Bruno Fazzolari - Lampblack

تماشای شعله‌ی رو به زوالِ یک چراغ‌نفتیِ پیر و تنها. فروپاشیِ امپراتوری نور و جاماندنِ دوده‌ای سیاه بر تنِ یک شیشه‌ی فرسوده. حکایتِ بیم‌ناکِ خاموشی، سیاهی و سکوت. ای حوا... آیا هیچ فهمیدی که چه ظالمانه بود رهاشدگی برروی زمین؟ صدایی شکسته از آن‌طرف‌ِ هیاهویِ خطابه‌. خطر، خستگی و خنجر. از قلبِ تمام لحظه‌هایِ مصیبت و فاجعه می‌گذرد و باتو می‌گوید آری فرزندم از همان ابتدا می‌دانستم که دردناک خواهد بود انسان بودن و مشقت‌بار است ثقلِ زیستن را به‌دوش کشیدن. اما نگران نباش. تو با پیکربندی طبیعت به شکل و شمایل تن داده‌ای و منتظر بازگشت به آغوش مادر خود هستی... شعله خاموش شد... به‌خود آمد و فهمید کسی آن‌جا نیست... خندید و با تصویرِ خود در آینه گفت نگران نیستم. می‌آید... می‌آید آن نسیمِ شفابخش تا با نوازشِ خود غبارِ گسِ بودن را از تنِ زخم‌خورده‌ی آدمی بشوید. / روایتی از جبر و اختیار. سایه‌ای پژمرده و سوگ‌وار که در سرِ خود سودای درخشندگی دارد. هم‌چون آمیختگیِ رنگ تیتانیوم‌وایت و لمپ‌بلک برای پدیدار شدنِ تمامِ آبی‌های پنهان. از جان سیاهی، سفیدی را بیرون کشیدن. تضادِ جنون‌آمیزِ تاریکی و روشنایی. دزدیده و پنهانی به سرفصل‌های سینستزیا رسیدن. تزریق هنرهای بصری در استخوان عطرسازی و بالعکس. لبخند بزنید به فینالیست دسته‌ی آرتیزان آرت ان اولفکشن سال ٢٠١۴. دهانه‌ای اشباع از خصوصیاتِ کم‌ترش‌ و بیش‌تر تلخِ گریپ‌فروت که توسط اقسامِ ترد فلفل تزئین می‌شود. وتیور کنترل‌شده، رهسپار شدن به‌سمت آکورد جوهر به‌وسیله‌ی ابعادِ معجزه‌گونِ سیپریول، بخشایشی شیرین از بنزوئین، هاله‌ی سربه‌زیرِ انیمالیک... و توهم اختصاصی چرم برای من. چه نیک. مرسی از تو ای تخیل...! برونگرایی دودی گیاهی شبیه به بوییدن سطوحِ یک پیت نفت فلزی، لاستیک‌های تازه، قیر سردشده یا حتی ترشحات شیری رنگِ درخت لاستیک. اما درعین‌حال پوشیدنی... تجربه‌ای ناب از به‌ چالش کشیدنِ هم‌زمان حواس. باری... فاتزولاری (فزولاری، فازولاری یا هرچه دوست دارید!) یک هنردان تمام‌عیار است که عطر هم خلق می‌کند و با این اثر، نقاشی و ایده‌ی او می‌توان آموخت... گاهی از شعله‌های سوزان خاکستر می‌ماند، شاید دوده‌ای سیاه، دوده در یک گذار تن به جوهر می‌دهد و جوهر به‌کمکِ دستانِ حادثه برروی بوم مجهولِ زندگی با رنگ سیاه زیبایی‌های معلوم را نقش می‌زند... نگاره‌ای از رنجِ انسان بودن و سنگینیِ خدشه‌دارِ این موهبتِ مجانی! بله... تک‌تک بودن‌ها در هستی ناشناخته معنایی ژرف دارد. سوختن هميشه به‌معنای اتمام نیست و راست می‌گفت که... تلاطم ایجاد می‌کند... سقوطِ برگی مرده از شاخه‌ی خشکیده‌ی یک درخت...!