Meo Fusciuni - Narcotico

برای بنده تداعی حمام قدیمی بهارستان محله دروازه سعدی شیراز وقتی بوی نم و گچ و سنگ دیوارها، بوی گنجه های لباس و لنگهای آویخته همراه بوی کیسه و سفیدآب و پیرمرد کیسه کش که سیگار اشنویی بر لب دارد در هم آمیخته میشد... بوی زیبا برای من...

پچولی دارک و گزنده. در روایح دودی نت اولیه میخک و قیر غان به نظرم بی تاثیر نبودند. اما کمی ترشیدگی احساس کردم که احتمالا نتیجه ترکیب بنزوئین با سرو باشه و شاید بگید بنزوئین پس انک نواغ اکستریم؟ اما اون رو اگر با کاپشن چرم سیاه بپوشید این رو باید با چه درجه از سیاهی بپوشید؟!
برداشتی از وتیور هم داشتم که در شخصیت دادن به اون چهره قدیمی و خاک خورده کار بی تاثیر نیست اما کلیت ساختار و بوی عطر همین هایی هست که در سایت ذکر شده و تمام رایحه هایی که از عطر برداشت کردم در نگاه اول شاخص نیستند.
....
خونه پدربزرگم، ته حیاط، دری وجود داشت که باز میشد به یه اتاق و مادربزرگم اونجا رو رسما انباری خونه کرده بود.
اونجا چندتا کمد چوبی بود و هر موقع در کمدها باز می شد، نمایی از لباس های استفاده نشده و خرت و پرت های قدیمی دیده می شد و هجمه بویی به مشام می رسید که وقتی این عطر رو برای اولین بار بو کردم، برام یادآور اون دوران بود.
گوشه همون اتاق، کنار دیوار، چندتا بوم نقاشی بود که پدربزرگم از سر دلخوشی و کاملا تجربی لحظه هاش رو نقاشی می کرد و معمولا اطراف بوم ها پارچه نم گرفته ای افتاده بود که به تینر آغشته شده بود.
...
یادم میاد پدربزرگم یه وقتایی آلبوم عکسی (که معلوم بود هیچوقت گرد و غبار روی عکس ها رو پاک نمیکنه) میاورد و عکس های خانواده و دوستانش رو می دیدید.
اونموقع میگفتم براش اهمیتی نداره که بهش رسیدگی نمیکنه اما الان فکر می کنم شاید اینقدر براش مهم بوده که با دیدنشون آزرده خاطر بشه و در همون حالت خاطره ها رو یه جا رها کرده و گاهی از فرط دلتنگی بسیار، عکس ها رو بیاره و نگاه کنه...
الان پدربزرگ و مادربزرگم هم رفتن داخل آلبوم عکس ها و از اونها چیزی جز خاطره برام باقی نمونده.
بوییدن یا استفاده از این عطر قطعا برای من در یک فضای کاملا شخصی و تنهایی اتفاق میفته و حس میکنم تنها بوییدنش کافیه واسه زنده کردن خاطراتم.

تو درای داون رایحه خیلی نزدیک به لالیک مشکی انک نواغ اکستریم میشه، پروجکشن متوسط رو به بالا، ماندگاری متوسط و بعد یک و نیم ساعت اسکین سنت میشه

تنهایی
سکوت
هوای شرجی
خاک مرطوب
نم نم بارون
صندلی راک رو به پنجره
دعوت به سکوت
.

پخش بو : 7
ماندگاری : 9
پرفورمنس : 9

ناركاتيكو…
وصف رايحه ي ناركاتيكو، شايد به دليل تجربه شخصي يكه و شگفت من از آن، دشوار و ايضا، سراسر نقصان باشد. زبانم از بيان تجربه ام قاصر است. رايحه اي ويژه، كلاسيك و خاطره انگيز. برايم تداعي گر يك بازيگر مرد به ياد ماندني از سينماي دهه ٦٠-٧٠ ميلادي ايتالياست. لينو ونتوراي افسانه اي، بهترين بازيگر مرد تاريخ سينما از نظر من. مرا به ياد آثار درخشانش مي اندازد؛ البته من در آن دهه ها نزيسته ام و در همين دوران جواني اين دست آثار را مي بينم. يعني به عبارتي، چنين تجربه اي ريشه در نوستالژي ندارد؛ تجربه اي حسي است- نه احساسي- كه احتمالا در ناخودگاه نگارنده ي متن ريشه دارد. عجيب است؛ يك عطر و اين همه تصويرگري! به عبارتي در اينجا عطر، از سوبژكتيويته گذار كرده و ابژكتيو مي شود؛ كه اين موضوع في نفسه به شدت اعجاب انگيز است. در برخورد با برخي روايح، واقعا حس مي كنيد رايحه در پيشگاه چشمانتان حاضر شده، جان يافته، خود را در قالبي قابل ملاحظه، نمايان مي سازد. ناركاتيكو آمده تا حسي فراتر از لذت را منتقل سازد. مثل در پوست خود نگنجيدن. يك اشتياق فراموش نشدني. اين همان حس يكه اي است كه فقط از هنر درمي توانيم يافت. از گوش فرادادن به يك قطعه شاهكار از باخ يا مالر تا ديدن اثري از ميان شاهكارهاي هيچكاك و فورد يا برگمان. غناي اين رايحه و زبان گويايش، زبانم را ناگويا مي سازد. رايحه اي متين، اما استوار. بالانس ويژه اي از تندي و تيزي. اينسنس در اينجا مابين حالتي شيطاني يا عرفاني در دَوَران نيست. ماهيتي مستقل و ويژه دارد. گويي مروري است بر خاطرات تلخ و شيرين گذشته.

