اولین بار این کار رو خارج از ایران امتحان کردم.مسحور رایحه‌اش شدم. تلخ. چه تلخی هنرمندانه و تاریکی. از آن رازگونگی‌هایی‌ که چنان نزدیک‌ات است که بی‌واسطه به قعر خیال فرو می‌روی و به‌قدری دور است که می‌توان همیشه از آن استفاده کرد بی‌آنکه برایت مکشوف شود و یا بتوانی لمسش کنی.

استایل‌های تداعی‌شونده و یا آیکانیک:

•شوالیه‌ای جوان، صورتی استخوانی، مشکی‌پوش با اسبی‌سیاه. زرهی نقره‌ای بر روی ساق‌های دست.جایی در اسکاندیناوی(جغرافیای محبوب من) شاید ایسلند.
در منظره‌ای مشرف به دریای نا‌آرام با ساحلی تیره‌رنگ، آسمانی یکدست ابری و سرمایی روح‌افزا که رو به فزونی می‌رود. پشت‌سر، صخره‌‌هایی تیره از لابه‌لای سبزه‌هایی بلند که باد پریشانشان می‌کرد دیده می‌شدند.

•پالتویی بلند، مشکی یا خاکستری با پیراهن و شلوار و کفش مشکی. زمستان است.بلند‌قامت با ته‌ریشی مرتب و پیکری مانند ورزشکاران رشته بادی کلاسیک. ساعت سوئیسی رفرنس تیتانیوم با صفحه‌ی آبی یخی در دست چپ. عینک پرسول و حلقه‌ای نقره در انگشت کوچک دست راست.

خورشیدِ مشوش و آرام چون یاقوتی سرخ و پر تلالو از اثر جیغ ادوارد مونک پای بر مُلک نهاده بود و در پهنای پنهان آسمان غرق می‌شد. قلب‌ها فشرده و سایه‌ها پیش‌رویمان تشکیل‌شده بود و حرکت می‌کردیم. سکوت، نجوای همگان بود. و آغوش خاک برای لمس گلادیاتور گشوده. ابد می‌رفت که در آنسوی ابهام گلگون ملاقاتمان کند. رخداد پایان یافته بود و زمزمه‌ی طنین‌انداز شدن آن صوت آسمانی به گوش می‌رسید.

تقدیم به عطر امضای خودم:
بی‌نظیر
اسرارآمیز
و دست‌نیافتنی💎

تجلی عرفان، آبی ابدیت و رستگاری🔵

آسمان نیمه‌شبِ آغشته به آبی تیره و سیاه، اذن ظهور به ستارگان می‌داد. یکپارچه تاریک اما روشن، نرم و درخشان. ارمغانی گذرا از فردوس. کلمات آن احساس ناشناخته، شگفت‌انگیز و یگانه از تجربه‌ی این رایحه را پیش از فراموشی بر خاطرم حک کردند.