بیان عمق احساسم درباره لنتردی (تلفظ درست فرانسه همین هست) ژیوانژی کار بسیار دشواری هست. مدت زیادی در ویترین یکی از مغازه های محبوبم بود و دائم امتحانش میکردم اما به دلیلی که هنوز برام مبهم هست به سراغ خریدش نمیرفتم. کمی گران بود اما فقط این نبود، چرا که در این مدت به سراغ عطرهای دیگری رفتم. من رو به طور مبهمی یاد دوره خاص و شادی از کودکی می انداخت که انگار رفتن به سراغش خطرناک بود. حیاط بزرگ خانه ی خاله، همه ی ما دخترخاله ها و پسرخاله ها قبل از مهاجرت و آواره این سو و آن سوی دنیا شدن، و بزرگترین دختر خاله، که «بزرگ» بود و فقط به همین دلیل از همه ی ما بهتر بود! با عطرها و‌ اون ماتیکی که سبز بود ولی وقتی میزدیمش لبهامون قرمز میشد. انگار افشانه ی این بطری زیبا دریچه ای بود به میز آرایش دخترخاله و آفتاب سر ظهر آن خانه ی بزرگ با بوی خوش قورمه سبزی خاله و شیرینی ‌و عیدی و گل و عمیق ترین شادی های کودکی. این شد که یک سالی فقط از کنار بطری رد میشدم. تا در حراج روزانه عطرافشان قرار گرفت و به سبد خریدم اضافه شد. اینجا لازم هست اضافه کنم که در موقع تحویل سفارش مشکلاتی پیش آمد اما پشتیبانی عطرافشان به حرفه ای ترین شکل این مشکلات رو حل کرد، طوری که هر بار که رفتار ایشان رو به خاطر میارم از اینکه حالا دیگه در ایران زندگی میکنم عمیقا احساس رضایت میکنم. (حقیقتا معتقدم چنین برخوردی از طرف یک سایت خارجی هرگز امکان نداره.)
عطر که به دستم رسید باز کردم و بدون اسپری کردن فقط بو کردم. چطور ممکنه چنین چیزی در دنیا وجود داشته باشه؟ این ترکیب بی نظیری که انقدر همه چیز درست درش ادغام شده، وانیل و گل مریم و اون گلابی دلنشین و چیزی سختتر، سنگینتر و پیچیده تر، شاید وتیور یا پچولی یا فلفل؟ به هر تقدیر تمام اینها چنان استادانه با هم ترکیب شدن که تمیز دادنشون از هم آسان نیست. باز یکی دو هفته طول کشید تا بتونم جرات کنم بپوشمش. انگار میخواستم بهترین و مناسبترین موقعیت رو پیدا کنم و نمیشد. چیزی که الان متوجه شدم این هست که روزی که پوشیده باشمش هر اتفاقی هم که بیفته تمام روز خوشحالم. در عین حال از زیاد استفاده کردنش و تبدیل شدنش به عطری عادی و روزمره ست واهمه دارم (وگرنه به عطر امضای من تبدیل میشد.) خوشحالم که به اندازه لیبر هنوز انقدر اصطلاحا رایج نشده که همه جا به سادگی بوش رو بشنویم. و البته پیچیدگی و سنگینی خاصی به نظر من داره (و کمی حس و حال قدیمیِ البته کاملا مدرن شده) که شاید باعث میشه افراد کمتر سراغش برن. «ممنوع» حقیقتا برازنده ترین نام برای این اثر هنری هست. آفرین آدری هپ برن!

اصلا اینطور نیست. یک عطر بسیار باکلاس و مناسب محیط رسمی و کاری، و استفاده روزانه. با مشک بسیار باکیفیت. نمیشه به هر عطری که بوی رز میده عطر مشهدی بگیم.

امروز دیدم در عطر افشان موجود شده. اینجا لازمه بگم که دست عطرافشان درد نکنه که این عطر رو به این زودی و به خصوص با این قیمت مناسب موجود کرده.

