TOM FORD - Black Orchid

گل گفتین

نوید گرامی،
به نظرم از داستان آندرسن خیلی بد استفاده کردین. پیام اصلی این داستان خطاب به اشخاصیه که حقیقت جلو چشمشونه ولی به دلیل پیشداوری یا تمایلات شخصی نمیخوان اونو ببینن.
ترند تولید عطرهایی که حضور خیلی برجسته ای نداشته باشن مال این چند سال اخیر نیست بلکه از دهه هشتاد میلادی یعنی چهل سال قبل شروع شده و امروز به اینجا رسیده همونطور که خیلی چیزهای دیگه تغییر کرده. امروزه سیگار کشیدن تو مکانهای عمومی تقریبا همه جا ممنوعه. اکثر مردم هر روز یا حداقل دو روز یه بار دوش میگیرن. بیشتر خانواده ها حداقل هفته ای یه بار ماشین لباسشوییشون رو روشن میکنن. همه اینها یعنی رعایت بهداشت و پاکیزگی یه ترند جهانیه که تقریبا همه قبولش کردن. تیپهای هیپی دهه هشتادی دیگه طرفداری ندارن. در کنار همه اینها صنعت عطرسازی هم به این سو رفته که عطر بهتره خیلی جیغ و بلند نباشه و از محدوده شخصی آدم خیلی فراتر نره. این نیاز بازار بوده و برندهای مد و فشن خودشون رو با این نیاز هماهنگ کردن.
یه مثال ساده اش هم اینه که پرفروش ترین عطرهای سی سال اخیر تو رده های قیمتی ارزون، متوسط و نسبتا گرون به ترتیب کول واتر، آکوا دی جیو و گرین آیریش تویید بودن. هیچ یک ازین عطرها از نظر پخش بو قوی محسوب نمیشن ولی در عین حال بازخوردشان اونقدر خوب بوده که تا همین امروز جزو افتخارات برندهای خودشون محسوب میشن.
هر کسی مطابق سلیقه اش میتونه دنبال هر جور عطری باشه ولی حقیقت دنیای امروز مد و فشن اینه. من البته توقع ندارم که برخی از دوستان یه دفعه متحول بشن و بگن وای فلانی مارو از اشتباه درآورد، ولی اینها رو نوشتم برای کسایی که احتمالا برای اولین بار چشمشون به این صفحه میفته، شاید با خوندن این چند خط سمت دیگه داستان رو هم ببینن.