PENHALIGON'S - Roaring Radcliff

خواهشی که از بعضیا دارم اینه که با نظرات غیر تخصصیشون در زمینه عطر بقیه رو گمراه نکنن و به بعضی برند ها و کار ها بی احترامی نکنن ! دوست عزیز نظر شما انقدر به نظرم غیر تخصصی بود که من مجبور شدم اکانت بسازم توی عطرافشان تا بقیه رو از گمراهی نظر شما نجات بدم تا بتونن خرید موفقی داشته باشن..

این عطر بهترین عطر کالکشن پنهالیگونز در کنار تدی هست
جوری که شما توصیفش کردی انگار با یه عطر دم دستی طرفیم نه یه عطر سلطنتنی !!!!

این عطر شیک ترین، مردونه ترین و با کیفیت ترین رایحه ای هست که یک عطر تنباکو / عسل / مشروبی میتونه ارائه بده

اوج هنر و ظرافت دافنه بوژه توی اوپنینگ کار هست که یونیک ترین اوپنینگ یک عطر تنباکو ای هست

شباهتش به توباکو وانیل در نت های پایانی عطر هست

امکان ندااره این عطرو بزنید و ازتون اسم عطرو سوال نپرسن..
مخصوصا خانوم ها که بیشتر از ۲۰ تا بازخورد فقط از خانوما توی مهمونی های شبانه گرفتم

ماندگاری بیشتر +۱۰ ساعت و پخش بوی زیاد مخصوصا تو هوای سرد و پاییزی

با کت شلوار و شخصیت دارک و شیطون

در مورد جایگزینایی که گفتی، مثل اینه بگی قیمت گوشت بالاست پاشید سویا بریزید تو غذاتون
خب هیچی گوشت نمیشه !
انسنس تق د ویژنم دیگه تولید نمیشه اصلا ! تا جایی که خبر دارم

شما که یک سال قبل از من درباره این عطر نظر ثبت کردید اما به هرحال.
در مورد این عطر بنده گفتم تستم گذرا بوده. و گفتم یه عطر شیرین تنباکویی بوزی و رزی هست که رایحه نرم و شیرین و خوب و دلنشینی داره که پخش و موندگاری خوبی داره.
خوب تا اینجای کار که نباید به کسی بر بخوره.

اما در ادامه گفتم که به نظر من به این قیمت ( ۲۰ ملیون امروز) نمیرزه چون تو این سبک مشابه بسیار داره. از جمله انسنس تق دویژن. و بنده حاضر نیستم برای چنین کاری با چنین مشابه هایی همچین هزینه ای کنم.
حالا اگه به نظر شما این عطر سلطنتیه! و ۲۰ ملیون میرزه خوب این جای ناراحتی نداره و نظرتون محترمه.

.

سلام. شما این رو ترجیح میدین یا تراژدی؟

سلام. روز بخیر
اگر ملاک لذت بردن خودتون هست ، تراژدی لرد جورج از ابتدا براتون خوشایند خواهد بود. ولی اگر ملاک بازخورد است، به نظرم رادکلیف بعد از شروعِ تند و تیزش ، وقتی آروم میگیره بسی جذابتر از تراژدی است. مخصوصا اگر طرف مقابلتون خانم باشه:) اتفاقا این هم حُسنِ عطرهایی هستند که درای داونِ جذابتری نسبت به اپنینگ دارند. چون وقتی به محل مورد نظرتون برسید ، رایحه به بخشِ جذابش رسیده و نیازی به تمدیدِ اسپری نیست.

به کل سری حیوانات پنهالیگانز رفتم و نظرات شما در باب کارکترهای این داستان رو خوندم
بابت نوشته هاتون هم تبریک و خسته نباشید میگم
فلسفه‌ جالبی دارند و چه ایده خلاقانه‌ای!
اسامی‌شون هم برای من جذابند
جا داره یک مینی سریال یا فیلم سینمایی ازشون در قرن 19 بسازند

آقا علیرضای گل و استاد عزیز چقدر زیبا توصیف کردید ..نمیدونم چطور بیان کنم که چه اندازه از متن عالی و پر محتوی شما لذت بردم و از این سایت هم برا فراهم کردن این شرایط سپاسگذارم

سلام و عرض ادب دوست محترم جناب فخری عزیز ،
شما لطف داری بزرگوار ، در محضره شما عزیزان درس پس میدم 🌹🙏.
( جای قلم جناب مسیح و اقای روحانی خالی ست ، اگر نظر بنده رو میبینن یه لطف کنند و دست به قلم بشن ).