اگر حساس هستن به نظرم برید سراغ کارهای گلی خیلی سبک. خود زارا یک عطر داره به اسم lightly bloom. تقریبا بوی بلومینگ بوکه دیور رو میده. ضمنا روبرتو کاوالی عطری با بطری آبی داره به نام Paradiso Azzurro که گلی و خنک و لطیف و تابستونیه (ولی شیرین نیست.) Chanel Chance edt رو هم احتمالا خوششون بیاد. Ellie Saab Le Parfum هم گلی و خنک و شیرینه. ولی عطر قوی ای هست و ماندگار. این که باهاش سردرد بگیرن یا نه رو نمیدونم. ولی فوق العاده ست.

عطر تولید قدیم رو تست کردید یا ورژن جدید با پاپیون پارچه ای؟ در ورژن های جدید گل نخودی اضافه شده و از لطافت گل صد تومانی کم کرده؟

در سفر اخیرم این موجود بی نظیر رو بو کردم. جزییات رایحه در خاطرم نمونده اما از اون رایحه های کیک مانند دلنشینه. مثل یه لایه چیزکیک کلفت لیمویی. آخ آخ! و انگار که چیز اعتیاد آوری در رایحه ریخته باشند دائما در هر فرودگاه و عطرفروشی به سمتش برمیگشتم. البته با توجه به اینکه شیشه پنجاه میلش تقریبا معادل عطرهای صد میل سایر برندها بود توجیهی برای خریدش نیافتم.

من در عین اینکه با توضیح کلی شما در خصوص سنتتیک بودن عطرهای زارا موافقم میخوام یک نکته دیگه رو مطرح کنم. من دو عطر از زارا داشتم که آخر هر دو رو بخشیدم، چون این مصنوعی بودن که میفرمایید رو حس میکردم ( این در حالیه که مثلا برند لطافه علی رغم قیمت کم، این حس رو به من نمیده.) هر چند فکر میکنم زارا لاینهای متعدد داره و بعضی هاش کیفیت بهتری دارند و کلا برندی هست که دائم در حال بهتر کردن خودش هست. صبای عزیز هم که من خیلی ریویوهاشون رو اینجا خوندم بینی تربیت شده دارند و احتمالا اگر مورد تایید ایشونه باید عطر خوبی باشه این نسخه زارا. در عین حال، خب سنتتیک بودن زارا یک فکت هست دیگه.

اما نکته ای که اساسا همیشه برای من تعجب آوره اقبال زیاد عطربازهای ایرانی به برندهای زرجوف و آمواج هست که هر شیشه شون بین ۱۰ تا بیش از بیست میلیون قیمتشه. من تقریبا ۴۰-۵۰ تا عطر در کلکسیونم دارم که هیچ کدوم از این دو تا برند نیستن و به نظرم عطرهای فوق العاده ای هم هستن. تقریبا هر بار کسی سوالی مطرح کنه حداقل نصف پیشنهادات در عطرافشان زرجوف و آمواژ هست. من نمیدونم، شاید اغلب دکانت میخرن، یا اینطوری هستن که یکی دو تا بو رو دوست دارن و همون رو دائم تکرار میکنن! قطعا که استایل خرید آدمها با هم متفاوته. ولی به صورت کلی، و فارغ از مقایسه این دو عطر خاص، میخوام بگم بین زرجوف باکیفیت بیست میلیونی و زارای سنتتیک یک میلیونی کلی فاصله هست. بیاید یه جایی این وسطها همدیگه رو ملاقات کنیم :)

سارا جان، من تستشون نکردم ولی زیاد ریویو دیدم درباره شون. نارنجی ظاهرا اصلا خوب نیست. صورتیش از همه معروفتره و من مدتیه تو فکر خریدش هستم. سفیدش هم میگن خوبه. حتی یه ریویوری که من دنبالش میکنم سفید رو به صورتی ترجیح میده.

ورژن بهتر هیپنوتیک پویزن کریستین دیور هست. عطرهای این برند به شکلی عجیب و غیرعادی ماندگار هستند، ظاهرا به دلیل امبروکسن. در اسپری ابتدایی ممکن هست کمی (فقط کمی) مصنوعی به نظر برسه. اما آنقدر ماندگار هست و روی پوست تغییر میکنه که اهمیتی نداره. البته به دلیل عطرهای خیلی زیادی که به هیپنوتیک پویزن شبیه هستن (حتی در برندهای ایرانی) اممم…. عطر خاص و یونیکی نیست. صد البته که این اهمیتی نداره و من عاشقش شدم.

این عطر رو در ایران جایی میشه پیدا کرد؟ کسی میدونه؟