط بعضی جمله ها نقطه گذاشتید. دقت کنید در نوشتن. حقیقتا از مدیریت خواهش میکنم کامنتی که انقدر ایراد داره رو تایید نکنه و به چشم های ما رحم کنه.

منظورتون از «آدمای سفید پوست و با بدن سرد» چیه؟ بعد مگه آدمی هم داریم که عرق نکنه؟ کلا عطر قرار نیست بوی عرق رو بپوشونه. آدم باید کلی مام و اینا بزنه که عطر و عرق قاطی نشن. اگه عطری به نظرتون بوی عرق میده به خاطر اینه که آدم بی توجهی در حالی که اون عطر رو زده بوده بوی عرقش هم راه افتاده بوده و اینا همزمان به ذهن شما میان.

انقدر بحث چرته که نمیدونم چی جواب بدم! پز دادن تو سوشال مدیا کلا چه‌جور ارزش چرندیه که باید این همه هم درباره ش صحبت کرد؟ هیچ ارزشی قائل نیستم واسه کسی که با عطر لوکس و خاصش «پز میده»، و سریع از دایره آدم حسابی های ذهنم خارجش میکنم. لطافه که از نظر من کالای عادی و دم دستی و «معمولی» نیست. ولی اگرم بگیم هست، یه کالای معمولی رو میشه جوری درباره ش نوشت یا عکس گذاشت که همه کیف کنن.

واقعا که چه حرفهایی میزنین! همین الان همه بیان بگن چند تا از دور و بری هاشون رو دیدن که خمره بزنن؟ هیچکی! به زور اگه یه نفر رو پیدا کنید. پس کاملا میشه متمایز بود با خمره. اتفاقا احتمال تام فورد زدن اطرافیان خیلی بیشتره. ( حالا گیریم تام فورد فیک.)

خانم ها میتونن به عطرهای مردانه نمره بدن و آقایون هم برعکس. به همچنین. بنابراین کامنت شما محلی از اعراب ندارد.

غرق کردن خود در این رایحه ی ملایم ارکیده، وانیل و چوب به جهت آنکه خوابی آسوده به سراغم بیاید. چه بسا شبهای دلگیری که خسته از عطرهای سرشار از شکر و کارامل به سراغ این زیبای ساده میروم. ارکیده که رنگ می بازد چوب باقی میماند. چوب و چوب و وانیل. پخش و ماندگاری متوسط رو به کم. بطری همینقدر زیبا که در عکس هست.

نسخه الحمبرا و فرگرنس ورلد هر دو خیلی خوب و شبیه هستند بهش. ولی باز نسخه اصلی تغییر بوی بیشتری داره. (در نسخه اصلی، یاس به تدریج به مریم تبدیل میشه.)

خدا رو شکر که قبل از بلایند بای کردن نسخه‌ ادوپرفیوم، تستش کردم. ادوتوالت هیپنوتیک پویزن یکی از امضاهای ثابت من در فصل زمستون هست و دنیا رو باهاش عوض نمیکنم. اما نسخه ادوپرفیوم! این نسخه بر خلاف ادوتوالت. تاریک و رسمی هست. ولی من وانیل و بادوم چندانی حس نمیکنم. به خصوص در درای داون چیز ناخوشایندی حس میکنم که فکرمیکنم دقیقا نت شیرین بیان هست که هی شدید و شدیدتر میشه و روی همه ی نت های دیگه رو میپوشونه. این همون نتی هست که به خاطرش هیچ وقت نتونستم لو پتیت رب نوآر گرلن رو دوست داشته باشم. یادم باشد: شیرین بیان نت من نیست.

به عبارتی هر بار در ریویوها ما میگیم از نتی خوشمون نمیاد باید بگیم دقیقا از کدام نوع اش خوشمون نمیاد، درسته؟ به نظرتون سختگیرانه نیست این قاعده؟ ضمنا دوست عزیز بعضی از جملات در زبان فارسی میتونند با یک نقطه ی ساده تمام بشن. لازم نیست در پایان همه جملات یک یا چند علامت تعجب بگذاریم. (صرفا جهت یادآوری.)