عروسی👰 گلی،لطیف و ملایم💓Yves Rocher Magnolia

نمیدونم چرا وقتی شیشه ی مگنولیای آرام  وگلی را میبینم یاد عروس خانومهای قدیم میفتم با سیمایی معصوم سرشار از زیبایی طبیعی وسادگی و مهربانی و پاکی که خود این ادکلن هم با گلهای زیبایی(گاردنیا*یاس قوی*مریم) که توش بکار رفتن نمادی از پاکی ونجابت است،،آخرای اسفند۱۴۰۱خریدمش وجز یکی دوبار ازش استفاده نکردم هنوز،یاد ایامی بخیر که بنده سال سوم دبیرستان بودم و زنداداش زیبا ومهربانم این عطر و تازه خربده بودند و تنپوش کرده بودن که من فردای اونروز امتحان تاریخ ادبیات داشتم وبا صدای بلند داشتم شعری از شاعر پارسی گوی جناب میرزاده ی عشقی را میخواندم با توجه به اینکه ادبیاتم بسیار قوی بود وحافظه ی ادبیاتی ام قویتر داستان وسرگذشت شاعران و شرح حال نویسندگان خیلی سریع با یکبار خواندن توی مغزم هک میشد  واز این لحاظ درس تاریخ ادبیات برام درس بسیار شیرینی بود وهمیشه از این کتاب نمره بیست میشدم خانم معلمم به این خاطر خیلی دوستم داشت و همیشه ازم تعریف وتمجید فراوان میکرد در باب استعداد ادبیم ومیگفت که وقتی شعرها و متنهای ادبی را بسیار زیبا و با صدای رسا وبلند میخوانی از گوش دادن به تن صدایت لذت میبرم خودشم بسیار مهربان وخوشرو وخنده به لب بود همیشه یاد ایامی که هرگز به عقب باز نمیگردند وبی تکرارند بخیر،چند بیتی از شعر که از حفظ میباشم را برایتان مینویسم چون طولانیه اینجا مجال نوشتن تمام اش نبود شعر بسیار زیبایست بشنوید؛

اوایل گل سرخ است و انتهای بهار

نشسته ام سر سنگی کنار یک دیوار

جوار دره ی دربند و دامن کُهسار

فضای شمران اندک ز قرب مغرب تار

هنوز بُد اثر روز،بر فراز اوین

نموده در پس کُه آفتاب تازه غروب

سواد شهر ری از دور نیست پیدا خوب

جهان نه روز بود در شمر نه شب محسوب

شفق ز سرخی نیمیش بیرق آشوب

سپس ز زردی نیمیش،پرده ی زرین

چو آفتاب پس کوهسار،پنهان شد

ز شرق از پس اشجار،مه نمایان شد

هنوز شب نشده،آسمان چراغان شد

جهان ز پرتو مهتاب نور باران شد

چو نوعروس،سفیداب کرد روی زمین

اگر چه قاعدتا،شب سیاهی است پدید

خلاف هر شبه،امشب دگر شبیست سپید

شما به هر چه که خوب است،ماه می گویید

بیا که امشب،ماه است ودهر،رنگ امید

به خود گرفته همانا در این شب سیمین

جهان سپیدتر از فکرهای عرفانیست

رفیق روح من،آن عشق های پنهانیست

درون مغزم از افکار خوش،چراغانیست

چرا که در شب مه،فکر نیز نورانیست

چنانکه دل شب تاریک تیره است و حزین

نشسته ام به بلندی و پیش چشمم باز

به هر کجا که کند چشم کار،چشم انداز

فتاده بر سر من فکرهای دور و دراز

بر آن سرم که کنم سوی آسمان پرواز

فغان که دهر به من پر نداده چون شاهین

فکنده نور مه از لابه لای شاخه ی بید

به جویبار و چمن زار خالهای سفید

بسان قلب پر از یاس و نقطه های امید

خوش آنکه دور جوانی من شود،تجدید

ز سی عقب بنهم پا به سال بیستمین

درون بیشه سیاه وسپید دشت و دمن

تمام خطه ی تجریش سایه و روشن

ز سایه روشن عمرم رسید خاطر من

گذشته های سپید و سیه ز سوز و محن

که روزگار گهی تلخ بود وگهه شیرین

........ادامه دارد و قلم یاری نوشتن نکرد

روز و روزگار شما همیشه شیرین انشاءالله