اولین پاف را که می‌زنی، انگار دکمه صحنه‌سازی یک فیلم روشن می‌شود.

هوا یک لحظه از حرکت می‌ایستد. مثل آن سکوت چند میلی‌ثانیه‌ای قبل از شروع یک موسیقی بزرگ. قطره‌های عطر هنوز کامل از اسپری جدا نشده‌اند که فضا دگرگون می‌شود.

هل—نت آغازین—نه می‌آید، نه حمله می‌کند. باز می‌شود.
مثل باز شدن یک در مخفی در دل یک کتابخانه قدیمی. یک هوای گرمِ طلایی از پشت در بیرون می‌زند… هوایی که با خودش بوی ادویه‌های شرقی، کمی تلخی شیک و یک نور زردِ مات دارد. انگار تو وارد اتاقی شده‌ای که همیشه نورش نیمه‌خاموش است و هیچ‌وقت کامل تاریک نمی‌شود.

بوی هل در لحظه اول، مثل این است که کسی یک فنجان چای ادویه‌ای داغ را نزدیک صورتت گرفته باشد، اما نه برای نوشیدن… فقط برای حس‌کردن بخارش. آن بخار گرم، پوست صورتت را لمس می‌کند و از پشت گوش تا پایین گردنت می‌لغزد. یک لرزش گرم و کوتاه.

بعد از چند ثانیه، عطر یک چرخ کوچک می‌زند. مثل دوربین فیلم‌برداری که زاویه‌اش را آرام عوض می‌کند تا شخصیت اصلی نمایان شود.

اسطوخودوس وارد می‌شود…
نه به شکل گل، نه به شکل دارو. یک اسطوخودوس صیقلی و شهری. بویش تمیز است، اما نه شسته‌وآفتابی—تمیزِ شبانه. مثل مردی که پالتوی تیره پوشیده و تازه از هوای سرد وارد فضای گرم شده و لابه‌لای یقه پالتوش بوی یک لباس تمیز و تازه اتو شده می‌پیچد.

زنبق هم پشت سرش می‌رسد. زنبق همیشه بوی ابریشم دارد؛ یک لطافت سرد، مثل لبه یک شال مشکی ابریشمی که اتفاقی روی دستت می‌لغزد. همین زنبق است که عطر را نرم می‌کند و آن حس چرمی و مخملی را می‌سازد.

حالا تو در مرکز صحنه‌ای ایستاده‌ای که هوا دیگر هوای قبل نیست.
هوا گرم است.
هوا تاریک‌تر است.
هوا یک شکل تازه پیدا کرده… شکل تو.

در نهایت، پاف اول هنوز تمام نشده که ستونِ اصلی عطر—وانیل تیره—از زیر پوست بلند می‌شود. نه شیرین. نه خام. وانیلی که انگار روی زغال گرم شده. رایحه‌ای عمیق که آرام آرام خودش را می‌چسباند به پوستت. مثل گرمای یک چراغ مطالعه در یک اتاق چوبی تیره.

ته نهیف عطر، یک چوب کهربایی ملایم است… مثل سایه یک آتش کوچک که در دوردست می‌سوزد و نورش به تو می‌رسد اما صدایش نه.

و همه این‌ها از یک پاف شروع شده.

پاف اول Le Male Le Parfum بیشتر از یک بوست؛ یک تغییر فضاست. یک لحظه کوتاه که جهان بیرون برای چند ثانیه خاموش می‌شود و فقط تو و هوایی که دور تو می‌چرخد باقی می‌مانی...