Phaedon - Ciel Immobile

کنج کوچه‌های فراموش‌شده‌ی روستا، پیرزنی زندگی می‌کند با نام عذرا؛ زنی که گویی سالیان، بر چین‌های پیشانی‌اش طلسم بسته‌اند. دستانش لرزان، اما زبانش سنگین از وردهایی‌ست که از دل شب‌های بی‌ستاره به ارث رسیده‌اند.
هنگامی که زاج سفید را بر آتش می‌ریزد، دودی سبک و رازناک به هوا می‌خیزد؛ همچون آهی که از سینه‌ی خاکسترنشینان برمی‌خیزد. عطر تلخ زاج، با نوای بم وردهایش در هم می‌پیچد، و زمان، لحظه‌ای مکث می‌کند.

عذرا نه جادوگر است، نه قدیسه؛ او فقط زنِ سالخوردۀ حکمت‌های خاموش است... زنی که خدا را در هرم دود و شک میان کلمات جست‌وجو می‌کند


این عطر برای یادآور آن خانه پیرزن است