۱. مثلِ کاراکترِ فیلمِ «برهنه» (۱۹۹۳)، که اولش آن‌قدر چندش است و در ادامه آن‌طور عاشقش می‌شویم که دل‌مان هم برایش تنگ می‌شود! چه مرز باریکی هست میانِ دورترین حس‌های ما! و این جابه‌جاییِ شدید نشان از عمیق بودنِ ماجرا دارد. در اعماق است که دورترین‌ها همسایه‌ی هم می‌شوند، مثلِ وقتی عشق در لحظه‌ای به نفرت تبدیل می‌شود.

۲. اول که پوشیدمش یک بوی سبزِ کثیف بود که مدام بزرگ و حجیم می‌شد و زود تمام مغزم را گرفت. وقتی می‌گویم سبز استعاره نیست، واقعاً حسِ سبزِ غریب، و از یک لحاظ آزاردهنده‌ای بود. چرا این‌قدر این رایحه‌ی سبز هجوم می‌آورد، چرا چنین تمامیت‌خواه است و جایی برای بقیه نمی‌گذارد؟ تمام فضا را اشغال می‌کند، آن‌چنان که ناگزیر به‌ش وابسته می‌شوی، و یک وقت نگاه می‌کنی می‌بینی در دامش افتاده‌ای؛ رابطه‌ی اروتیکِ قربانی و جلاد. استرکوس رایحه‌ی مازوخیسم است که از استکهلم می‌وزد.

۳. «نظریه‌ی عطرِ» من با این عطر عوض شد. بحثِ کلاسیکی هست که عطر را برای خوش‌آیندِ خودمان می‌پوشیم، یا دیگران؟ بعد از استرکوس در خودت فرومی‌پیچی و می‌بینی عطر را می‌خواهی برای خودِ خودت.

۴. چرا ارتو پاریسی نت‌های عطرهایش را اعلام نکرده است؟ بوی وحشی تن به تکه تکه شدن نمی‌دهد، از بس هجوم می‌آورد. همه‌ی نت‌ها در خدمت رایحه‌ی تمامیت‌خواهی هستند که به چیزی کم‌تر از اشغال سرزمینت رضا نمی‌دهد. مزه‌ی قرمه‌سبزی را مگر می‌شود به پنج مزه‌ی اصلی فروکاست؟ این خودش یک سرزمینِ جدا است، که آن‌ها فقط ریشه‌ی گیاهانِ رُسته بر آن را تشکیل می‌دهند. از من می‌شنوید توی این سرزمین زیاد به ریشه‌ها فکر نکنید.

۵. می‌خواستم عطری داشته باشم از جنسِ آسمان‌ها، که در فضای باز و گسترده‌اش پرواز کنم؛ اما گرفتارِ باغی شدم که بر زمینِ نمناکش دراز کشیده‌ام و لذتی مریض می‌برم.

۶. موراکامی داستانِ کوتاهی دارد از زنی که در کودکی دفترچه‌ی بانکی‌اش را از گورِ سگی که عاشقش بوده درآورده، و از آن موقع دستش بوی آزاردهنده‌ای گرفته که با هیچ شست‌وشویی پاک نمی‌شود. اما مسأله این است که این بو تا همیشه با او است، فقط چون خودش می‌خواهد؛ وگرنه کس دیگری آن را حس نمی‌کند.

در مورد یک عطر «معمولیِ» خوب صحبت می‌کنیم. اگر کسی بخواهد هزینه‌ی چندانی نپردازد و بوی خوبی داشته باشد این عطر انتخاب بدی نیست. توی همان استفاده‌های اول یکی از دوستان به‌م گفت بیش‌تر حس افترشیو از آن می‌گیرد.
رایحه‌ی ساده‌ای دارد؛ بدون پیچیدگی و بازیگوشی ـ انتظاری که از یک عطر قدرتمند داریم. برای استفاده‌ی روزانه خوب است، نه یک جلسه‌ی مهم، یا قرار عاشقانه.