TOMMY HILFIGER - Freedom Sport

شب گذشته کسی با طعنه و سرزنش به من گفت پنجره‌های جهان را غبارِ نابرابری مات کرده و آسمان را خاکستر گرفته. شما بی‌خیال از عطرها می‌نویسید؟ پیش‌درآمدِ کوتاهِ آن نوشته پاسخ به او و امثال اوست! که لانتوری‌های پیزوری تمامِ جانِ ما آتش است و سوختن؛ تو چه می‌دانی از استخوانِ شکسته‌ای که در سینه داریم. چه می‌دانی از رنگ‌ولعابِ درون ما. تو که جز داورِ نابلدِ هرزه‌پو هیچ نیستی. کلاغ‌های بی‌خبر از اسرار به اصرار ناطق شده‌اند و غارغار قارقار. نوشتن یعنی هنوز هم نفسی هست. یعنی هنوز هم جرعه‌جرعه از شرابِ باستانیِ امید می‌نوشیم... تو طفلِ نوپایِ لایعقل را چه به این درشت‌گویی‌ها... / باقی هم حاصلِ یک‌سال کنار هم بودن! این‌که بی‌منت به من آموختید و بی‌دریغ همراهی کردید. من در سرم آرام هیچ ندارم لعنتی تمامِ اقلیمِ درونم را طوفان گرفته... اما تحمل کردید. پدربزرگ که این روزها عجیب دل‌تنگ او هستم می‌گفت روزی می‌رسد افرادی را خواهی شناخت دور اما نزدیک و نزدیکانی خواهی یافت بسیار دور. آینده را می‌دید پیرمردِ سربه‌هوا. شما همان دورهای نزدیک من هستید.

آری !
یادش گرامی ، که طلوع تو یکی از صبح های گرم و زیبای این خانه بود .
اوقات خوش آن بود که با دوست بسر رفت
باقی همه بی حاصلی و بی خبری بود !

شاید خود آدم های مهمی نباشیم ( مثل خودم ) اما بازتاب ما در دیگران و جامعه بسیار مهم است !

مسیح عزیزم ازت اجازه میخوام از بخش های "گفتن" و "غم و شادی" کتاب "پیامبر" چند جمله ای رو تقدیمت کنم مطمئنم اگه من از روی متن بازنویسی می کنم شما این بخش ها رو در حافظه ات داری ولی با خوندن متن هات یاد این بخش ها افتادم و خواستم واسه شما هم یادآوری بشه:
*شما هنگامی سخن می گویید که با اندیشه های خود در صلح و آرامش به سر نمی برید و هنگامی که نمی توانید در عزلت قلب خویش زندگی کنید، زندگی را در لبهای خود ادامه می دهید...
*شادی های شما همان غم های شماست که نقابش را برداشته است.
و چاهی که خنده هایتان از آن می جوشد همان است که از اشکهایتان پر شده است.
هرچه غم ژرف تر وجود شما را می کاود، گنجایشی فراختر لرای شادی خواهید داشت....
وقتی شاد و خرم هستی به ژرفای قلبت نظر کن تا ببینی که این همان قلبی است که تو را غمگین کرده بود،
و هنگامی که غم بر تو چیره شده است باز در قلب خود نگاه کن تا ببینی که به راستی در فراق آنچه قلبت را از شادی پر کرده بود گریه می کنی
بعضی گویند شادی از غم عظیم تر است
بعضی گویند چنین نیست بلکه غم بر شادی چیرگی دارد
اما من با تو می گویم که غم و شادی از هم جدایی ناپذیرند، آنها باهم به نزد تو می آیند و هنگامی که یکی از آن دو در کنارت نشسته است، بیاد آر که آن دیگری نیز در بستر تو به خواب رفته است
و ما امروز همه غمی را که از عمق روح و جانت بر نوشته هات سایه انداخته درک می کنیم مسیح جان و امیدواریم شادی به خواب رفته در بسترت زودتر چشمهاشو باز کنه و برگرده سراغت...
که به قول جبران خلیل جبران دوست شما همان دعای شماست که مستجات شده است و شما همگی دعاهای مستجاب شده ی من هستید و طاقت لحظه ای غم و آزردگی شما رو ندارم

مسیح جان میل دارم بخشی از نوشته ی خودتون رو براتون کپی کنم. من عاشق این تکنیک و فرم بندی هستم. نمیدونم شاید یاداوری براتون جالب باشه تا همه با هم بیشتر یاد بگیریم که نباید نگران بود اونم در دنیایی که در اون حتی دیگه زنده بودن هم جرمه.
ایستادن و تماشای شهرخاکستری زیر باران. جایی که آدم‌ها می‌روند. نه؛ نمی‌روند. بلکه بی‌تفاوت و سراسیمه از کنارت عبور می‌کنند. تو هم‌چنان ثابت. خالی از مفهومِ حرکت. نسیمی مرطوب صورتت را نوازش می‌کند. یادآور بویِ دریاهای آزاد! رفتارِ مادرگونه‌ی طبیعت. چند قطره آب برروی سرت می‌چکد. شوخیِ غمگینِ درختی پیر با پسرِ چموشِ ایستاده در خیابانِ خلوت. کسی در حال دویدن به تو برخورد می‌کند. نگاهش میکنی. زیر لب غُر می‌زند. لبخند می‌زنی و می‌فهمی متعلق به این جریان نیستی. همانجاست که چرمی گریان به خود نم می‌گیرد وُ آرام زیر گوشت نجوا می‌کند : نگران نباش پسرِ چموشِ ایستاده در خیابانِ خلوت! من تا همیشه کنارت خواهم ماند 😭