در یکی از کتاب‌های هاروکی موراکامی به این جملات می‌رسیم: خندید. شاید هم نه. ولی به‌نظرمن که این‌طور رسید. خندیدنش به صدای باد می‌ماند که از اعماقِ گودالی مخوف به گوش می‌رسد. کلاهی که نیمی از چهره‌اش را پوشانده بود، از سر برداشت. جایِ چهره‌اش، هیچ ‌چیزی دیده نمی‌شد. فقط گردبادِ کوچکی از مه بود. بلند شدم و به سمت کارگاه رفتم و از آن‌جا یک دفترچه و یک مداد نرم آوردم. دوباره روی کاناپه نشستم و آماده‌ی کشیدن پرتره‌ی مردِ بی‌چهره شدم. اما نمی‌دانستم از کجا یا اصلا چطور شروع کنم. در چهره‌اش چیزی بجز پوچی پیدا نبود. چطور می‌توان به چیزی که وجود ندارد، فرم بخشید!!؟

حس من این روزها برای نوشتن بسیار نزدیک به همین جملات است؛ شبیه به مردی که می‌خواست پرتره‌ی نیستی را بِکشد!

درود برشما. علیرضا ی عزیز این اواخر چنان برخورد و قضاوت‌های سرد و ناجوانمردانه‌ای نسبت به گرایشِ بی غرض و نوشته‌های من واقع شد که از شدتِ آن اصابت ستونِ فقراتِ کلمات شکست و دیگر توانِ جمله شدن ندارن! هیچ‌گاه خودم رو نمی‌بخشم که با نوشتن در این مرجع باعث شدم چند نگاهِ دون و نامبارک با دشنه‌ی بی‌خبری به جان جملات بیوفتند و صورتِ زیبای کلام رو به بزمِ خراش ببرند. آن هم فقط چون نگاه می‌کنند نام مسیح درکنار آن‌ها درج شده وَ با خودشون می‌گن حال که او را دوست نداریم و بیزار هستیم پس نوشته‌هایش را هم نابود می‌کنیم. کلمات مقدس هستند و ربطی به نویسنده ندارند. وقتی مقام ادبیات ارزشمند واقع نشد آن کسی که به نوشتن ادامه می‌ده جز یک خودخواهِ نادان و لجباز هیچ نیست. جایی که هیجانِ من بابت درست دانستنِ قواعد به انفجارِ هورمون‌های نابالغ و خام جوانی تعبیر می‌شه و حاکم عزیزتر از جان می‌نویسند 'قابل به اغماض است بر هوشیاران' وَ عمق و اثرات جانبیِ این جریان نمی‌دانند یا آن یکی بخاطر ظرافتِ مقام شعر به من کنایه می‌زند که 'از جرات حرف نزن. تو مراقب باش مداد شمعی هات آب نشه' یا خانمی که هیچ مرا نمی‌شناسد، نمی‌داند، نخوانده و لباس من به تن نکرده ناگهان از راه می‌رسه و می‌نویسه هی تو که اسم خودت رو مسیح گذاشتی آگاه باش که روح آدم‌ها را میکشی! عزیزم من عمیق‌ترین مفاهیم کلمات را به دوش میکشم و به شما اطمینان می‌دم که خلاص شدن از زیر این ناداوری‌ها کار هر کَس نیست! رستم می‌خواهد و افسوس من نه رستم هستم نه سهراب و نه هیچ جنگاور دیگری. بی‌شمار هستند این دست مهربانی‌ها که اگر بنویسم حمل بر گریه و زاری می‌شه. امید اینجا بنان می‌خونه عزیز. وقتی هیچکس نگفت ناجوانمردان این‌ها که می‌گویید حاصل کم خردی شماست. وقتی تماشاچی بودن جای دفاع از حق رو می‌گیره و باج دادن به دیگران کرسی عدالت رو آتش میزنه. نوشتن در این بین یک ارتکاب مسخره و جنون‌آمیز است. این و این‌ها باعث شد من از سرزمینِ خونین مالِ نوشتن؛ از بین جنگ های نابرابر و تیزی شمشیر جهل به جغرافیای آرام و بیخیال خواندن پناه ببرم. گاها تمامِ تلاشِ سران بر این است که ساکنینِ شهر خاکستری بگویند شعبه‌ی بی‌خبری قاضیِ ملوس دارد وَ این رسمِ نادَخِ فریبکار را هیچ‌کس نمی‌بیند وُ برای کسبِ شهرت یا حاجت تعریف می‌کنند از یکدیگر به دروغ و از کمبودِ دیگران سهم می‌گیرند. بورسِ صعودیِ تزویر وُ اوراقِ بی‌بهایِ دغلکاری. کلمه می‌فروشند و مقبولیت می‌خرند و کلیه ندارند برای دفع سفاهت. اما من دوست دارم سنگ پرت کنم به سمتِ شیشه‌ی قطارِ جهالت که با سرعت حرکت می‌کنه و پیشه‌ی علمی و ادبی مارو به قهقرا می‌بره. میخوام اونی باشم که همه با انگشت نشونش میدن، هیچ‌کس دوستش نداره، ازش بیزار و خسته‌ان، کسی نمیگه خوب و مهربونه، حتی یک نفر نمی‌خواد کنارش بایسته ولی آخر شب وقتی تو تنهاییِ خودش به یادِ نصیحتِ حضرتِ جانان فردوسی و حکیمِ عالی میرداماد نسبت به اصلِ بروزِ حقیقت و روراست بودن با آدم‌ها میوفته لبخند میزنه و به خواب میره. من یک رو دارم و ایده‌ی خودم رو مخفی نمی‌کنم. زیرورو کشیدن با توجه به اوضاعِ میزِ قمار و حزب باد بودن در آداب من نیست. آدم‌ها رو بازی نمیدم. بهشون دروغ نمی‌گم. خیالاتِ خام تو خورجینِ کمبودهاشون نمی‌ذارم. از نیازهاشون به نفع خودم سواستفاده نمی‌کنم. دوست دارم یاد بگیرن. پیشرفت کنن. متعالی باشن. با ترفندِ تعریف‌های جعل اونارو در باتلاقی که گیر کردن بیشتر فرو نمی‌برم. بهشون میگم بیایید باهم فرار کنیم از این منجلاب. پیشِ رو تایید نمی‌کنم پشت سر بخندم. بهشون خیال و توهم تزریق نمی‌کنم. دوست ندارم آدم‌ها با تمجیدهای فرضی و غیرواقعی فکرکنند کارهایِ بدی که انجام میدن خوبه. میل ندارم از همه بیهوده ستایش کنم و به به و چه چه راه بندازم که همه فکر کنن خیلی خوب، معصوم و عاری از بدی هستم. پیر و پیرانه بودن به چوبِ مرشد آمد پدید نه به نوازش از برای خبطِ واقع!! چه‌بسا همون فکر هم دروغینِ و همه میدونن حقیقت چیه. این رو بدونیم تعریفِ غیرواقعی از آدم‌ها بهشون اضافه نمی‌کنه بلکه کم میکنه. این کارها باعث میشه شخص دروغِ دیگران رو باور و هیچوقت واقعیت رو نبینه. این رفتارها از نگاه روانشناسی جنایت و توهین محسوب میشه. این‌که شما به گربه بگی پلنگ و پلنگ رو عقاب تصویر کنید. این توهم آدم‌ها رو به کشتن میده! خوبی نیست. خودِ خیانت و نوعی ترویجِ معیوب ماندن است. مثالِ کلاسیکِ این فصل تاکید بر راننده بودنِ فردی است که هیچوقت رانندگی نکرده. قطعا این شخص میره ته دره! دوست کسیِ که سوئيچ اتومبیل رو ازش می‌گیره و بهش رانندگی یاد میده. بله من غلطِ کلام به آنها می‌گم که بیدار بشن. زیرا از خوابِ آدم‌ها تغذیه نمی‌کنم! میل دارم آب سردی باشم که رویِ سرِ مُرده‌ها می‌ریزن. شاید و شاید یکی دوباره به زندگی برگشت. ولی اگر کسی مُرد من سرِ خاکش نمیرم و از غذای بعدِ مرگش خودم رو سیر نمیکنم!! البته، تقریبا هیچوقت زورم نمی‌رسه. چون توان، کارآیی، آگاهی، ادراک، اعتبار و اطلاع مورد نیاز رو ندارم و کلا این کاره نیستم. خودم کلی اشتباه دارم و دم به دقیقه گند بالا میارم. ولی خب. بقول تارکوفسکی. باید یکی فریاد بزنه اهرام بزرگ رو هم میشه ساخت. اگر بعدتر نساختیم مهم نیست. باید اصلِ تلاش و آرزو وجود داشته باشه.

