Filippo Sorcinelli - Io Non Ho Mani Che Mi Accarezzino il Volto

اولش شدیداً شبیه داروی بی حسی دندان پزشکیه یا من اشتباه میکنم ؟

سورچینلی ظلم کرد به من. افکارم چروکیده و سیاه به مانند در باتل و قلبم هم به مانند افکارم مچاله شد و پرت شد و فرود اومد بغل سطل زباله‌ی سر کوچه پدری. بارون می‌زد و یه کت زیپدار چرم قهوه‌ای تنم بود؛ جوونکی بودم و کل فکر و ذکرم این بود که بزرگتر بشم، شاید تحمل درد و رنج‌ها راحت تر بشه و خدا و بارون و آسمونم به من راحت تر بگیرن زندگی رو؛ و نشد. جای زخم‌ها موند و خوب نشدن؛ فراموش شد همه چیز اما حس‌ها خیر. آدم مگه لامسه خودشو از دست میده؟ حس هارو هل دادم در اعماق مغزم و همین دیشب، در اپنینگ این کار تمامی حس‌ها انگار برگشت پشت پیشونیم. به یاد شب بارونی و کت تنم که قرار بود بزرگتر نشونم بده و مینی برگ های کاپتان بلکی رو که پشت به پشت روشن می‌کردم و می‌دادم داخل و هدفونم که از زندگیی فریاد می‌زد که تئاتر مزخرفی بیش نیست و بس. توی پارک نزدیک خونه نشسته بودم به صدای ماشینا و رعد و برق و دانشجوهای جوون همسن خودم که از پیاده روی منتهی به پارک دست تو دست هم گذر میکردن و میخندیدن گوش میدادم. میگفتم چرا من نه؟ شاید زندگی مال اوناست و جای من این جا نیست.سیگار پشت سیگار. با خودم فکر کردم که فقط یه کیسه زباله کمه که بکشم سرم. تقصیری رو گردنش نخواهم انداخت؛ زندگی مال من نبود و اون هم بخشی از زندگی من بود و همین. تا قبل از دیشب، زمانی که داشتم نوشته ایتالیایی روی باتل رو میخوندم و دنبال معنیش می‌گشتم، اون شب یادم نبود. پیام‌ها و نام‌ها از یاد رفته بود. اسپری که شد، برگشتم به ۱۰ سال قبل و تمام...دردها از یاد نمی‌روند آقا. ما به دردها عادت می‌کنیم. سورچینلی من رو به یاد درد خودم انداخت و دست کرد ته سرم و همه چیزو کشید بیرون و گذاشت جلومو گفت: دیدی هنوز این‌جاست؟ دیدی فقط واسه خودت مخفیش کردی ولی نمیشه دورش انداخت؟
ممنونم آقای سورچینلی. ظالمی ولی با این حال ممنونم. حداقل دروغگو نیستی و تظاهر بلد نیستی و ضربه رو شما نزدی. شما گفتی یادته ضربه خوردی؟
برای اشک هایی که بارون نمیذاشت دیده بشه و منی که با نگاهم فریاد میزدم و هیچ و هیچ و هیچ دستی نبود برای نوازش صورتم...

من یه گلایلم که تو این سرزمین شوم
راهم به قبر و سنگِ گرانیت می رسه!
هر روز به قتل می رسم و شعر من فقط،
به انتشاره شعله ی کبریت می رسه!
دردم هزار ساله مثِ درده حافظه،
درمونشم همونیه که کشفِ رازیه!
نسلی که سرسپرده ی عصر حجر شده،
از ساقیای ارمنیه پیر راضیه
وقتی که زندگی یه تئاتره مزخرفه،
تنها به جرعه های فراموشی دلخوشم!
راسکول نیکف یه پیره زنو شقه کرد و من،
با اون تبر فرشته ی الهامو می کُشم...
"عطری غمگین از استاد سورچینلی"