چه پچولي خاص و دوست داشتني اي در اين اثر به كار رفته. وانيل، به زيبايي هرچه تمام تر با پچولي درهم آميخته شده و با اين همه، ذره اي حس شيريني در اين عطر حس نمي كنم؛ چه خوب. گرم است و تند و تلخ؛ چه بهتر. طرفدار ويژه ي روايح اينسنسي بوده و هستم و رايحه ي دودي ناركاتيكو، برايم برانگيزاننده است و نيز در هم شكن. يادآور تمام خاطرات خوش و ناخوش گذشته است.

توصيفات ابتدايي من از اين اثر-و هر اثر ديگري-، مبتني بر تجربه شخصي در برخورد با روايح است. از جهتي ناركاتيكو- به طور كلي تمام كارهاي مئو فوشوني- كار چندان در دسترسي نيست و كمياب است؛ با رايحه اي خاص بر محوريت پچولي و روايح دودي. لذا مناسب بلايندباي نيست.

دومین مخلوق از خانه ای که مسیح معرفی کرد و دومین نوشته هم برای او..
اسنیف سه نوشته و چند صد کلمه. سردرد و دوگانگی.
اوکی امتحانی بود. دیگه طرفش نمی رم. کار خودمو می کنم چون نه اعصابم می کشه و نه حوصلشو دارم.
قلب: از خونت داره میاد بیرون
مغز: طرفش نمی ری
انسان به وسوسه می ماند
باز هم اسنیف چند ده نوشته و چند صد کلمه. تکان دهنده . تند و تیز مثل سوزن. خفه و دم کرده..
مغز: بس کن! تمومش کن لعنتی.
قلب: من نمی تونم. کشش داره، دست من نیست! دست من نیست!!
شاید هم، هست. شایدم هست و من نمی خوام دست بردارم!
داشت خودش را پیدا می کرد. تمام درد هفتصد گرم چربیِ لعنتیِ مخفی شده در کاسه ی سرش هم همان بود. چه کسی دلش می خواست خانه ای که چند سال زحمت بنا کردنش را کشیده است، ویران شده ببیند؟
مغز دروغ می گوید! خانه ای در کار نبود! قفس بود! ویرانه بود! زندان بود!
دختر موفق شد؟ بله!
پوسته اش ترک برداشت و شکوفه ها سر به بیرون آوردند.
گرم بود و شیرین. وانیل بود و پاچولی.. نرم و نازک..
به من گفت: آن چند جمله که تو نوشتی باعث شد نفس عمیقی بکشم! درخت یتیم ما سیب سرخ دیوانه به خودش دید! یک صبح دوشنبه ی زشت، دخترکی موجودیت تو را به وجودیت برد..
آری. دوشنبه ها زشت اند! پنجشنبه ها اما زشت تر! خیلی خیلی زشت تر..
اینطور بگویم اصلا: از این پس تمام روز ها زشت اند.
فقط پنجشنبه ها یکم خیلی بیشتر..
پنجشنبه سرخوشی اش را از او گرفت. شیرینی بود و وانیل!
پنجشنبه یکباره همگیشان را دود کرد و به هوا فرستاد!
می پرسی نقشه ی گنجش کجاست؟ مقصدش چه شد؟ به کجا می رود؟
من می گویم گم شده است! خانه به دوش است! سر در خانه اش نوشته شده بود: اینجا هرگز! بله هرگز..
شما آن را ندیدید؟ کسی آن خانه را ندیده؟ صاحبش را چه؟ او را ندیدید؟
شاید باید به کینگدم آو دریمز پناه ببرد. اما من اینطور فکر نمی کنم! می ترسم دیوانه شود! همین الانش هم حال خوشی ندارد. وای به حال روزی که از آن قلمرو بیرون بیاید و ببیند همه اش خیال بوده. چه به روزش می آید؟!
گفتی خورشید؟
بله. او باید بسوزد!
بسوزد و خاکستر شود..