یاد بگیریم قواعد زیرمجموعه نظر شخصی قرار نمی‌گیرند. ما نمی‌تونیم جدول مندلیف رو بر اصلِ سلیقه چیدمان کنیم و بگیم کسی اعتراض نکنه! ای کاش یاد بگیریم هیچوقت نمیشه یک چپِ تندرو، یک راستِ افراطی و همزمان یک میانه رو محتاط بود. ای کاش یاد بگیریم کسانی که حقیقت رو نادیده می‌گیرن فقط برای چندتا تایید و تکذیب بدرد جامعه‌ی ما نمیخورن. این‌ها آفت هر جامعه‌ای هستن. جمعیتی که یاد گرفته بی‌خود از آدم‌ها تعریف کنه و همانقدر بی‌خود برخی رو ازبین ببره. دخترِ باسواد، باهوش، فهیم و زیبایی که فقط عاشق یک پسر شده رو با سنگ می‌زنیم و آن زنِ ناجور و عقب افتاده‌ای که فقط دماغش دیده میشه رو بزرگ می‌کنیم. کسی که میگه واقعیتِ کتاب این است رو منهدم می‌کنیم ولی آن کسی که چرند به خوردمون میده رو آباد. وقتی در خیابان با مشت تو صورت زیبای یک دختر می‌زنند تماشا می‌کنیم ولی آخر شب وقتی شهوت از گلومون زد بیرون بین زنانِ اطراف خودمون از حقِ زن و لعنت به مردان ترسو دم می‌زنیم! از بالا تا پایین؛ حالِ جریان خرابه! باید به هم یادآوری کنیم که هرکسی در جایگاه واقعی خودش قشنگه. هیچکس نباید فکر کنه با چنگ زدن به اصولی که بلد نیست زیباتر میشه. واقعیت‌هاش باید شناخته بشن و همان‌ها به حد کافی زیبا هستند. بلوف خیلی زود مشخص میشه و اگر کسی چیزی نمیگه چون اهمیتی نمیده و یا اگر کسی از بلوفِ ما داره تعریف میکنه نشانِ این نیست که کارمون رو بی‌نقص انجام دادیم و هیچکس نفهمیده. او داره خیانت میکنه به ما. باید بفهمیم هرکسی در مقام حقیقی و با دانشِ به دست آمده (که بابتش تلاش کرده) می‌تونه به اطرافیان کمک کنه و محبوب واقع شه. کسی که غلط ترین کلام مارو تایید میکنه دوست ما نیست. فقط بی‌تفاوتِ یا بی‌خبر. همین. من میخوام هیچ کدوم از این‌ها نباشم. طرد میشم؟ ایرادی نداره. کسی از من خوشش نمیاد؟ بازم ایرادی نداره. باقی با فریبکاری خودشون رو باز بالا می‌کشن و من از اتوبوس جا می‌مونم؟ خوشحالم از این بابت. همه با بدی ازم یاد می‌کنن؟ به جان میخرم. برای من یک دوستِ واقعی و نزدیک از میلیون‌ها استادگوی بی‌تفاوت ارزشمندتر است.

باری. جملات بسیارند و حوصله‌ها اندک.
عزیزانم این نوشته رو لازم نیست کسی تایید کنه ولی اگر نقدی داشتید حتما بنویسید. نمیخوام کسی بر سرِ دوراهیِ دوستی گیر کنه و با تایید چنین نوشته‌ای برای خودش دشمنی بخره. من دوست‌های خودم رو خوب میشناسم. مخصوصا در این روزهای اخیر. سپاس. علیرضا شما آدم خیلی مهربان، صلح طلب و دیگردوستی هستی. من بارها تلاشتون برای ارائه حقیقت رو دیدم و به شما افتخار میکنم جانم. آگاه باش که مهربان و صادق بودن امکان داره تلفات زیادی داشته باشه. اگر نیش نخوردی شاید فقط نوبتت نشده. راه دشوار و اسب‌ها همه مرده‌اند! خود شما هم نیازی نیست واکنشی نسبت به این نوشته داشته باشی جانم. خرسند که بنده رقمی نیستم که با نبودنم ریاضیات بهم بریزه. به رسالت خودتون ادامه بدید و در این بزمِ قربونت برم های الکی واقعیت رو فراموش نکنید. وقتی کسی اشتباه آکادمیک داشت بهش اعتراض کنید. خواهید دید که چندتا از این دوستی‌ها پوشالی هستند!! به امید روزی که جرات تعریف تازه ای به خودش بگیره و دوستی قربانی تعامل و باج دادن نشه!

به یاد همان نمایشنامه‌ی کذایی از شکسپیر افتادم. طوفان! جایی که مابین خشم دریا و زیر حجم جادوها اریئل می‌گوید : جهنم خالی‌ست؛ تمام شیاطین همین‌جا هستند!!