سلام خدمت همگی

برداشت اشتباه از نام یک عطر یا از طراحی باتل اون عطر موجب میشه ریویو شما تحت تاثیر احساسات شما در مورد اون عطر قرار بگیره و فضای عطر بدرستی توصیف نشه و حتی خیلی اشتباه توصیف بشه ،
این اتفاق در مورد عطرهای اونوم در این فضا زیاد رخ داده و این باعث میشه خریدار دید خوبی نسبت به این عطرها نداشته باشه و حس کنه استفاده از این عطرها باعث احساس غم و اندوه و تنهایی و ترس بشه،

من خودم با خوندن ریویوهای عطرهای اونوم این احساس رو داشتم ،
حس میکردم با پوشیدن این عطرها ، غم و اندوه و تنهایی به سراغم میاد و باید زمان رو در تاریکی سر کنم و منتظر بمونم هانیبال بیاد منو گاز بگیره!

بسیار حسرت میخورم چرا زودتر به سراغ عطرهای اونوم نرفتم ، اون موقع که خیلی ارزون بودند و من توجهی بهشون نکردم ،
ولی وقتی تستشون کردم فهمیدم که اون ریویوها ربطی به فضای عطرها نداشته ...

در مورد این عطر هم همینطور ،
هیچ دستی نیست که صورتم را نوازش کند ، به کشیش های جوانی اشاره میکنه که دور از خانواده هاشون هستند ولی ولی ،
در کنار هم شاد و خوشحال هستند ،
جیاکوملی اون لحظات رو با عکس هاش به تصویر کشیده ،
فیلیپو برای این عطر از اون تصاویر الهام گرفته،
در اون تصاویر کشیش جوانی در حال سیگار کشیدن هست ،

فضای این عطر به شدت تنباکویی و ادویه ایه هست ،
انقدر که حس میکنید یک نفر در کنار شما سیگار برگ میکشه ،
بوی ادویه ها بسیار دلنشین هست ،
این فضا بر یک بستر شیرین ، جذاب و دوست داشتنی شده،
پخش و ماندگاری خیلی خوبی داره ،
به دوستداران روایح تنباکویی و ادویه ای به شدت پیشنهاد میشه ،
تاریکی و غم و اندوه رو در مورد این عطر فراموش کنید.

این عطر یک حس عودی اسموکی خیلی سنگینی داره ، ماندگاری بسیار بالا و گرفتارکننده، اسمش هم که دستی نیست که صورتم را نوازش کند ، خیلی عطر تاریک و سخت پوشیه، اما من عاشقشم ارزش خریدش بسیار بالاست نسبت به قیمت دلاریش جدای اینکه با این غلظت و این حجم و این پرفورمنس جایی از شک برای خرید رو نمیذاره ، در پس زمینه یک بویی شبیه ذغال های صنعتی( بسته بندی شده) میده که خیلی جذابه ،

" پودر شدن بند بند وجود یک خاکستر داغدار "

