اسبِ قرمزِ من مهربان و رام نیست

آن آلمانیِ مجنون [نیچه] از نوشته‌های “هانس زاکس” نقل می‌کند:

«دوستِ من، وظیفه‌ی شاعر آن است که به خواب‌هایش اعتنا کند و معنایِ‌شان را جویا شود. باور کن، حقیقی‌ترین وَهمی‌ که آدمی می‌داند معنایی دارد تنها در خواب‌ها می‌تواند آشکار گردد: هنرِ شعر و ترانه هیچ نیست مگر باز-گفتنِ پیشگوییِ خواب‌ها.»

و اما خواب، این سرزمینِ کشفِ نشده‌ی ذهنِ انسان!

سه سال قبل بود که اسبِ قرمزِ مارلی رو تست کردم و در اون تست ازش بیزار شدم، از ترکیبِ آغازینِ فلفل و پرتقال خونیش، از دانه‌ی تونکا و روایحِ چوبیِ پایانِ کار! از اون تمِ ادویه‌جاتش، از همه و همه‌اش بیزار و مُنزَجر شدم! شب به خانه بازگشتم، خسته بودم، نتوانستم طبق عادت قبل از خواب دوش بگیرم، فقط لباس‌هام رو در آوردم. خوابیدن همانا و خواب‌دیدن همانا!

در خواب کالان دستم بود، افشانه‌ی اون رو به بینی چسبانده بودم و نفسِ عمیق می‌کشیدم، در آن روزگار بعد از مرگِ خواهرم مِیلی عجیب به خودکُشی داشتم، فکرش مرا رها نمی‌کرد، در ادامه‌ی خواب کالان را به تعداد زیاد به ساعدِ جُفت دستانم اِسپری کردم، از رایحه مدهوش شده بودم، به گمانم سطحِ دوپامین در بدنم به اوج رسیده بود، چاقوی زنجانیِ خود را برداشتم و جُفت ساعدِ دستانم رو عمودی بریدم، به پُشت خودم رو روی تخت رها کردم، کالان با خونِ من آمیخته شده بود و نتیجه دیوانه‌کننده بود، تمامِ فضا پُر شده بود از ترکیبِ کالان و مرگ! این اسبِ قرمز درونِ خونِ من در حالِ تاخت و تاز بود و چیزی جلودارش نبود، چشمانم باز شد، از خواب بیدار شده بودم و کاملاً هوشیار، اولین‌کاری که آن صبح انجام دادم این بود که رفتم و کالان رو خریدم، و این بار تجربه‌ی من با تستِ پیشین متفاوت بود، این‌بار سلیقه‌ی من به اون‌چیزی که در خواب تجربه کرده بودم نزدیک شده بود، یک‌کلام، من عاشق شده بودم، عاشقِ یک بو، باورتان می‌شود؟! گاه که زیرِ لبی می‌گویم: «نه، این عشق نیست» میرم و کالان رو اسپری می‌کنم و میگم: «بله، این عشقه!» کالان از اون روز به بعد برای من طعمِ گیلاسِ کیارستمی شده بود، منو از خودکُشی دور کرد، نمی‌دانم، شاید چون کالان باعث شد اون خوابِ تراژیک را ببینم، باعث شده بود یک‌بار در خواب بمیرم و عطشِ خودکشی و میلِ من به مرگ فروکِش کند!

آن آلمانیِ کبیر در تکمیلِ سخنانِ زاکس چنین گفت:
«هر انسانی هنگامِ آفرینشِ دنیای خواب هنرمندی تمام‌عیار است، و نمود دلفریبِ خواب پیش‌شرط همه‌ی هنرهای تصویرپرداز است.»

اما من نه آن‌چنان که زاکس گفت شاعرم، نه چنان که نیچه اشاره داشت هنرمندم، هنری اگر بوده هنرِ عطارِ کالان بوده است، کالان روحِ زندگی را در زندگیِ یخ‌زده‌ی من دمیده بود و آن را شُعله‌ور گردانیده بود. کالان اشتیاق حقیرِ من به مرگ را از بین بُرد و در عوض مرا با آن برابر ساخت، دیگر مرگ برایم نه رویدادی عظیم که تبدیل به میزبانی دعوت‌کننده‌ شد که هر زمان که اراده کند با حادثه‌ای، بیماری‌ای و یا هر بهانه‌‌ی دیگری دعوت‌نامه‌ی لازم‌الاجرای خود را برایم خواهد فرستاد و من لاجرم لبیک خواهم گفت!