Maison Martin Margiela - When the Rain Stops

چه اسم زیبایی داره این عطر فقط اسمش منو تو خیال میبره چون عاشق باران و هوای نم بارانی وخیابونای خیس شب هنگام...
کاش امکان تستشو داشتم حدس میزنم مثل اسمش خوشبو وشاعرانه ورمانتیک باشه

چه اسم مناسبی رو برای این عطر انتخاب کردن. همیشه دنبال ی عطر با بوی گلهای بارون‌خورده بودم و بالاخره توی when the rain stops یافتمش. دقیقا همون حس‌وحال. بوی رز بارون‌خورده. لطیف و رویایی.

جايى خوندم كه يكى از جوايز معتبر عطرهاى برتر سال رو دريافت كرده، به همين دليل از فرودگاه يكى از كشورهاى همسايه با عجله و بدون تست خريدم واسه هديه...تقديمشون شد و وقتى ازش دوتا پاف زد...👌🏻🤌🏻الحق و الانصاف جايزش(اگه صحت داشته باشه) برازندشه و با يك رايحه و سبك خاص (و بنظرم شجاعانه) از اين برند نسبتاً خوش قيمت، به ظاهر ساده ولى حسابى، كار درست و با كلاس روبرو ميشيد؛ كه البته واسه من و دوستم تحسين برانگيز بود. (١٠-٩-٩-١٠)

"هنگامی که باران بند آید"

گفت: انتظار آدم خراب کُنه!
پرسیدم: انتظار یا، انتظار !؟
پاسخ داد: هر دو...!

نمی‌دانم؛ شاید مقصر من باشم...
باران؛ دمی که آسمان تیره می‌شود و ابر‌ها در هم می‌روند وُ غرششان به فلک می‌رسد!
هر بار که صدای رعد و برق را می‌شنوم، می‌پرسم؛ به راستی چه می‌گویید پُشتِ آن آبیِ کبود! چه‌ می‌شود که آوایتان قبض روح‌مان می‌کند!؟
و سپس باران! تو گویی اشکِ عاشق است بهرِ معشوقه‌ی خود! برای "او"ست حتما!
پیکره شهر می‌زداید؛ پرده دگر بار جلا می‌دهد، تا که برقِ نیلوفر دیده‌ای روشن کند...!
باران که می‌آید پا برهنه، سپهری نجوا می‌کند؛ پا برهنگی نعمتی بود که از دست رفت. کفش، ته‌مانده تلاش آدم است در راه انکارِ هبوط! ای داد؛ که همهمه‌ای ست میان مکالمه زمین وُ پا! تنِ بام زیر پا می‌تپید. بالا می‌رفتم، پایین می‌آمدم، روی برآمدگی‌های دلپذیر می‌نشستم وُ سُر می‌خوردم...

شاید تقصیر منه که وقتی نام این عطر به چشمم خورد تمام آن لحظات ماورایی به یادم اومد و نشستم به انتظار؛ و انتظارِ چه ها که نداشتم ازش..
مثل شیشه اش زلال نیست! صاف نیست؛ خط و چین وُ شکن در ساختمان عطر دیده میشه.. مصنوعی ست و حجیم اما کم جان و کدر.
و بدتر از همه، بوی اون اسپری‌های اسانسِ مثلا گل‌ها رو می‌ده که چه غمگینه تماشای اون لحظه که در گل‌فروشی ها بر سر گل‌ها و خصوصا رز آوارشون می‌کنن! گویی گُلِ طفلک در طرفه‌العینی پیر و فرتوت میشه.. نفس اش سنگین و دَم‌اش سرد میشه...

داشتم فکر می‌کردم؛ وِن دِ رِین ستاپس رو با تمام دوست‌نداشتنی بودنش نمی‌شه دوست نداشت! نه به خاطر اسم و رسم و باتل یا نت‌ها و هرچیز دیگر! بلکه به خاطر، شاید، یادآور بودنش! خاطر‌نشان کردنِ فاصله‌ها! آن خلائی‌ که همیشه میان تو و آنچه دوستش می‌داری باقی‌ست!
سهراب زمزمه می‌کند:
نه، وصل ممکن نیست،
همیشه فاصله‌ای هست...
و عشق
صدای فاصله‌هاست.
چه تنهاست اگر که ماهیِ کوچک دچار آبیِ دریای بی‌کران باشد...!

پس از باران :)) اسمش خیلی لطیف تر و رمانتیک تر از رایحشه.
رایحه ی اکواتیک و گرفته(کمی چوبی) که یاداور بسیاری از عطر های مردانه است.
شروعش یه حالت گرفته و نموری داره، نسبتا توی اسنیف اول یاداور یک جَو خیس و تاریکه. بعدش یه اکورد اکواتیک بسیار bold و مردانه از دلش میاد بیرون و تا حدود ۵ دقیقه تبدیل به یه عطر با تم «آبی رنگ» و تکراری مردانه میشه ، چیزی که گ یکم یادش افتادم ورساچه پور هوم بود :/ کلا خیلی آشناست این اکورد تو مردانه ها دقیقا نمیدونم چه ترکیبیه. توی درای داون اما این اکورد اکواتیکش یکم کمرنگ میشه و یه رز کم جون و نه چندان لطیف سر و کله اش پیدا میشه. برخی به همین سبب مشابه دکلریشن د ان سواغ میدونستنش که خیر، فقط رز، اونم رز کارتیه کجا و این رز پر پر شده کجا.
در کل ضعیف تر از حد انتظار. تنها نکته ای که در کل عطر قابل تقدیره اینه که از ابتدا تا انتها با وجود فراز و نشیب های نچندان جالبش جَو عطر گرفته و نمور میمونه و خب هرچند شبیه بوی خاک خیس نیست اما اقلا به کانسپت معهود تا حدی وفادار بوده.
۵ از ۱۰ به نظرم