دلم خالی بود . چقدر سخت بود برایم راه رفتن با دل خالی . بارش تند باران بد شلاقی به جسم نیمه جانم میزد . مست بودم و خمار . وارد شیرینی فروشی شدم . اخ که چقدر شلوغ بود . نوبتم شد .
+ بفرمایید در خدمتم
- یک کیک دو نفره میخواستم برای ... صحبتم را قطع کرد
+ به به ، ولنتاین؟
- ولنتاین؟ نه مرسی ، عزادارم ... فروشنده سکوت کرد . قبل از اینکه احساس تاسف و همدردی کند به او گفتم " چند شمع سیاه هم برایم بگذار " مردی با صدای بلند گفت مگر شمع سیاه هم اینجا میفروشند؟ فروشنده گفت بله ، چند سالیست خیلی از عاشقا عزادارن .
سیگاری روشن کردم و در دست دیگرم کیسه کیک و شمع ها بود . دلم خالی بود . تحمل کیسه کیک برایم دشوار بود . باران همچنان مرا به جرم مستی شلاق میزد . گوشه ای ایستادم . تمام وجودم خیس و کبود شده بود . زوج عاشقی دست در دست هم زیر یک چتر از کنارم گذشتند . پسرک پرشور و جوان برگشت و مرا نگاه کرد . آقا حالت خوبه؟ اره خوبم . خیلی خوب . اما من باور نمیکنم . بهرحال این چتر را بگیر تمام تنت خیس شده است . ما نزدیک خانه هستیم و نیازی نداریم . چتر مشکی اش را گرفتم . دست هایم میلرزید . دلم خالی بود و چشمانم سنگینی عجیبی به دنیا میداد . تمام تنم کبود و خسته . احساس بی وزنی میکردم . احساس خاکستر بودن . دیدی چگونه خاکستر سوخته سیگار با کوچکترین حرکت یا بادی می افتد . همانقدر تهی و همانقدر بی وزن و پوچ . کیک را دراوردم . چتر را با دستان بی جانم گرفتم و شمع های کیک را روشن کردم . اخ که اتش تو این چنین خاکسترم کرد . حال دیگر جای ابر و چشمانم عوض شده بود . حال گونه ها و لب هایم شلاق میخوردند . یک ، دو ، سه ... " روزت مبارک عشق من " اما کسی نبود شمع ها را فوت کند ... انقدر در گلویم بغض رشد کرده بود که هوایی از گلوی خودم هم خارج نمیشد تا فوت کنم . گویی آتش عشق روی شمع ها بار دیگر فریاد میزد : دیگر دهانی در کنارم نیست تا با دمیدنش مرا نوازش کند ...
انگشتم را به گوشه کیک زدم و چشیدم . تلخ بود . تلخ ترین چیزی بود که چشیده بودم . اما بهرحال روزه چند ساله ام را با چنین تلخی ای باز کردم .

صدای قدم های سست، لمسی از سوز و سرما، سکون آویختگی از تعلیق،
این عطر بوی باوری لرزان می‌دهد؛ بوی سقوط در اتمسفر تنهایی،
از این عطر انفجار صدای در هم شکستن فریاد می‌شود اما نوک پیکان این فغان هوایی دورتر از انگشتان پا را نمی‌شکافد. تیر این خشم‌ها بر دیواره جمجه کوفته می‌شود و در جان فرو می‌رود.

به هنگام گشودن چشم در فضای وهم‌آلود این جهان، باور هایی به خوردمان می‌دهند ولی وای از نخستین لحظه‌های رسوخ طوفان بر ایمان‌ها. نخستین لرزه‌های شک ترک‌هایی ژرف بر آن سازه سست از پیش ساخته می‌زند و لحظه‌ای پدید می‌آید که انسان پی می‌برد باید پناهی برای جهان خاکسترین خویش بنا کند و آن هنگامی‌ست که نگاه بر عمق تنهایی‌اش او را سرگیجه می‌دهد. آن هنگامی‌ست که از هر بشری مایوس می‌شود و دست به دامان خدایان می‌آویزد اما....

با هربار بوییدن این عطر تنها یک صدا در خیالم طنین می‌گیرد:
" هیچ خدایی نیست تا بی‌پناهی‌ام را در آغوش گیرد"

