SERGE LUTENS - La Vierge De Fer

بگذار که نور باشد! و تاریکی دیگر نه. آن‌کس که آرزو می‌کند، روحش تیره‌وتار نیست. روزگاری مسیح گفت: «من همچون دزدی در شب خواهم آمد...»؛ مطمئنا مسیح می‌آید برای آن‌کس که آرزو می‌کند، اما در سکوت و احتمالا چنان‌که کفش‌هایی به پا دارد! دزد برای آن‌که سزاوار نام خویشتن باشد، بایستی که زیر سیطره چشم‌های کاملا باز دست‌به‌کار شود؛ نه آن چشم تنگ‌شده‌ای که قابیل بی‌هیچ شرمی از میان آنها به جهان می‌نگریست، بلکه چشمی دیگرگونه که راه به‌سوی هابیل می‌برد. اگر بت‌ها،‌ پیکره‌ها و دیگر جاذبه‌های «موزه نوع بشر» در پاریس از قرن بیستم به سلامت نمی‌گذشتند و به ما نمی‌رسیدند، همگان نقاشی «دوشیزگان آوینیون» (نقاشی مشهور پیکاسو) را با آن حالت تمسخرآمیزش نسبت به تمایلات اروتیک بشری از دست می‌دادیم. پیکاسوی جادوگر به قلم‌موی نقاشی‌اش می‌گفت: «سیاهان فهمیده بودند که هرآنچه ما را احاطه می‌کند، دشمن ماست». چه کسی حاضر است در صورتی که یکی از آنان نباشد، در زندگی همواره با ترس به حیات خودش ادامه دهد. از آنجا که چنین چیزی ثمره درونی بشریت است، بالاخره بایستی که کنار گذاشته شود. بدین ترتیب ما این ترس را در آغوش خواهیم کشید و اجازه خواهیم داد که زیباترین هیولاهای درون ما به جهان هستی پا بگذارند. این‌گونه است که من با گام‌هایی تردیدآمیز به درون «لا ویرج د فر» (دوشیزه آهنین) وارد می‌شوم؛ همچون گلی در میان خارها.