یکی از فرزندان شما یک سوال کنجکاوانه مطرح کرده است: اگر جهان گرد است، چرا یک دریاچه یخ زده صاف است؟
جان باکستر: این سوال خوبی است.
لورا باکستر: اینجا می گوید که دریاچه انتاریو بیش از 3 درجه از انتهای شرقی تا انتهای غربی آن خمیده است. بنابراین آب یخ زده واقعا صاف نیست.
جان باکستر: هیچ چیز آنطور که به نظر می رسد نیست!
..
هدر: یکی از چیزهایی که در ونیز دوست دارم این است که راه رفتن برای من بسیار ایمن است.
هدر: متشکرم، وقتی به یک کانال می‌آیید، صدا تغییر می‌کند. و پژواک از دیوارها بسیار واضح است.. خواهرم از آن متنفر است.
جان باکستر: خیلی بد است.
هدر: او می‌گوید این شهر مانند شهری است که از یک مهمانی شام بسته شده است، جایی که همه مهمان‌ها مرده یا رفته‌اند.
..
جان باکستر: کریستین مرده است. او مرده است! مرده! مرده! مرده! مرده! مرده!
..
لورا باکستر: راهب شما به من احساس عجیبی می دهد.
جان باکستر: من تصور می‌کنم که او باعث می‌شود خدا کمتر احساس بی پناهی کند.
(دیالوگ هایی از فیلم Don't Look Now)
جان تو با عذاب وجدان بی اندازه ای که داشتی خودت رو نابود کردی. سایه ی مرگ همیشه دنبال تو بود، به خاطر کریستین باید تاوان می دادی. تصویرش همه جای ونیز دنبالت بود، موجودی ریزجسه با بارونی قرمز رنگ که هیچ جا تنهات نمیذاشت.
لورا مثل تو نبود، اون خودش رو بخشید، بخشید و زنده موند.
میدونی اکثر مشکلات ما از اون جایی شروع میشه که بابت یک اتفاق ناراحت کننده مدام خودمون رو سرزنش می کنیم و ازش سایه بزرگی برای خودمون درست می کنیم. سایه ای که تا خودتو نبخشی ولت نمی کنه. اونقدر به دست و پات می پیچه تا همه ی روابطت رو مختل کنه و جونتو بگیره!
همینه که تو و همسرت رو تبدیل کرده به تنها ترین آدم های شهر سرد و بی روح ونیز.
تا خودت نخوای هم کسی نمی تونه کمکت کنه، مثل اون پیرزن نابینا که هیچ کاری نتونست برات انجام بده.
اون چشمانش رو از دست داده بود، اما از هر بینایی، بینا تر بود.
اما تو، با همه ی تنها نبودنت خیلی تنها بودی. تو خودتو هم نداشتی.
کدوم دستی می تونست صورتتو لمس کنه؟!

گر کشی یا بنوازی ای دوست عاشقم یار وفادار توام.

این بیت شعر که از اهنگای دوران نوجوانی در ذهن من همیشه مونده بود تقدیم به این عطر و اون‌احساسی که با بو کردنش به ادم دست میده و باز هم من عاشقانه دوستش دارم.

بوي درماندگي مي دهد و سرخوردگي. به من مي گويد:(( مرا از خود مران)). كثيري وي را ناديده گرفته اند و قليلي، اندك اعتنايي به او مي كنند. گويي واقعا دستي نيست كه دستگيرش باشد. هر بار كه مي بويمش، انگار دعوتم مي كند، با شرم و ترس مرا مي خواند، ترس از دوباره رانده شدن دارد. همنشينش كه شويد، كم كم گنجه ي دل باز كرده، شما را با غمي بزرگ آشنا مي سازد. معلوم نيست عطار، به هنگام ساخت اين اثر، چه دردي را با خود حمل مي كرده. عجيب است كه برايم خيلي ساده مي نماياند. سادگي اي از جنس لاوز، كه از پيچيدگي گذر كرده. انتهاي هنر آن جاست كه پيچيده ترين چيزها را با ساده ترين زبان ها عرضه داري. مثل باخ در موسيقي، هيچكاك در سينما يا داستايوفسكي در ادبيات. عميق كه شويد، عمق پيچيدگي را درخواهيد يافت.

برايم از رفيع ترين قله هاي روايح بخوري - صمغي است. رد واضحي از دارچين، چوب و امبر حس مي شود. دراي داونِ اثر مثل هميشه، جولانگاه هنرنمايي سورچينلي است.